himmels.nl

Hoofdmenu:

Personen enzo

VURHALEN

555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

HET VERHAAL VAN
"UT AANDUR AASTE"

Ik zat bij Siris te kijken en toen zag ik daar Harrie van Horik praten met wethouder John Bankers en toen hoorde ik dat er flink gebouwd gaat worden in Asten want met bouwen was Asten tegenover andere dorpen achterop geraakt. Hoe dat kan snap ik niet want iedereen weet dat we nogal wat huizen nodig hebben. Ze gaan bouwen op verschillende plekken en ook enkele "lagen" hoog wat ik persoonlijk niet zo mooi vind maar goed, het moet dan maar. Ik dacht gisteren ik ga eens kijken met de scootmobiel waar er overal gebouwd word of gebouwd gaat worden. Eerst ging ik naar de Voordeldonkse school om te kijken hoe ver ze waren en ik reed door de Beukelaar en nadat ik de school had bekeken van verre ben ik door de bergweg naar de Polderweg gegaan en later ook nog naar de Hulterman. Dan denk ik meteen, wat 'n verandering met de Bloemenwijk en de Sterrenwijk en ook de Eikelaar. Daar zie je de rijtjes huizen, bijna allemaal dezelfde in een lange rij en dan kom je er achter hoe het nu gaat. Het viel me trouwens ook op dat er nog al wat huizen zijn met een dubbele oprit voor de auto... ook dat zegt genoeg. Ook ben ik eens rondgereden langs het evenemententerrein en zo daar de wijk in waar ik nog nooit was geweest. ja de namen van de straten had ik wel eens horen noemen maar ik had het nog nooit gezien. Wat denk je dan als jongen van gewone burger afkomst, die thuis gewoon een huurhuis hadden en pa en ma door de jaren heen 'n paar gulden hadden kun nen sparen. Hier wonen duidelijk mensen die van de stad af komen en huren of kopen daar niet kunnen opbrengen en hier tegen een redelijk bedrag nog een prima huis kunnen kopen... hier misschien 300.000 euro waar je in de stad het driedubbele voor betaald. Maar er wonen ook mensen die ik ken maar de man en de vrouw allebei een goed salaris verdienen. en zeker ook van mensen die wel 'n paar rijkere ouders hebben gehad en 'n goed centje hebben ge-erft van pa en ma. Of misschien mensen die zelf een bedrijje hebben en best riant kunnen wonen want ook die huizen (lees: kastelen) staan er tussen. nee hoor ik ben niet jaloers, ik woon prettig in mijn huurhuisje van bergopwaarts, in december al 52 jaar, en ben dik tevreden. Als er wat kapot is bel ik ze en ze maken het, ik hoef nergens achteraan te zitten of te denken wat zal het nu zijn, zal weer 'n hoop geld kosten. nee hoor laat mij maar in de Orionstraat blijven. Toch zag ik onderweg wel dat de gemeente mooie plekken heeft gemaakt met mooi groen... kijk het plaatje maar. Maar ik bedoel eigenlijk de verschillen in woningbouw tussen toen.... toen ik de nieuwe woning kreeg toegewezen en de tijd van nu. Toen ik weer onze wijk in reed zag ik overal auto's voor de huizen staan want garages zie je maar weinig, we hebben voor en achter 'n beetje tuin en dat is voor mij voldoende. Ik weet ook wel dat tegenwoordig in het centrum alles "omhoog" moet. Kijk naar de gebouwen waar vroeger Schriks zat, waar vroeger Mennen zat, waar vroeger de Boerenbond was.... en nu gaan we ook omhoog... bij de oude winkel van Blokker en ook waar Jeuken was gaan ze omhoog en wat dacht je van naast de oude Vossenhoek, dat oude gebouw wat is afgebroken van Martens? Alles gaat in lagen omhoog. Nou ja, het zal mijn tijd wel duren, ik heb de langste tijd hier gehad op deze aardbol, ik blijf positief dus vertel ik iedereen dat ik juni volgend jaar 80 jaar word. Ik was 'n keer bij iemand die een kast van een huis had... en ik dacht... wil jij zo wonen Peer? Echt eerlijk wat ik nu vertel... nee hoor laat mijn maar op Orionstraat 41 blijven daar is het wel zo fijn wonen... Dus wil ik iedereen zeggen... in Asten worden prachtige huizen gebouwd, petje af voor die mensen die dit mogelijk maken maar als het enigzins kan... "Blieve Peer en Annie in de Orionstroat wone"... houdoe....

Toen ik tien was droomde ik van een nieuwe fiets, die kwam er pas toen ik 15 werd.... toen droomde ik van een bromfiets en die kwam er pas toen ik 21 was en toen droomde ik van een auto... die kwam er toen ik 25 was. Gelukkig slaagde ik de eerste keer meteen voor mijn rijbewijs. Ik was weer 'ns stom bezig geweest... ik moest in dienst en werd in Venlo opgeroepen en daar kon ik gratis rijbewijs halen maar ik had er niet zo'n zin in.... stom stom stom, maar goed, 'n paar jaar later haalde in mijn rijbewijs met 19 lessen van tien gulden. Maar gaan we naar de tijd van de auto... ik kocht zo'n gammel geval uit 1959, een Renaultje, 'n bultje. (als op de foto alleen een licht groene). Die had nog drie versnellingen vooruit en eentje terug uit en als de ruitenwisser uitviel zat er nog 'n handbediening in... het aller ruigste vond ik de zwengel die er bij zat, starte het ding niet dan kon je hem nog aanzwengelen. Vaak genoeg gemoeten... Ik had er 125 gulden voor betaald, en kreeg van een verzekering nog geld terug wat ik zowiezo niet snapte. Maar goed, geld is geld. Na 1,5 jaar kon ik een ouwe Mercedes kopen, ik verdiende mooi wat geld met muziek maken en kocht zo'n ouwe bak uit 1957 en omdat hij ouder was als 10 jaar moest hij gekeurd worden en dat haalde het beestje ruimschoots. Het vervelende was dat de klep van de kofferbak niet altijd open ging... toen ik hem verkocht lagen er nog twee tuinstoelen achterin maar die gaf ik er maar bij. Toen kocht ik een Fiatje 500 maar die begaf het al na drie maanden en het volgende autootje werd een Fiat 850 coupe maar ook dat was niet voor lang en kocht ik een Dyane van Citroen. Toen ik in Deurne woonde voor anderhalf jaar moest ik in Venray muziek maken en op de terugweg waaide het best hard en reed me ondeg een bromfiets voorbij en dat vond ik niks. Mijn zus waar ik boven woonde kochten een andere bijna nieuwe auto en kocht ik die van hun over, een Volkwagen Kever. Ik ging later over naar een Fiat 127 maar na enkele jaren reed er iemand aan de zijkant tegenaan en ruilde ik hem in voor een Fiat 128. Een reed er 'n hele tijd mee tot ik bij the Secrets was gestopt en muziek ging maken in Meijel en een Volkswagen bus kocht. Die werd opgeknapt maar begaf het na enkele jaren en kocht ik een andere Volkwagen bus... en daarna nog een bus, Transporter van VW. Later stopte ik met muziekmaken en ging ik als deejay aan de gang en was een kleiner wagentje goed en werd het een Simca waar de post ook mee rond reed vroeger. Die heb ik lang gehad en toen nog zo'n beestje een Fiat Fiorino. Maar toen ik daarmee stopte had ik genoeg aan een gewoon lux autootje en het werd een Fiatje... later toen ik bij de Pas in Someren het beheer kreeg samen met Annie kocht ik een Opel stationcar. Ons Nancy en ik gingen samen doen met èèn auto en was die wat groot en kocht ik een Opel. Eentje die er veel van rondliepen. Maar toen die aan zijn einde was, veel jaren later kocht ik een Mitsubishi en op dit moment is dat 12 jaar geleden en het autootje was van 2000. Dus in december is hij 24 jaar oud maar hij loopt heerlijk, de fijnste auto die ik ooit heb gehad en dat waren er toch totaal.... 18 stuks in 55 jaar tijd. Nou ja, so what?

HET VERHAAL VAN
"NOA DE KAPPUR GOA"

Ons moeder wilde niet dat je haren er niet netjes uitzagen, die moesten netjes zitten of je nu krullen had net als onzen Henk of van de "pinhoar" net als ik had. Je moest er verzorgd uitzien. Daarom gingen wij vroeger vaak naar de kapper en onze kapper was Jan Keessen, die woonde rechts naast van Asten zijn busonderneming. Ik weet nog goed hoe het er uit zag. Ik herinner dat kale kopje van Jan nog wel en zijn kinderen ken ik ook wel, enkele zoiets van mijn leeftijd. Ik herinner me nog dat ik best klein was en op 'n woensdagmiddag daar zat met 35 cent bij me en moest wachten tot ik aan de beurt was. Er zat nog een jongen die bij mij in de klas zat, die kwam van Voordeldonk en waren thuis boer. Hij was niet zo snugger en was al twee keer blijven zitten maar ook twee koppen groter als ik. Die zat in de kapperstoel voor de grote en hij lachte mij uit toen ik aan de beurt was en Jan de "kinderstoel" ging pakken omdat die wat hoger was. Dan hoefde Jan zich niet zo te bukken bij het knippen maar ik schaamde me kapot want 'n klasgenootje in een "herenstoel" en ik in 'n "kinderstoeltje", daar was ik niet blij mee. Ik ben er altijd wel naar toe gegaan. Later toen Jan was gestopt gingen we naar Thieuke Vannisselroy die 'n paar deuren verder zat. Ik kon wel naar Warnar gaan en ben er ook wel ooit door Chrisje geknipt maar je moest er altijd zo lang wachten want het was er altijd druk. Aan Thieuke heb ik goeie herinneringen maar ook slechte, ik zal je vertellen, eerst het leuke goede ding. Ik had als jonge jongen veel last van zwerende voeten, altijd die smerige dingen onder mijn voeten zodat ik bijna niet kon lopen. Ik moest dan naar de dokter en kreeg dan trekzalf etc/ Ik had er elk jaar wel 'n maand last van. Maar op 'n dag ging ik bij Thieu mijn haar laten knippen en zag dat ik slecht liep. Hij vroeg wat ik had en vertelde mijn kwaaltje. Hij zei... ik heb geleerd voor voetpedicure maar ben niet geslaagd maar ik heb iets wat zeker zal helpen. Nadat hij mijn haren had geknipt haalde hij achter 'n doosje met zalf en dat was donkerbruin spul, tegen het zwart aan, en dat smeerde hij op de zwerende plek... hij zei en volgende week doe ik er dat nog 'n keer op... na twee weken waren warempel de zweren weg en het ongelooflijke was""ik heb ze nooit meer terug gehad", de kapper had mijn genezen. Maar jaren later kwam ik daar weer om mijn haren te laten knippen en ik zei dat ik zo'n vervelende piekhaar had en hij zei, ik heb een krultang nog maar 'n paar dagen en daarmee kan ik slagen in je haren leggen. Ik denk verdorrie dat is fantastisch... hij knipte me... pakje daarna de krultang om vooraan in mijn rechte piekharen een krul te leggen... ik voelde wel dat het apparaat bloedheet was... en jawel... er kwam 'n krulletje in maar tegelijk hield hij de krultang tegen mijn voorhoofd die van links naar rechts helemaal verbrand werd... mijn voorhoofd was vuurrood en deed ontzettend veel pijn... dat was minder... ik ben nooit meer terug gegaan. Toen ik 19 was ging ik in het leger en daar moest je nog korte haren hebben... om de zeveel tijd moest je met een groep van 20 militairen naar de kapper op de kazerne en die stonden duidelijk "per-stuk". Na vijf minuten in de stoel te hebben gezeten was je klaar. Toen iedereen klaar was moest de tweede groep van 20 aantreden voor naar de kapper te gaan maar ze hadden er maar 19. Dus pakte ze mij er uit en moest ik ook met de tweede groep naar de kapper. Ik zei ik ben net geweest... dat zie je niet zei de luitenant, je gaat n u mee. Gelukkig kende die kapper me nog... hij knipte vijf keer met de schaar en ik was weer klaar. Waardeloze zooi daar in Oirschot. Later werd mijn kapper Piet Manders, die zat in de Wilhelminastraat en dat duurde en duurde daar maar je kon met de wachtende mensen lekker over voetbal praten. In de eindjaren 60 en de jaren 70 hadden we allemaal lange haren, ook ik en dat was makkelijk want dan hoefde je niet vaak naar de kapper. De dag voordat ik trouwde had mijn toenmalige kapster, 'n lief meisje uit Someren, mijn haren netjes geknipt en ze bleef 'n tijd lang mijn kapster. Later toen ik in Asten in de Orionstraat kwam wonen had ik een thuiskapster en nu weer want mijn eigen dochter is kapster... zowel geslaagd voor dames als voor het heren vak en die knipt me om de zoveel tijd. Ik bel haar gewoon en ze is er meteen. Ze knipt tussendoor ook af en toe mijn baard nog extra om de paar weken en als ze mijn hele haar knipt werkt ze ook mijn wenkbrauen bij. Mijn haren zitten altijd netjes... als ons moeder dit zou zien zou ze zeggen: "dè heb ik ôw vruugur toch mer goe geleerd", en dat is ook zo.

HET VERHAAL VAN
"HOE UT ZAAT MET BERKERS EN SCHRIKS"

Op het moment dat ik dit schrijf is er een tentoonstelling van de prachtige foto's die de firma Berkers Verbunt in 1906 maakte van gebouwen etc. in Brabantse en Limburgse dorpen. Ik heb het boek ook wat ze hebben uitgegeven. Maar ik dacht ik moet toch eens zoeken hoe het allemaal in elkaar zat. De drukkerij was een voortzetting van drukkerij van eerder van Adriaan Berkers - Kuypers, dat was zo rond 1900 en ze maakte er onder meer de wikkels drukte voor de bekende firma Bluijssen en zonen, de firma die veel voor Asten heet betekend. Wat ik nooit heb geweten is dat ze toen al een plaatselijk blad uitgaven in 1901, het "Nieuwsblad voor Peelland en Meijerij". Ik dacht dat ze toen ook een winkel hadden op de Markt waar later Noud Migchels zijn fietsenwinkel had en later Hannes Berkers zijn cafe begon, je weet wel cafe de Mert. In 1903 had berkers een vennootschap met de kassier van Boerenleenbank Joseph Brueren onder de naam Berkers - Brueren, Rond 1904 werd het bedrijf voortgezet met Aloysius Th. Verbunt als Berkers - Verbunt. In 1906 werd het een NV. Het kreeg de naam Stoom- Boek- en Handelsdrukkerij voorheen Berkers-Verbunt. Helaas ging de firma Bluijssen in 1907 failliet en dat betekende dat ook het einde van drukkerij Berkers-Verbunt. De zaak werd verkocht. De machines werden gekocht door Petrus Schriks, hij was eerder in dienst als drukker bij de firma Berkers - Verbunt. Hij zette de drukkerij voort en was ook uitgever van ondermeer ansichtkaarten. Adriaan Berkers emigreerde in 1910 met zijn gezin naar Kaukauna in Amerika waar hij een sierteelt bedrijf begon. Vroeger was er dus 'n winkel op de Markt van ik dacht Berkers - Verbunt en had Schriks zijn drukkerij rechts naarst het raadhuis waar late cafe de Peelpoort was. Nog later, en dat weet ik nog, vertrok hij naar de Emmastraat naast het politiebureau en nog later in het nieuwe pand op de hoek van de Burg. Wijnenstraat en de Langstraat. Ook dat is weg en drukkerij Schriks bestaat niet meer.

HET VERHAAL VAN
"BIJ DE SPORTCLUBS GOA"

Ik moet eerlijk vertellen, en dat doe ik ook, sporten was mijn ding niet en ik kon er dan ook geen ene snars van. Toen ik mij had opgegeven bij het voetballen bij NWC net als onzen Theo en onzen Henk dacht ik: "Ik zal ut is gôn make", maar dat was dus een grote misgreep. Ik kon er niks van. Als wij in de Hemel op de grote plak bij van Goch 'n potje gingen voetballen dan hadden we twee van de beste en die moesten dan voetzetten wie het eerste mocht kiezen uit de rest van de jongens die mee deden. En als iedereen was voorzien kwam ik aan de beurt als laatste want ik kon echt niks van voetballen... terwijl ik toch een van de enige was die echt "links" was. Maar goed... Ik heb wel gevoetbald bij NWC in B2 en in B1... ik denk dat ik van de 20 wedstrijden die ik heb meegedaan 15 ballen aangeraakt heb. Toch was mijn eerste training best goed want er werden ballen voorgegeven die de midvoor bij ons miste en ik als linksbuiten er "bijna" in had geschoven, helaas was ik te traag. Toch ben ik ooit mee kampioen geworden met ik dacht B1, Piet Feijen maakte in zijn eentje bijna alle goals en ik heb op links wat "meegelopen" omdat daar een elfde speler moest staan en ik was links dus kwam dat goed uit. Toen de kampioenschapsfoto werd gemaakt werd dat gedaan van achteren want wij waren het eerste team dat rugnummers had. Ons Ellie moest er die van mij opnaaien op mijn shirtje en dat ging niet al te best en het vervelende was dat ze ook nog twee nummers erop moest zien te krijgen want ik had nummer 11. Ik was echt "unne snierekurt"... terwijl ik toch elke dag twee borden "erpel" at. Onze Henk kon wel goed voetballen en dat niet alleen, hij kon ook nog goed keepen. Later kwam ook onze Frans bij het voetballen en die kon er wel wat van. Die stond in A1 met 'n heel stel goeie spelers die later het Eerste nog hebben gehaald. Ik dacht als onze Frans nu heel goed is en misschien word gevraagd bij PSV kan ik mooi zijn manager worden want daar ben ik wel goed in, organiseren enzo... De hemel hat trouwens wel goeide voetballers, zoals van Franssen, van der Steen, van Loon, Verdeuzeldonk, Caris, Cortenbach en ook Jantje Kerstens. In Heusden was Herman Pietersma, zie foto, bezig met het oprichten van een voetbalclub in Heusden genaamd "Wit Zwart Heusden", WZH, wij noemde dat altijd de "Wilde Zand Hazen"... Ze m oesten voor de openingswedstrijd een team hebben om tegen te spelen en het werd een team uit d'n Himmel, allemaal Himmelnaren. Ik ben gaan kijken want ik mocht mee bij onze Hub achter op de fiets, ik weet niet welk jaar het was. Het sportveld was een oud weiland waar de koeien gelukkig verdrven waren maar het gras nog behoorlijk lang was, ik weet nog dat de Hemel won maar hoeveel weet ik niet meer... maar ik dacht met 4-1. Pietersma was zelf trainer/oprichter/speler en raakte geblesseerd en werd op een oude ladder van het veld gedragen... een brankaard hadden ze toen niet... trouwens ook geen goalnetten. Wat ik nooit vergeet is dat ze onder de rust warme ranja kregen. Die hadden ze in een teil zitten waar ons moeder ons vroeger in waste, zo'n zinken, en iedereen schepte er wat ranja uit... ik ook. Nee mijn voetbalcarriere is niks geworden maar toen ik 25 was en net getrouwd ben ik toch nog even bij het voetballen gegaan, mijn schoenen waren van hard plastic. De eerste wedstrijd was in Deurne en ze hadden me ergens in de achterhoed gezet. Toen een spelen van Deurne mij voorbij wilde lopen schopte ik hem tegen zijn poten en werd door de scheidsrechter van het veld gestuurd... mooi dacht ik... ik liep naar mijn leider, martien van Bommel en zei... "ik meld me bij deze af voor mijn hele leven", Martien zei "un goei beslissing Pirke". Later heb ik nog een keer voetbalschoenen aan gehad, dat was met cafe "t Klôkske" van Wim Vaes tegen een of ander team maar daar verloren we ook. Ik vond het niet erg... "min karriejère was toch al niks". Toch ben ik vaak naar NWC gaan kijken, uit en thuis tot ik muziek ging maken, toen had ik geen tijd meer. Nee sporten was niet weggelegd voor mij.. Maar later werd ik wel een redelijk darter... maar dat vertel ik nog wel eens.

HET VERHAAL VAN
"DE WINKULS IN AASTE ENZO.."

Toen ik nog 'n snotnuske was, zo'n jaar of acht, dan gingen wij met jongens uit de hemel vaak winkels kijken, ons moeder had niet graag als we ver van huis gingen maar ja... wij waren graag 'n beetje ondeugend en mijn vriendeje van toen, onze buurjongen Jantje Kerstens, die was zo'n beetje een figuurtje als Ciske de Rat, kei goeie jongen maar deed dingen die andere niet durfde of gewoon niet deden. Dan was er nog Gerard van Loon en Jacky van der Steen en nog wel enkele jongens uit onze buurt in de Hemel. WEe hadden in Asten nog de gewone winkels waar mensen met een tas naar toe gingen, vertelde tegen de verkoopster wat ze moesten hebben, afrekende en weer naar huis gingen. Op de hoek van de Hemel lag de Centra winkel van Frans van Baar, met ernaast de kledingwinkel van Jan van Baar en dan op de hoek het cafe dat ook werd gerund door Jan van Baar... Ik ben vaak binnen geweest in de Centra winkel. Een beetje verder aan de andere kant van de weg lag de winkel van Has Manders en die verkocht radio's en televisie's en ook lampen, daar gingen wij ook naar de winkel kijken want daar zag je alle nieuwe apparaten en binnen kwam ik ook wel, 'n nieuwe lamp halen en ook 'n nieuwe "stop (lees: zekering) als er weer ergens kortsluiting was geweest bij ons in huis. Bij de brouwerij van Eijsbouts links af en dan aan de andere kant van de weg was niet veel te zien. Daar was de klompenboer van van den Heuvel maar die hadden geen winkel en ernaast was de slagerij van Pietje van Kemenade en daar was geen etalage. In onze straat was wel de winkel van Piet Bukkems en daar stonden de nieuwe fietsen en daar keken we wel vaak naar. In Turrup lagen de echt winkels... b.v. Jan van Bussel de bloemist en daar keken we ook vaak binnen net als bij de winkel van van Veghel die ook fietsen hadden. Dan de winkel van van Bussel met potten en pannen en vooraan in de Prins Berhardstraat de elektrozaak van van den Einden waar alle soorten lampen en lampenkappen hingen. We kennen allemaal de centra zoals ik eerder zei maar we hadden ook de Vivo van Willem Bekx, de Spar van Hub Eijsbouts, de Vege van Jan van Bussel en de Ifa van Mech Verrijt. Maar voor speelgoed keken we vaak in de etalage van de winkel van Waals in de Julianastraat en ook bij Joppe in de Burg. Wijnenstraat. Dan gingen we ook kijken bij de "hokjes" met foto's van fotograaf Simons en van Kanters. Daar hingen mooie foto's van communikantjes en b.v. van getrouwde stelletjes etc. Ook keken we bij Warnar naar de pakjes sigaretten en sigaren die ze verkochten. Wij vonden veel dingen interessant en nu? Nu krijgen we stapel papier iedere week in de bus met veel informatie en plaatjes van de dingen die ze te koop hebben en de aanbiedingen... nee winkels kijken is niet meer van deze tijd. Kinderen hebben wel wat anders te doen... computeren, op het mobieltje en spelen van spelletjes op de pc en de de laptop... Jaja de tijden veranderen maar Jantje en ik gingen graag winkels kijken... "un uitgestôrreve spelleke"...

Als kinderen uit de Hemel lagen we overdag als we geen school hadden en heel vaak na schooltijd natuurlijk op straat, in de bossen, op Voordeldonk bij de boeren, op de plak bij van Goch en ook heel vaak in 'n Liender. Dat was een van onze lievelingsplaatsjes en we kwamen er dan ook heel veel. We liepen bij ons achter de deur uit , langs het kippenhok, het groenteveld en dan de verlaging vlak voor de eerste boomgaard van Leenen. Ik kende er zo'n beetje alle weilanden, alle volkstuintjes en alle sloten. Ik weet nog dat onze vader naast de plak achter het huis ook nog 'n klein veldje in het Liender. Daarvoor moest hij ver lopen want de smerige stinksloot die rond de eerste boomgaard van Leenen daar kon je niet over heen en moest er 'n paar honderd meter voor om lopen om er te komen. Ik ben ooit in die smerige stinkende vieze sloot terrecht gekomen, maar dat is 'n ander verhaal. Die sloot kwam volgens mij van Turrup af waar de "drebbik" en meer van die rotzooi door dreef. Je moet het zien als de koffiedras die mensen hadden als ze koffie hadden gezet... 'n stijf vies smeerseltje. En stinken? niet normaal dat noemde wij de sloot van Leenen. Dan gingen we vaak over de pad die liep langs Willem Vaes, "ut peijke noa ut Liendur" en dan kwam je bij 'n weiland uit met een sloot erom heen die in de lente of zo, vol zat met kikkerdril. Toen wij in de Hemel nog 'n put achter het huis hadden heb ik er ooit kikkerdril in gegooid maar wist niet dat er wel honderd kikkers later in de put zwommen die ik er van mijn vader uit moest halen. Dat weiland was van Swinkels... dus werd dat stukje sloot de Swinksloot genoemd door ons maar later de Kikkersloot. Wanneer we heel ver naar rechts liepen kwamen we bij het wissenveld uit. Dat was 'n stukje land waar ze wissen hadden staan om b.v. rieten manden en meubeltjes te maken, zoiets tenminste. We kwamen niet zo vaak zo ver maar ooit wel Daar ergens in die buurt liep ook 'n sloot en daar was het water helder zuiver. Niet diep maar je kon tot op de bodem kijken en als we dorst hadden staken we onze handen zachtjes in het water... tussen de zwemmende visjes en schepten met onze handen water die we gewoon uit anze handen konden drinken. Niks smerig aan en omdat we daar de visjes zagen zwemmen noemde we dat vroeger "de Viskussloot". Dan was er natuurlijk op Voordeldonk ook nog de Aa en nog wel wat sloten maar daar kwamen wij niet. Wij zaten meestal "in ut Liendur".

Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik voor de eerste keer naar de lagere school ging. Het was 1 september 1951, ik zat al 'n uur van te voren thuis te wachten, m'n beste kleren aan en ons moeder zwaaide naar ons toen ik samen met onze Henken onze Theo, bij die laatste aan de hand, door de Hemel liep richting Voordeldonk, tussen de boerderijen van Slegers en Kerkers door over de karresporen naar de Henricusschool want zo was de offieciele naam van de school waar wij naar toe moesten. Ik kwam in de klas zitten van mister Jos van Kemenade, die ik later in de vierde klas ook nog 'n keer zou hebben als leraar. Het heeft me het eerste jaar best goed afgegaan... toen kwamen de 2de en 3de klas bij juf de Vent die voor mij niet zo fijn waren. Ik vond ze streng en staties... niet echt mijn voorkeur maar ook hier deed ik goed mijn best... ik werd in de derde klas zelfs de vijfde beste waar ik best trots op was want wij hadden in de klas toch zo'n 23 kinderen zitten. In de vierde klas kregen breuken en daar snapte ik dus geen moer van... maar ook daar kwam ik goed door en in de 5de en de 6de zat ik bij mister Rombouts en dat was ook 'n fijne leraar. En dan is het 1957 en moet je eigenlijk naar de hogere school maar ik had er weinig naar gedaan want ik vond de vakantie veel belangrijker tot op 'n dag mijn vader zei: "wa gôddege straks doew jonge want ge moet nog twì joar noa school". Juffrouw de Vent had het liefste gehad dat ik pater zou worden want die wilde van alle kinderen wel 'n priester maken en van 'n meiske "un nônneke". In de 2de en 3de klas bij haar leerde we al ooit 'n mis opdragen als priester... tja, hoe gek kan 'n school soms worden. Ik wilde niet naar de Ulo en wat blijft er over? De Ambachtschool, de LTS in Someren, dus ik daar op 'n avond met onze vader naar toe en ik werd ingeschreven. Het eerste jaar hadden we een brugjaar... nou ja... veel keus had je niet, hout of metaal. Er zat er bij ons eentje die schilder wilde worden en moest na het eerste jaar vertrekken naar een andere school, waar weet ik niet. Ik koos voor hout maar ook dat was niet 'n echte keuze... ik wilde liever muzikant worden maar ja, dat was hier niet. Onze Sjaak en Theo hadden ooit gekozen voor metaal en hadden diploma's, iets wat voor mij in het hout niet voor me was weggelegd. Het 2de jaar kregen we veel pratijk, veel houtstukken bewerkt en mooie, nou ja mooie dingen gemaakt. Nee het was niks voor mij, ook de school bleek te klein want tekenlessen moesten we volgen in het praktijklokaal waar je moest blijven staan, ik vond het maar niks. Op 'n dag hadden we praktijk en hadden we blokjes oud afvalhout gemaakt tot kleine stukjes waar we elkaar onder de tekenles bij die leraar die we maar 'n slome vonden, elkaar te bekogelen. Ik weet het nog goed... ik had enkele blokjes klaarliggen maar had nog niks gegooid en zag de mister aan zijn bureau zitten... toen vlogen er enkele houtjes door de lucht en eentje belandde bijna op zijn tafeltje. Ik had net 'n blokje in mijn hand, ik stond achteraan in het lokaal want ik had de letter W en deelde mijn plek met iemand met de letter Z. Ik zag de leraar opstaan en in mijn richting lopen... daar bleek iemand te hebben gegooid... de mister zag dat ik een blokje in mijn hand had en dacht dat ik waarschijnlijk degene was die het blokje op zijn lessenaartje had gegooid. Hij stond vlakbij mij en ik dacht dat hij een slaande beweging wilde maken, misschien 'n foutje van mij, maar ik bukte, pakte een plank die daar nog stond en sloeg die onder zijn knie... ik zag hem nog half in elkaar zakken. Dat was meteen het laatste wat ik daar gedaan heb. Ik werd de gang opgestuurd en en toen kwam de directeur met de mededeling dat ik naar huis moest. Ik hoefde niet meer terug te komen zei hij en omdat het vlak voor het einde van het schooljaar was vertelde ik thuis dat ik al vakantie had. Ons moeder vond het wel gek dat de jongens uit de buurt, Jan Cortenbach en Wim van Bommel wel gingen. Ik zei die helpen nog mee opruimen. Ik kreeg mijn rapport thuisgestuurd en was niet geslaagd, vond ik ook niet gek want ik had meer spijkers in de houten vloer geslagen, ongeveer 3 pakken denk ik, dan dat ik dingetjes netjes had gemaakt. Trouwens ik wilde werken, dan kreeg je vakantiegeld waar ik een gitaar van kon kopen. Op 'n avond kwam ik thuis en zat de directeur bij ons in de kamer bij mijn moeder en vader. Ik durfde niet goed naar binnen maar achteraf viel het wel mee... Nu wisten ze bij ons wel wat er werkelijk gebeurd was en ma enig gegrom van beiden ouders was alles vergeten en vergeven, de directeur kwam eigenlijk vragen of ik naar de avondschool wilde komen. Mijn antwoord was kort en krachtig... NEE. Ik wilde niet naar school, onzinnig gedoe daar, maar eerlijk is eerlijk, ik heb er later toen ik 'n jaar of 30 was wel spijt van gekregen. Maar goed, ik ging werken... kocht mijn eerste gitaar, 2de hands spaanstje van 40 gulden en moest lessen halen. Ik ging naar Lenie van de Burg in de Burg. Frenckenstraat en na negen lessen van 1,00 per les was ik klaar. de rest leerde ik van andere jongens die goed gitaar konden spelen en van kijken bij bandjes en orkestjes. Peer heb je verder niks geleerd? Ja wel... Ik heb mijn horecadiploma gehaald toen we in Someren het beheer van tenniscentrum de Pas hadden... toen ik bij dakdekker Gielen werkte mocht ik altijd naar de uitleg enzo als er ergens demonstraties werden gegeven van nieuwe soorten dakbedekking die wij ook gingen gebruiken, ik leerde zelfs op perfecte wijze hoe je leiendaken moest maken die ze op kerken gebruikte vroeger al. Eerst gingen we altijd met betume-ketel maar ik leerde omgaan met rubber, die je moest vulkaniseren, met pvc daken en met andere kunststofdaken die ik allemaal goed kon maken. Gelukkig ben ik later de horeca in gegaan, lange dagen maken, dat wel maar geweldig om te doen. Dat ik vroeger niet echt 'n vak heb geleerd daar heb ik nu nog wel ooit spijt van maar al mee al "Hì ut allmôl reejeluk goe gegoa"...

HET VERHAAL VAN
"ANPASSINGEN VAN TOEN NOA NAW"

Ik ga altijd graag terug in de tijd, maar dat deed mijn vader vroeger ook, die had het ook graag over vroeger en ik denk dat het in de genen zit. Maar ik wil toch graag wat kwijt over het doen en laten van vroeger en nu. Toen ik als kind in de Hemel woonde gingen wij te voet naar school... niemand ging met de fiets alleen de kinderen van boerenafkomst en ver weg van de school woonde, kwamen ooit met de fiets. De fietsenrek op de Voordeldonkse school was meestal zo goed als leeg. Ons moeder heeft ons bij slecht weer nooit naar school gebracht en als je tegenwoordig kijkt, en het regende 'n beetje dat staat het vol auto's van mensen die hun kinderen naar school brengen. Dat was er vroeger niet bij. Wij speelde buiten en deden dat met de spullen die toen voor handen waren... een schoensmeerdoosje werd vol zand gedaan en daarmee gingen we britsen. Tegenwoordig zie ik geen kinderen buiten... bij ons in de wijk is een speelterreintje waar je nooit iemand ziet, iedereen zit aan het mobieltje, de laptop, tablet of de pc. Voetballen op straat? of randje butsen? Je ziet het nooit meer. In mijn tijd konden we trouwens geen randje butsen wan er waren geen trottoir banden. Wij deden verbergen... de "honk" was tussen Cortenbach en ons in aan dat stukje muur en vandaar uit ging iedereen zch verbergen... Het uitgaan van tegenwoordig is ook wel anders als toen. Wij gingen op zondagavond naar de danszaal of naar ons bar. Naar zaal Zegers en naar de Vossenhoek. Wij hadden toen 'n zakdoek bij, sigaretten en een zip-aansteker op benzine, 'n pakje shag of sigaretten en de portemonee... hoe anders is het nu... ze nemen 'n bankpasje mee, geen sigaretten want je mag niet meer roken, zakje wiet dus ook 'n aansteker... en dan zijn er nog die een mes meenemen en 'n kruikje gas. Tja tijden veranderen... vroeger vochten wij ook wel eens maar met de blote vuist maar tegenwoordig met het innemen van het schrikkelijke "witte spul" en het inademenen van 'n kruik butagas etc. vechten ze met messen, schieten met revolvers en slaan mensen voor het kleinste hakkefietje in elkaar. Ik ben met pensioen... maar door een falliesement is me vijf jaar extra pensioen door de neus geboord... dat niet alleen. Een van mijn bazen ooit vertelde me dat ik een pensioenfonds had en achteraf bleek dat ze nooit betaald hebben. Nee dan was dat vroeger wel even anders. De muziek van vroeger is het enige wat ik ooit draai en dan natuurlijk de liedjes in dialect. Mijn vader luisterde vroeger naar Schrieble en Hupperts, lekkere accordeonmuziek en wij naar de liedjes uit he zingende boertje waar teksten van de nieuwste liedjes van toen in stonden... het oude jagershuis, kleine nachtegaal etc. wij hebben ze vroeger iedere zondagmorgen gezongen in de beste kamer. Later luisterde ik naar Fats Domino, John Lamers, Elvis Presley en mijn favoriet Cliff Richard. Later naar the Beatles, de Stones en Creedence... Heerlijke muziek... toen ik muziek ging maken speelde we nummers van the Cats, the Classics en George Baker en noem maar op... en als je nu naar muziek wil luisteren? Tenminste als je dit muziek wil noemen, dan kom je bij "herrie met een vette boem-boem er achter" en ze vergeten te zingen maar zeggen 'n ineengeflatste tekst op wat niks met muziek te maken heeft. Tijden veranderen ik weet het... Vroeger waren "tattoes" voor wat wij noemden, het schorum. Nu heeft iedereen zijn lichaam half laten verprutsen. Of het mooi is? Tuurlijk niet want als het mooi was geweest had Onze Lieve Heer ons wel laten geboren worden met die platen. Maar ik wil niet ouderwets overkomen... ik heb er vrede mee dat mensen het hebben, maar ik moet er wel bij zeggen, als ik 'n winkel had zou iemand met vreselijk uitziende tattoes niet worden aangenomen als verkoper of verkoopster. Tja zo ben ik. Oh ja... nog iets over het songfestival. Wat is het songfestival? Dat leg ik uit. Het zijn liedjes die door mensen worden gezongen en het liedje, dus niet de zanger of zangeres, wat het mooiste is krijgt de meeste punten en word winnaar. Dan lach je je zelf toch te barsten als je nu kijkt. Het was dus Songfestival... het ging over de song. Maar ook dat hebben de klooien die er achter zitten allemaal "verkazzeroent". Het hoeft van mij niet als Corry Brokken te zijn maar als je nu onze inzending ziet dan zakt me toch echt de broek af... en wie zitten daar achter? Zijn dat wel normale mensen die verstand hebben van "songs"? Want dat staat er nog steeds... songfestival. Het is tegenwoordig een aanfluiting in de muziekwereld... Gelukkig is Jan Smit geen commentator meer want Jantje zei vorig jaar toen Nederland had inzending had gezongen.. "Loepzuiver"... hahahahhahahahahahaa, kom op Jan ga paling verkopen en laat de rest mee rust, ze begonnen al meteen bij de eerste regen vals te zingen. Peer Kijk je wel naar het songfestival? Nee hoor, ik heb de mogelijkheid om iets "terug-te-halen" dus doe ik dat en scrol overal door tot ik misschien een leuk liedje tegenkom, maar dat zal niet mee allen ik denk dat ik in 'n kwartiertje wel alles gezien heb... Och ja en het voetballen.... ik kijk vaak en als je ziet hoe vaak de "voetballers", lees- aanstellers op de grond liggen dan zit je voor 'n wedstrijd al gauw boven de 100. Dat niet alleen... vroeger hadden ze trainingen, nu zitten ze bij de kapper om hun haren te laten knippen en schilderen zodat ze toch maar zeker opvallen, of tattoes laten krassen zodat ze bijna onherkenbaar op het veld staan. En dan dit nog... vroeger hadden ze 'n kwartier rust met thee enzo, nu 10 minuten met een speach van de coach en dan buiten op het veld weer oefeningen doen voordat ze aan de tweede helft gaan beginnen. Kom op zeg, doe normaal. En het allerdomste is.... vroeger klapten wij voor een goedspelend team... nu moet het team voortaan klappen voor de supporters. Waar halen ze de onzin toch vandaan... "nee dan ben ik toch liever gewoon " un bietje aaw vurwetst"...

Ik las ergens 'n stuk in een krant van vroeger, net na de oorlog, van het vreselijke ongeluk dat kinderen zelf veroorzaakten door te spelen met oorlogstuig wat her en der nog lag wat was overgebleven. Het waren nog maar kinderen, niet wetende dat het levensgevaarlijk was. Ook ik deed wel iets gevaarlijks vroeger. Achter ons huis waar vroeger een stal stond waren we aan het graven en vons ik 'n rijtje aan elkaar gemaakte kogels, patronen die half verroest waren. Wij hadden 'n grote stal van betonplaatjes met in het midden 'n soort werkbank met een bankschroef. Ik zette in die bankschoef 'n kogel en sloeg tegen de achterkant tegen het slaghoedje met een spijker en een hamer tegenaan en de kogel vloog door de stal... nooit meer gedaan daarna zo'n gevaarlijk spelletje. Het verhaal van het ongeluk bij Verkouteren, het huis naast de Trico in de kerkstraat was iets anders. Hier het verhaal... Bij het opruimingswerk in de villa van dhr Verkouteren vond de opruimingsdiens nog 1500 kilo aan explosieven. Het waren explosieven van diverse soorten die men vond in de resten van het huis waar de zware ontploffing had plaatsgevonden en heeft die elders tot ontploffing gebracht. In de kamer, onder de vloeren, in de kasten en de de schoorsteen mantels hadden de jeugdige slachtoffers hun voorraad springstoffen opgeborgen. De badkamer, waarvan bij de explosie niets overbleef dan een verkoolde versplinterde vloer en een kromgetrokken waterleiding, diende als laberatorium en hier werden mijnen en granaten gedemonteerd. Misschien werd hier ook de schemerlamp gemaakt die men later vond die vol zat met trotyl, mogelijk was hier de bodytrap "uitgevonden" die de kolenkelder moest beveiligen tegen eventuele dieven. Mijnen, kleine onschuldig uitziende doosjes, grote trommels, granaten in verschillende grootten en nationaliteiten, patronen en revolvers, grote partijen buskruid en zelfs een mitrailleur werden ui de kasten etc voor de dag gehaald in het huis. Ooit had de politie al bij een huiszoeking een kleine hoeveelheid divers oorlogstuig in beslaggenomen maar het grootste deel bleek "veilig" opgeborgen op diverse plaatsen in het huis. Vanaf de bevrijding was de 17-jarige al bezig met het verzamelen materiaal voor, naar men ooit het gehoord, dat hij er een soort prive-museum wilde inrichten naar het voorbeeld in Overloon. Ze hadden hem een week voor dit tragische ongeluk nog zien sjouwen met een landmijn. Op die dag dat er iets is mis gegaan was hij samen met zijn vriend bezig in het laboratorium en is er iets helemaal mis gegaan... De 17 jarige werd op slag gedood en zijn vriend moest een arm en beide ogen moeten missen. Alle waarschuwingen werden in de wind geslagen en vooral jeugdigen maar ook wel ouderen zagen waarschijnlijk het gevaar niet van dit oorlogstuig. Het was zelfs zo dat wanneer er ergens iets gebeurde en men vond oorlogstuid in je huis dan was je niet verzekerd. In de krant stond zelfs dat wanneer er brand was ontstaan door oorlogstuig, er niet zouden worden geblust. Na dit ongeluk bij de familie Verkouteren ging men huis voor huis af of mensen minutie e.d. hadden, ze dat konden inleveren. Als men later toch nog iets vond bij iemand zal men zwaar gestraft worden. Het was een vreselijk ongeluk... De kamer van het huis, hier op de foto, het linker bovendeel, werd nooit meer hersteld. Het is zeker dat je als jonge jongen soms het gevaar niet kent, ook ik heb het zo ervaren... De ene jongen dood, de andere gehandicapt voor het leven... verschrikkelijk....

We gaan naar september 1951... oei dat is toch op dit moment toch bijna 73 jaar geleden... Het regende die dag behoorlijk, ik had natuurlijk nieuwe kleren aan want ik ging die dag voor het eerst naar school... aan de hand van onze Theo die in de zesde klas zat. Ik kwam bij mister van Kemenade in de klas zitten.. juf de vent deed de 2de en de 3de, mister Biemans de 4de en mister Rombouts de 5de en de 6de klas. Uit onze buurt gingen ook nog meer jongens naar de eerste klas... Gerard Bukkems en Jacky van der Steen. De Hemel was voor 'n deel 'n oude "Taarweg" die vol grote gaten zat, daar stond toen water in, je moest goed uitkijken waar je liep. Achteraan in de Hemel, zo tegen Voordeldonk aan moesten we rechts af tussen de boerderijen van Slegers en Kerkers door en daar waren vieze vol modder staande karresporen.. Ik was er heelhuids door gekomen met onze Theo als hulpje. Ik heb eens opgeschreven wat er in dat jaar gebeurde en hoe het er in 1951 uit zag. Nederland was bezig met de opbouw van het land want de oorlog was nog maar 'n jaar of zes geleden. We gaan eens kijken wat de prijzen waren van levensmiddelene. Een kilo aardappelen bij de boer kostte voor ons ongeveer 10 cent. In de winkels was dat 15 cent. Mensen die naar het cafe gingen betaalde niet echt veel voor 'n grote pils... dat was toen 20 cent. Meestal waren die in de dorpen wel goedkoper. Een hele mik was ongeveer 42 cent maar die werden dan ook thuisgebracht. Hamlappen verkochten ze toen voor 4,32 gulden de kilo en kaas... die was 3,44 gulden de kilo. Eieren kochten wij nooit in de winkel want die waren toen 18 cent per stuk maar wij haalde die 5 deuren verder als waar wij woonden bij Driek en Dora Hendriks voor 'n dubbeltje soms zelfs 8 cent. Koffie was toen best duur, 'n pak was Fl.3,83 en boter was 'n kwartje per pakje van 250 gram. Dan de melk, bij Toon van der Steen aan de melkkar was die 22 cent de liter. Rijst was 1.08 de kilo en die werden in de winkels gewoon los verkocht en dan in een papieren zakje gedaan. Ons moeder maakte er rijstepap van... ik vond die echt vies en ooit kreeg je er 'n lepeltje stroop onder. Ook de suiker was los voor 88 cent de kilo. Ook thee was los, van die zwarte staartjes in een zakje was 57 cent. Oh ja.... men smokkelde vroeger vaak roomboter van Belgie naar nederland want die was erd duur. Per kilo 1 gulden 20. Hoe het met de inwoners was van ons land? We hadden toen 10.2 miljoen inwoners, ruim 5 miljoen mannen en iets meer vrouwen. In dat jaar werden er 228.000 kinderen geboren. 78.000 mensen overleden in Nederland en er immigreerde 45.000 mensen. Er trouwde 90.000 paren en toen waren er al 6000 echtscheidingen... oei best wel veel maar dat was veelal in de steden. Toen in 1951 was de bevolkingsgroei 128.000. Van mannen dacht men dat ze gemiddeld 70 jaar zouden worden en van vrouwen 72.De populairste voornamen van 1951 voor meisjes waren Maria, Johanna, Anna, Cornelia, Elisabeth, Wilhelmina, Catharina, Hendrika, Adriana en Petronella, maar die namen werden meestal als nieuwe roepnaam... zoals Annie, Petra, Nellie, Lies etc. De jongensnamen waren deze: Johan, Jan, Cor, Henk, Wim, Piet, Pieter en Peter, Sjaak of Jac, en Antoon of Toon en Tonnie. Asten heeft nu veel inwoners tegenover 1951 en daarvan is 23 % ook nog ouder als 65 jaar. Op de foto zie je links onze Theo in de zesde klas, rechts onze Henk in de vierde klas en midden ikke Peter in de eerste klas op Voordeldonk.

HET VERHAAL VAN
"MOI WONE EN HIL SCHON WONE"

Zaterdag 17 februari was het best lekker weer dus ging ik met de scoormobiel een ritje maken, naar de school op Voordeldonk en toen wilde ik terug rijden door de Hemel maar ik zag achteraan vlak bij de school op de Voordeldonkse weg 'n stel mooie huizen staan. Die stonden er al langer maar ik had er niet zo op gelet. Toen dacht ik, ik zal hier de wijk eens inrijden. Nu moet ik wel eerst vertellen over de huizen van vroeger. Toen wij van de Hemel naar de Bloemenwijk gingen verhuizen kwamen we in de Rozenstraat wonen en dat waren gewoon rijtjes huizen, maar wel mooi vonden wij. Later werd de bloemenwijk daar volgebouwd... allemaal rijtjeshuizen met 'n paar andere vlak bij de school. Toen kwam bloemenwijk 2 met ook huisjes in de rij. Je kent het wel aan deze kant van Asten... de Sterrenwijk waar ik woon, dan de Appelwijk en toen we naar de Paddestoelewijk... aan de andere kant hadden we al de Eikelaar en de Beukelaar maar Asten ging ook bouwen aan de Koestraat, tenminste daar ergens in de buurt. Als je vroeger in de Stegen was kon je naar het Rinkveld toe... Dus vandaag ging ik daar eens kijken... Op de plek waar wij als kind speelde in de "Rooien Berg" daar kwam eerder al de wijk waar mijn schoonouders gingen wonen, dat was de Kruidenwijk... dus dat ken ik wel maar ik ging 'n beetje verder op Voordeldonk aan daar die wijk in. Ik wist werkelijk niet wat ik zag. Ik was er jaren geleden als eens door gesfiets maar wat ik nu zag? Potverdorrie, niet normaal wat daar staat. Vroeger en nu nog trouwens, hadden we in de Hemel 'n prachtige villa staan waar Antoon Leenen woonde.. maar dat valt in het niet bij de huizen in wat ik nu gewoon de rijke-lui-wijk ga noemen. Prachtige grote huizen met voor de deuren dikke vette auto's. Nu weet ik wel dat ik het vroeger niet heb gedaan als die mensen die daar wonen... ik zat graag twee keer in de week bij Jan van Hoek aan de bar terwijl ik toch best 'n leuk inkomen had, geen groot salaris maar wel 'n leuke bijverdienste in de muziek. Maar wat ik hier zag sloeg alles. Ik keek echt mijn ogen uit.... Je moet wel rijke ouders hebben, of een goed, misschien wel te veel betaalde baan en waarschijnlijk allemaal mensen die met twee gaan werken. En ik maar denken dat ik leuk woon in een stenen optrekje van Bergopwaarts... maar als je daar langs komt dan weet je echt niet wat je ziet... Toch zit er ook 'n maartje aan. Kijk ik gaf mijn ogen niet alleen goed de kost, ik trok ook mijn neus eens op... het was tegen etenstijd en wat rook ik? Jawel, de geur van pannenkoeken, hahahhahahhaha, Dan kun je twee conclusies trekken... de eerste is... "ze hebbe doar gèèr streuf en de twidde... presies, dè bedoel ik".... hahhaha hahahhahahahaahha. Oh ja... nog iets... "ik zô echt nie wille ruile mì zôn villa".... en weet je, er komen nog veel en veel meer huizen staan daar, ons Asten begint al echt op 'n stad te lijken.

Nee, zat was ik nog nooit geweest maar toen ik 14 jaar was begon het toch tijd te worden dat we 'ns flink aan de boemel gingen. Maar ja, veel geld hadden we niet, ons zondagsgeld was snel op en we wilden door de week ook nog 'n frietje kunnen kopen als we bij de kajotters waren want dan ging er altijd wel iemand friet halen. Maar we hadden op 'n keer geluk toen Gerrit van Bommel, de grote man van het parochiehuis, ons vroeg of we met vier man wilden helpen om tijdens de uitvoering van een openluchtspel in de Schietbaanse Bossen, snoep te verkopen en natuurlijk deden we dat. We kregen er niet veel voor maar geld is geld dachten we. Dat was op zaterdagavond dus met het zondagsgeld er bij hadden we 'n aardig centje bijeen om ons eens lekker te bezatten op zondag. Maarja... ik was pas 14 en mocht niet in het cafe komen. Gelukkig gingen mijn broers altijd naar de Vossenhoek en was ik dus zogezegd "onder begeleinding", alleen kregen we geen bier maar moesten we get doen met 'n 7up met 'n druppeltje underberg wat best veel op bier leek. Maarja we wilden ons 'n keer bezatten en dat lukte dus niet. Maar we waren toen al best slim dus trokken we rond 19.00 uur de stoute schoenen aan, geld is de "tes" en op de fiets naar Deurne. We wisten dat vlakbij de kerk een cafeetje was wat eigenlijk 'n soort herberg was en waar ze geen tapbier hadden maar flessen bier. Verschillende smaken ook nog. Mijn vriend Henk was ouder als ik en zei dat hij 16 was en dat verschil zagen ze toch niet. Ook Theo was 16 zei hij en we gingen aan 'n tafeltje zitten en we bestelden drie flessen Grolsch beugelflessen en om flink ruig over te komen zeiden we tegen die ouwere man die "bardienst" deed dat we er geen glazen bij hoefde te hebben, we dronken uit de fles. We gingen 'n paar potjes toepen en hadden lol want bij mij begon de alcohol al na vijf grote slokken te werken. Na 'n half uur bestelde we ieder onze tweede fles... tot daar toe had het redelijk goed gegaan... ik moest wel naar de wc want de druk nam behoorlijk toe. Ik zag nergens 'n toilet en wat bleek, we moesten bij de mensen in de kamer voor de tv doorlopen en achter in de keuken naar de wc. Nou ja, niet erg als je het maar kwijt raakt. Toen kwam voor mij de grootste fouwt van die dag... we bestelden ieder onze derde fles... tot dan toe nog oke maar niet meer toen ik die uitgedronken had. Ik moest nog 'n keertje naar de wc maar zag niet meer wat er op de tv was, alles begon dubbel te worden... Toch zijn we na betaald te hebben buiten geraakt... Ook de anderen waren niet meer hetzelfde als toen we daar aan kwamen. En toen moesten we nog de fiets op en naar Asten toe fietsen. Het lukte mij om Vlierden zowat te bereiken maar ieder een die een beetje bekend is van toen... net voor je van de Deurneseweg de bocht naar Vlierden nam lag daar aan de rechterkant van Deurne af gezien, 'n boomgaard.. daarom heen liep 'n sloot... Dan ben ik even alles kwijt die avond en toen Henk en Theo me wakker hadden kunnen krijgen lag ik in de sloot met mijn fiets bovenop me... Ik heb niet meer gefiets, die andere ook niet, we zijn op Asten aan gestrompeld.. heb in Asten nog 'n frietje gegeten maar dat lag er vijf minuten later alweer uit. Ons moeder heeft me later in bed gestopt nadat ze me geholpen had de trap op te komen. Maar èèn ding is zeker... we waren zat, en daar was het ons om begonnen, we wilden dit graag en al was het geen groot succes, we hadden ons aan ons woord gehouden. Drie flessen Grolsch Bier, we hebben het er later nog vaak over gehad alleen overdreven we toen wel door aan te geven dat we ieder 8 flessen hadden gedronken... Het waren er echt maar drie... "Aacht flesse? Dôr han we geld nie ins vur"... Maar een ding is zeker, "ik heb een van de môiste vurhalen over vur dun irste keer zat worre"...

HET VERHAAL VAN
"DE KEURING VUR UT LEGUR"

Ik was nog maar net 18 jaar toen ik gebeurd moest worden voor het leger. Ik denk.... niet erg, ik ga graag het leger in, maar daar was ik snel van genezen toen ik er eenmaal in zat. In de Hemel waren veel jongens al in het leger geweest... bij Verdeuzeldonk, van der Steen en van den Boomen zelfs twee tegelijk. Ik kreeg twee vrijkaartjes, een voor de bus retour naar Weert en eentje voor de trein retour van Weert naar Roermond. Die dag vergeet je niet makkelijk want ik had weer dat er iets aparts gebeurde, achteraf wel lachen. Ik de trein kocht ik met nog 'n stel jongens die op keuring gingen twee dikbuiken grolsch bier die we voordat we in Roermond waren al eentje op en van de andere de helft. Maar toen we op de plaats van bestemming waren moesten we meteen komen voor de keuring... je werd lichamelijk wat "bevoeld" door de een of andere goggo en dan moest je ook je plas inleveren en daar zat mijn probleem. Ik moest zo erg naar de wc door die grolsch maar ik mocht niet omdat ik mijn plas nog moest inleveren en die dokus zei dat ik dan misschien geen druppeltje urine voor de dag kon toveren. Maar ik moest wel erg, heel erg zelfs... Toen ik eindelijk aan de beurt was kreeg je een pul mee waar wel driekwart liter in ging en toen begon het... Er waren wat hokjes gemaakt met een gordijntje ervoor en daar moest je gaan staan om in die pot te plassen. Verder was er niks, op de grond lag blatum... Omdat ik zo erg moest begon ik te plassen en kon niet meer ophouden... en die pot raakte helemaal vol en ik plaste maar, kon niet stoppen... de plas liep over de rand en kletterde op de blatum... en eindelijk was ik leeg en stopte het plassen. De plas liep door het hokje... en niet zo'n beetje ook niet en ik moest ook nog wat uit die pul schudden want die zat tot het randje toe vol. Iedereen keek me aan toen ik met mijn volle "pot-met-pis" naar die dokter liep. Ik werd goedgekeurd dat weet ik wel en moest het leger in of ik nu wilde of niet. Toen we naar huis gingen vertelde ik dat verhaal tegen de jongens die met mij op keuring waren en een van die jongens zei dat hij het wist. Niet gezien maar er was dat een sergeant die mijn "pies" op had moeten ruimen en riep toen hij bezig was dat een of andere gek het hokje vol gepiest had... hahahahha ik dus. Op weg van Roermond naar Weert heb ik nog 'n fles grolsch burgemeester gemaakt en toen ik uit de trein stapte moest ik weer erg plassen... niet erg, ik plaste gewoon ergens tegen een boom, toen mocht dat nog, tegenwoordig krijg je er een fikse boete voor. Nee ik heb dit verhaal niet tegen onze vader en moeder verteld, dat doe je niet...

Ik kan het me nog heel goed herinneren toen wij in d'n Himmel woonden op nummer, eerst 31 en later veranderd in 57, dat wij in de keuken vlak langs de kachel, een rekje hadden hangen met pijpen. Ik geloof dat er twee van die oude pijpjes in zaten die nooit gebruikt werden. Ik heb bij ons nooit iemand pijp zien roken. Onze vader rookte shag, douwe egberts zilvershag en dat waren de lichtste die ze hadden en hij rookte sigaren en die laatste vond ik maar stinken. Ik ben tientallen keren bij Jetje Loo, vlakbij het Koningsplein, sigaren moeten gaan halen en ook mascotte vloeitjes, onze vader wilde geen andere en zeker al geen Rizla. Vloeitjes kosten toen 9 cent dat vergeet ik nooit meer. Maar gaan we terug naar mijn roken... stom achteraf maar goed, vroeger rookte bijna iedereen en je hoorde er bij als je rookte. Mijn eerste rokertje was de pijp... ik had wat peuken uit de asbak gehaald die op tafel stond en daar de shag uit gehaald en die in de pijp gedaan uit het rekje wat ik net aan gaf en toen het liender in, achter onze plak was een verlaging en daar kroop ik in. Ik had het doosje lucifers meegenomen waar ons moeder de kachel mee aanstak en stak de pijp in mijn mond die vol verschillende soorten shag zat want de peuken waren van onze vader, onze Sjaak en ook nog van vrienden die bij ons kwamen. Een mengelmoes dus van stinkende shag. Ik stak de pijp aan en nam een behoorlijke hijs... even was het stil in mij.... even dacht ik van deze wereld te verdwijnen.... ik lag op de grond... de hijs had mij tegen de vlakte gewerkt... Maar ik kwam weer bij zinnen en alles "leek" normaal, ik zoog nog 'n keertje stevig aan de pijp en dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn boterham van die morgen kwam omhoog en met trallerhande andere rommel moest ik behoorlijk overgeven.. Nee mijn eerste rokertje was geen succes. Ik moest even bij zinnen komen... maakte de pijp leeg en na 'n dik kwartier was ik in staat om mijn eerste stappen weer te zetten, richting huiswaarts... ik stak de pijp in het rekje en toen ons moeder me zag vroeg ze of ik ziek was omdat ik zo wit keek.. Later rookte ik echte sigaretten die ik kreeg van mijn goeie vriend van toen, Leo Franssen. Ook bietste ik shag uit het pakje van mijn vader en van onze Sjaak. Jongens die mij kennen wisten wel waar ik het verborg... precies in het gangetje tussen Kerstens en ons in in de muur waar de uisparingen zaten van de spouwmuur. Ook lag daar soms geld wat ik wel 'n jatte uit het bakje uit de la om sigaretjes te kopen bij Bekken of snoep. Nee geen grote bedragen, centen og 'n stuiver. Toen ik het roken onder de knie had was ons moeder zo lief om mij 'n beetje shag, 'n paar vloeitjes en lucufers mee te geven naar de Ambachtschool toen ik 13 jaar was... Op school rookte de helfe van de leerlingen wel. Ook gaf ik soms aan een van de jongens uit mijn klas sigaretjes en die moesten dan mijn praktijkwerkstuk mee helpen maken in klas 1 hout want ik was daar niet zo handig in. Met 14 jaar rookte ik al als 'n ketter, echt wel. ik rookte toen Winner shag en in het weekend meestal Camel sigaretten later ben ik North State gaan roken. Maar de smeerlappen die onze regering vormen verhogen steeds weer de belastingen etc en daarom ging ik later van dure shag over naar shag uit een XL pak... Heupink en Reinders. Ik weet nog dat die toen 250 gram waren en 9,90 gulden kosten. Hoe hoog de zakkenvullers van ons land die nu hebben gezet weet ik niet. Voor mij is het trouwens niet meer interessant want ik rook niet meer. Ik rookte 17 jaar geleden nog 2 pakjes sigaretten met mondstuk per dag. Tot dokter Kros een schema maakte en zei dat ik de 65 niet zou halen... ik kocht 'n pijp en ik weet hoe smerig het is om zo'n ding te roken... elke keer als ik zin had in een sigaretje stak ik die pijp aan. Smerig en vies... maar het was gewoonte, dat weten jullie ook wel. Toch stak ik dat vieze smerige ding steeds minder aan... zelfs toen ik op zaterdagavond uit ging was de pijp niet meer nodig... na 'n jaar hoefde ik de pijp niet meer mee te nemen en ook thuis niet meer aan te steken.. Ik had nog 8 sigaretten in de kast liggen en hoor ik mensen soms zeggen dat ze zijn gestopt maar steeds zin in een peukje hebben. Ik niet, nooit meer, ik draaide voor Annie soms sigaretten maar nooit de neiging gehad om aan te steken. Toch denk i vaak terug aan die tijd van vroeger... stiekum roken met vriendjes, dat was toch geweldig... en.............. "Ge waart me toch unne ruige vent, nie dan"?

Wat ik nu ga vertellen is niet bestemd voor de rijke der aarde, niet voor de rijke mensen uit Asten en ook niet voor de rijke mensen uit d'n Himmel. Die hebben zoiets toch niet meegemaakt want die kregen met Sinterklaas of als ze jarig waren bolderwagens, 'n step (glijer) en zelfs 'n fiets en vaak ook nog een splinter nieuwe. Maar bij ons en bij de meeste mensen van vroeger uit onze straat, lag dit wel even anders. Ik weet nog dat ik 'n keer met de fiets van mijn vader, ik zat toen in de vijfde klas, naar school ben gegaan. Het vervelende was dat die heel hoog was en ik heel klein en dan was er nog iets... die fiets had een heel zwaar verzet. Als je wilde fietsen kreeg ik de trappers bijna niet rond en dat was best zwaar en ik fietste ook nog met een been onder de stang door. Die dag waaide het behoorlijk en met de wind van achteren en dat grote verzet vloog ik in mum van tijd van Himmel 57 naar Voordeldonk 2a. Maar ik moest ook nog terug... wind tegen... nee ik heb niet gefietst, ik heb hem moeten "Leije". Geen succes deze actie van mij. Toen ik in 1957 naar de ambachtschool moest in Someren had ik geen fiets en die grote fietsen thuis waren veel te groot voor mij, maar gelukkig had mijn tante Marie van de Sparwinkel in Heusden nog een fiets over die iets kleiner was, ook niet mijn maat en die kregen wij, en werden er houte blokken aan de trappers gezet. Ja ik had ook liever een nieuwe gehad maar ja, wij waren niet rijk. Ik had op school ook wel gezien dat er veel kinderen in het zelfde schuitje zaten als ik want het waren niet allemaal van die mooie modellen. Die ik had was fijn en was er eentje met "trug-trap-rem" en het vervelende was dat die niet werkte... als ik moest remmen dan deed ik dat met mijn voet over de grond en de andere zo hard mogelijk op de terugtrappedaal duwen. Nee het was niet veilig, zeker niet omdat wij altijd over dat drukke gevaarlijke kruispunt moesten op Sluis Elf. Maar ik keek altijd goed uit ik had altijd een engelbewaarder bij me op het stuur zitten... luister mijn liedje maar door op de fiets te drukken dan hoor je "Minnen Engelbewaarder". Een paar jaar later ging ik werken en had ik wel 'n mooie fiets, ik fietste weer over die zelfde kruising want ik werkte bij Pietje Berkvens... met mijn 16 jaar kreeg ik een nieuwe fiets... 'n Rudge, die kwam van van Veghel af want Bukkems in de Hemel was toen al opgehouden met fietsen. Mijn tweede nieuwe fiets die ik nog zou krijgen heb ik niet genomen want ik kocht van dat geld bij van Veghel 'n tweede hands bromfiets. Toch heb ik altijd nog gewoon een fiets gehad... tot ongeveer 'n jaar geleden want ik durf niet meer te fietsen, bang dat ik val en wat breek. Maar er was wel 'n leuke bijkomstigheid... Ik had altijd gedacht dat ik nooit "elektrisch" zou rijden met een auto ofzo maar dat heb ik wel want ik kan nu rond rijden met een elektrische "skoetmobiel".

Tegenwoordig kun je alles kopen in de winkel maar vroeger was dat wel even anders. Ik zag in een winkel 'n plastic tegel liggen met een kuiltje erin... in vroeger aan de verkoopster wat dat was... ze zei: je haald thuis een tegen uit de grond en legt er deze in dan heb je een kuiltje om te knikkeren.. Ik was echt vol verbazing... "ut moet toch nie gekkur worre"... Bij ons ging dat anders maar we waren ook zeer creatief. Je haalde thuis de knikkerzak op en wachte voor het huis tot er iemand kwam die ook wilde knikkeren. Kwam er iemand, dan maakte je met de hak van de schoen een gat in de grond want bij de mensen was er voor het huis geen tegel te zien, alleen zand. Je draaide met je hak tot je een mooi kuiltje had en je kon knikkeren... opgooien, wie het korste bij het kuilte lag mocht beginnen met de knikkers met je vinger in het kuiltje te duwen, lukte dat niet? dan was je tegenstander aan de beurt. Maar we deden ook knikkeren aan de streep... lijntje trekken in het zand. knikker zo kort mogelijk bij de streep gooien en wie het korstge bij lag mocht beginnen. Met je vinger de ene knikker tegen de andere duwen... dan was er ook nog muurtje rollen. Maar we deden vroeger ook repen.. "Repen Peer"? Jaja, 'n oud fietswiel waar de spaken uitgehaald werden. dan had je alleen de hoepel... we broken uit 'n heg 'n stevig stukje hout dat iets gebogen was en dan repen... met het stokje tegen de buitenkant van de reep duwen en dan hard lopen... we hielden er vroeger in de Hemel zelfs wedstrijden in. Dan deden we ook nog "vurberrige".. Iemand "was" hem door loting en we moesten ons verstoppen, degene die hem was stond met de ogen dicht tegen de muur "ut honk" en telde tot 25 en dan ging hij zoeken, zag hij iemand dan rende hij hard naar het honk om "af-te-honken".. Wie af was werd later gekozen om "hem te zijn". Ging degene die hem was ver van het honk dan mochten de weggekropen kinderen naar het honk rennen om zoch zelf af te honken. Dan hadden wij vaak ook zin om te vliegeren... nee dat kost niks als je doet zoals wij deden. We gingen richting kasteel en daat was een veldje met van die lichte dunne houtjes, net als rietjes van binnen leeg en open. Afmeting ongeveer 60 cm hoog en 40 cm breed en die werden als een krijs aan elkaar gebonden. dan een dun stukje garen de hoeken met elkaar verbinden, een krant op maat knippen en om de touwtjes vastplakken... dan moest eer een "toom" aan worden gemaakt en van thuis een klosje garen daaraan vastgemaakt en klaar was ie. Och nee, ik vergaat de staart nog die moest de vlieger in evenwicht houden, niet te licht, niet te kort en zeker niet te zwaar. Ik heb er tientallen gemaakt maar de meeste mislukte wel, die gingen niet de lucht in maar soms ook wel. Maar er was weer ;n hele woensdagmiddag voorbij en creatief bezig geweest. Wat wij ook deden was toneel spelen, dat mochten we bij Kerstens naast ons in het berghok. We gingen alle huizen af dat er toneel was en er kwamen vaak wel tien tot vijftien kinderen naar ons kijken. Iedereen van de jeugd daar wist wat voor stuk we gingen opvoeren en dat was lachen. D entree was \n stuk zilverpapier of "kappasjuuls". Het stuk heet en dat vergeet ik echt nooit meer, "Piske, Pôtje en Penneke".. Wittege Nog???

HET VERHAAL VAN
"UT KRIEGE VAN TILLEVIEZIE"

Ik heb gelukkig 'n heel goed geheugen en ik hoop dat altzheimer voorlopig nog weg blijft ten minste als dat ooit bij mij zal toeslaan. Ik weet nog van vroeger dat wij altijd in de keuken zaten en vlak bij het raam waar je achter het huis kon kijken stond op een theekastje een grote hoorn, 'n zwarte en door een kastje aan de muur kon jet dat ding bedienen en kon je 'n soort radio horen Hilversum. Later kochten ze bij ons 'n echte radio, die kwam van Has Manders af die tegenover boer Cuijpers woonde in de Emmastraat. Ik was trots en vertelde op school dat wij 'n radio hadden waarmee je zelfs Moscou mee aan kon. Nu konden we radioluisteren van Brussel, Madrid, Londen en Luxemburg. Die laatste zou later veel aan staan want die zonden op zondagmiddag de Top 5 uit met nummers van Jerry Lee Lewis, Elvis Presley en Cliff Richard en noem maar op. Ik weet nog goed dat we die radio kregen, wat was in 1956 want ik zat in de vijfde klas en vertelde op school tegen mister Rombouts dat ik een kaartje had gestuurd naar radio Brussel en die werd 's morgens voorgelezen en daarin werd gezegd dat Peter Welten uit het Nederlandse Asten zijn moeder wil feliciteren met haar 48ste verjaardag en dat ons moeder mee had geluisterd en heel trots op mij was. De mister vertelde dat in de klas waar toen ook Jan Zegers en Leo Franssen zaten die in de 6de klas zaten, ik dus in de 5de, en we hadden toen allebei les van Rombouts, vandaar dat ik dat goed kon onthouden. Maar ik wil eigenlijk vertellen van de eerste televisie die we kregen. Onze vader ging soms op zondag na de laatste mis om 11 uur naar Jan van baar, cafe de hemel, om "un par bumpkus te jasse". Dat deed hij samen met Willem vaes die 'n stukje verder in de Hemel woonde. Daarna kwam hij altijd op tijd weer naar huis. Maar ooit..... je weet wel, dan liep het uit de hand en dronken ze wat te veel en bleven zitten. Ons moeder vond dat niet leuk maar ja, het kan gebeuren. En op een zondag gebeurde dat weer 'ns en als goedmakertje denk ik voor ons moeder ging hij schuin tegenover het cafe naar Has Manders en kocht een televisie want die hadden wij nog geen. De dag later werd het prachtige apparaat gebracht... loeizwaar en 43 cm beeld en meer als 'n halve meter diep... 'n heel donker bruine. zie plaatje. Weet je nog waanneer Peer? Zeker.... in september 1959... ik zat in de tweede klas van de LTS en nadat de antenne geplaatst was vroeg Lenie Franssen, waar ik vroeger veel kwam, aan mij of ze bij ons prinsjesdag mocht komen kijken want dan zag ze de koningin en dat was zoals je weet op de derde dinsdag in september en we hadden de televisie nog maar 'n goeie week. Het is toch geweldig, televisie hebben want als kind zaten wij op woensdagmiddag tijdens het kinderuurtje naar dappere dodo, charlee chaplin en lassie te kijken bij Verdeuzeldonk achteraan in d'n Himmel. Maar nu hadden we zelf teevee, met dank aan Jan van Baar die onze vader te veel drank had gegeven en "un bietje zat was" en zodoende ons verraste met de uitvinding van de eeuw... "Tilleviezie"...

HET VERHAAL VAN
"UT RARE VAN LEVE EN DOODGOA"

Vandaag is het Dinsdag 2 januari en dan is onze Hub jarig. Geboren op 2 januari 1938 dus wordt hij vandaag 86 jaar oud. Ik zelf word dit jaar 79. Nu zat ik al eens te denken aan de mensen uit d'n Himmel die ons voortijdig hebben moeten verlaten. Ik heb ooit horen zeggen dat een mensenleven op 76 jaar is gebaseerd. Een wao en pensioen is berekend op die 76 jaar, mensen die jonger sterven hebben geld toegegeven op hun pensioen maar die ouder zijn geworden die hebben wel betaald aan hun pensioen maar eigenlijk zou dat dus stoppen op 76 maar we krijgen doorbetaald zolang we leven. Kijk 76 jaar, en als ik kijk bij onze familie dan doen wij het niet slecht. Onze vader werd 81, op 'n paar dagen na 82 jaar, ons moeder werd 86. Ons Ellie Leeft nog steeds gelukkig en is 90 en onze Sjaak werd 76 en ons Jo net als vader 81. Onze Hub wordt vandaag dus 85. Onze Theo verongelukte toen hij 29 was, en onze Henk is er net als Ellie en Hub nog altijd en is nu 81. Dan kom ik en ik ben 78 en onze Frans is 75. Ons Annemieke sluit de rij met 72 jaren. Dus zijn wij denk ik van een sterke familie. Als je kijkt, onze Theo even buiten beschouwing gelaten met zijn dodelijk verkeersongeluk, dan heeft onze Sjaak de leeftijd van 76 net gehaald. Ons Ellie, Jo, Hub, Henk en Ikke Peer, wij zitten er boven en onze Frans komt er ook aan net als ons Annemieke. Ik zat te kijken naar de familie Willem Vaes. Alleen de jongste is nog in leven, Wim. Vader Willem werd 65, moeder Anna 82 jaar. Dan de kinderen: Mien werd 70, Jo werd 62, Sjaak haalde maar net 76 en Jan werd maar 56. Dan kwam Mia die in hetzelfde jaar is geboren als ik en is overleden toen ze 74 was en Frits werd 64. Het is toch eigenlijk raar.... Willem was 'n stuk jonger als mijn vader en van al die kinderen is alleen Wim nog over... gelukkig nog ja. Van de zeven nog eentje in leven bij ons van de negen nog zes in leven. Raar is ook bij de familie Tinus van den Boomen, hij is overleden toen hij 86 was, 'n behoorlijke leeftijd en zijn vrouw Tonna werd maar 71 jaar en ook hun kinderen haalden de 76 niet... Annie werd maar 70, Jan maar 58 en Hans 73. Zoon Harrie werd maar 71 en Toon werd 75. Door een oorlogsongeluk kwam Sjef om het leven, hij was de jongste in de familie en werd maar 16 jaar oud. Ik moet er vaak aan denken en kijk vaak naar de overlijdensberichten en dan denk ik vaak "wa is ut soms toch allmol onirluk"....

HET VERHAAL VAN
"UN EIGE WEPSAIT BEIJHAAWE"

Ik begon zo'n 12 jaar geleden een website voor mijn familie eigenlijk en dat was een website met tk achteraan, die was gratis maar werd al gauw te klein en moest ik iets anders zoeken. Ik kende via msn 'n man uit rusland en die had een dochter die, bestaat het Nederlands had geleerd en vroeg of ik haar kon helpen met de nederlandse taal, woorden etc. Dat meisje gaf aan dat er via een Russische site een programma was waarmee je een website kon opbouwen... dus thuis alles maken en via een betaal server op internet zetten. Ik had dat gedaan maar na 'n maand of tien bleek dat dit gratis programma fouten begon te maken, ik googlen hoe dat kwam en het bleek dat ik die toch maar moest kopen want gratis bleek een probeersite te zijn. Nou ja niet erg, ik kocht het voor 75 euro en ik kan er zoveel websites mee maken als ik wil alleen moet ik wel betalen voor de server die het op internet zet en toegankelijk maakt. Eerst had ik er eentje die kost 225 euro per jaar maar na 'n jaar vond ik er eentje die ik nu heb voor 80 euro en omdat de site zo groot werd heb ik er nu twee. Himmels.nl en Himmels-foto.nl.....

In het begin zette ik er foto's op van mijn familie want de een heeft thuis deze foto's en de ander weer die foto's en nu kon iedereen ze op z'n gemak bekijken. Maar ik vond het leuk om wat voor d'n Himmel te doen. Onze straat en ik kreeg van diverse mensen foto's en elke dag plaatste ik wel 5 of 6 foto's maar natuurlijk raakt het uitgeput. Ik moest mensen bellen en bezoeken om foto's te krijgen voor op wat nu de Himmelse website was geworden. Ik plaatste toen alles wat met onze straat te maken had. Ik bedacht vanalles om het leuk te houden en veel mensen kwamen de site bezoeken, in èèn jaar had ik ooit 635.000 klikken.

Het werd een succes... als je op internet bij google Himmels in tikt danw ordt je al doorgestuurd naar 'n plek op Himmels.nl. Himmels werd 'n succes alleen nu heb ik nog maar weinig nieuws, weinig nieuwe foto's dus moet ik al wat verzinnen om de website leuk te houden. Ik begon met bidprentjes, eerst van Himmelse mensen maar later ook met bekende Astenaren. Ook plaats ik bij "Anders" foto's van Astenaren die ons bekend voorkomen.... en ga zo maar door, elke keer bedenk ik wel weer wat nieuws. Omdat het allemaal te groot werd heb ik de site in twee delen gesplitst en nu betaal ik ook voor twee websites.. Himmels en Himmels-foto. Ik ben daar ongeveer 150 euro voor kwijt en dat vind ik niet erg, somszijn er Himmelnaren die me wat geld toestoppen om de site draaiende te houden, bedankt hiervoor. Ik stop er niet mee maar ik heb wel enkele rubrieken moeten verwijderen zoals "Weetjes". De site werd zo groot datik een derde site moest hebben en dat vond ik toch wel wat veel, dus heb ik e.e.a. verwijderd. Ook ben ik overgegaan van zes nieuwe dingen per dag naar nu twee of drie en dan veelal om de twee dagen. Toch blijven de mensen de site bezoeken al had ik een keertje in gedachten om te stoppen zeker omdat ik ook Asten Zoals Het Was er bij heb die veel kijkers heeft en ik elke dag drie nieuwe dingen plaats.

Maar ik kan niet stoppen en wil dat ook eigenlijk ook niet. Als ik niet meer foto's krijg moet ik toch nog weer wat bedenken, misschien Himmels overschakelen naar heel Asten? Nee dat wil ik niet maar neem van mij aan... "ik bedeNk wel wir wa", 1924 zal Himmels er nog gewoon zijn, "blie mer kieke".

groetjes Peer

HET VERHAAL VAN
"UNNE WITTE KERST DUR DE JOARE HIN"

Wanneer we vroeger een Kerstkaart kregen, je weet wel, Fijne Kerstdagen en een Zalig Nieuwjaar, dan stond daar altijd in het groen een klein huisje op met een rokende schoorsteen midden in het groen en alles bedekt met sneeuw. Zelfs met Sinterklaas zie je de zint over de daken rijden in de sneeuw maar hoe anders is het in het echt. 1903 was het jaar dat er 'n heel klein beetje sneeuw lag, enkele tienden cm. Minimum en maximum temperatuur dicht bij het vriespunt. In 1906 hadden we een witte kerst en lag er 10 cm. sneeuw. Daarna geen sneeuw meer op Eerste Kerstdag tot 1935 toen lag er 13 cm sneeuw en was de temperatuur op beiden dagen 10 graden onder 0. Ook in 1938 was er een witte kerst want net voor de kerst was er 13 cm. sneeuw gevallen. Beide kerstdagen mooi schaatsweer met minima van -10 graden CelsiusIn. 1940 toen de oorlog begon was er weer een witte kerst, er lag toen 4 cm. sneeuw maar op de eerste kerstdag begon het te dooien en tweede kerstdag viel er regen. De volgende was in 1950 met 6 cm. sneeuw, al op de 15e gevallen. Beide dagen zonnig met lichte vorst. In Limburg viel tweede kerstdag verse sneeuw. In 1962 hadden we op tweede kerstdag 'n sneeuwdek en in 1963 sneeuwde het op eerste kerstdag en viel er 'n paar centimeter. Toen kwam de volgende witte kerst in 1964 en viel er tussen de 5 en 10 cm. sneew. Zware sneeuwval in de Kerstnacht, 's nachts strenge vorst, overdag rond het vriespunt en vooral tweede kerstdag zonnig. Hier nog wat gegevens van eerder.... 1965 Enkele lichte sneeuwbuitjes, 1970 In de noordelijke provincies een sneeuwdek, 1976 Eerste kerstavond een sneeuwdek. 1981 Witte kerst, 11 tot 20 cm sneeuw in het midden van het land. Op Ameland tot duinen van 1,5 meter opgewaaide sneeuw. Eerste kerstdag overdag lichte dooi, in de nacht en ochtend lichte vorst. We gaan naar 1986 en op eerste kerstdag sneeuwdek, in het oosten tot 10 cm. In 1995 zeer plaatselijk sneeuwdek tot 2 cm, naar 1996 in het Noordoosten van het land een sneeuwdek, eerste kerstdag wat lichte sneeuw en dan in 2000, in een deel van het land sneeuwde het en viel er van 1 tot 8 cm in het noorden. In de Bilt lag een onderbroken sneeuwdek. Tijdens de kerstdagen droog met opklaringen en in het zuidoosten wat lichte sneeuwval. 2009 weer een witte kerst want op 17 en 18 december viel vooral in een strook van de kop van Noord-Holland naar Groningen in totaal 10 tot ruim 30 cm sneeuw. Op 20 december viel er 10 tot 20 cm in grote delen van het midden en zuiden van ons land. In het noorden liep de dikte van het sneeuwdek op de 20e verder op naar lokaal ruim 40 cm. Juist voor en tijdens de Kerstdagen smolt de sneeuw overal snel weg. Toch lag er op beide Kerstdagen in De Bilt nog een gesloten sneeuwdek en was er dus sprake van een Witte Kerst. In 2010 hadden weer een witte kerst want In de week voorafgaande aan kerst was het zeer koud met regelmatig sneeuwval. Op eerste Kerstdag lag er in een groot deel van het land 5 tot 20 cm sneeuw, in Zuid-Limburg lokaal 30 cm. In het oostelijk deel van het land waren de dagen voor kerst door de forse wind bovendien sneeuwduinen ontstaan. Alleen in de Kop van Noord-Holland, op de Wadden en in Friesland lag op de meeste plaatsen nauwelijks sneeuw. Op eerste kerstdag kwam de temperatuur in de westelijke helft van het land boven het vriespunt waardoor het sneeuwdek daar werd aangetast. Er vielen echter ook enkele winterse buien, met name in de avond en de nacht naar tweede kerstdag. Op tweede kerstdag bleven winterse buien vallen. In vrijwel het gehele land steeg de temperatuur echter tot boven de nul graden waardoor er sprake was van enige afsmelt. De Bilt: 5 cm sneeuw op eerste en tweede kerstdag. Nu hebben we alleen een natte kerst, nou ja we zullen maar zeggen dat tijden veranderen. Ik weet niet meer precies welk jaar maar ooit zaten Annie en ik in de nachtmis en was er geen sneeuw maar na afloop kwamen we buiten en hadden we een witte Kerst. Voor het oog is sneeuw wel mooi en leuk maar verder vind ik er persoonlijk geen "ene moer aan"...

De verkoop van Kinderpostzegels bestaat al heel lang, sinds 1924. In dat jaar is per Koninklijk Besluit besloten om postzegels met een toeslag voor "het misdeelde kind" uit te geven. In de beginjaren verkochten vrijwilligers de postzegels, aangestuurd door het Nederlands Comité voor Kinderpostzegels. In 1948 kreeg een leerkracht een gaaf idee. Meester Verheul uit Waarder stuurt de kinderen van zijn school met Kinderpostzegels langs de deuren. Een groot succes! Een jaar later start de Kinderpostzegelactie zoals die er nu nog steeds uitziet: voor kinderen, door kinderen. Ik heb twee jaar mee gedaan want je moest of in de vijfde of in de zesde klas zitten. Ik gaf me altijd op en rende als 'n gek naar Verdeuzeldonk, achteraan in de Hemel en dan naar Dora Hendriks waar nu Jan van Duijnhoven woont, want die kochten er altijd. Ik geloof dat er tien adressen op je mapje konden maar je moest er snel bij zijn want anders was 'n ander kind je voor en je wilde zo snel mogelijk je kaart vol hebben. Vaak liep ik ook naar Ome Piet en Tante Drieka die in de Kerkstraat woonden want die kochten er ook en dan natuurlijk thuis. Dan had ik er vier maar waar kon je nog meer naar toe? De meeste huizen waren al voorzien van 'n zegeltje waar op stond... "Wij hebben al kinderpostzegels gekocht". Een fiets had ik niet dus ging ik te voet naar Liessel want in Liessel deed men toen nog niet mee met die actie "voor kinderen, door kinderen". Dan vooraan in die straat kreeg ik mijn kaart altijd vol en trots op huis aan. Had ik wel inmiddels 12 km gelopen, 6 heen en 6 terug en dat was niet alles.... je had ze verkocht en dan na enkele weken moest je ze ook nog gaan bezorgen. En dat was iets verschrikkelijks altijd. Ik kon ze makkelijk kwijt in de buurt en de mensen moesten dan ook afrekenen en daar zat het in 1956 het probleem voor mij... ik moest nog op twee adressen zijn en op de ene plek hadden ze geen gepast geld en ik kon niet terug geven van het briefje van 2,50. Zei die mevrouw... kom morgen maar terug dan zorg ik voor gepast geld, goe bedoeld maar niet wetende denk ik dat ik dan weer 12 km moest lopen. Toen het laatste adres en daar was niemand thuis... tja, daar sta je dan. Maar goed, ik naar huis de dag later terug en toen had die mevrouw van eerder wel gepast geld. Toen het laatste adres... weer niet thuis. Nondedorrie... Toen riep die mevrouw van eerder me binnen en zei, geef maar hier dan betaal ik ze wel en geef ze af als ze thuis zijn. Ik blij.... zijn er toch nog lieve mensen op deze wereld. Ik had dan wel zo'n 36 km moeten lopen maar ik had ook tien adressen waar ze gekocht hadden. Het jaar later in 1957 deed ik weer gewoon mee. Nu woon ik al 51 jaar in de Orionstraat en koop al 51 jaar kinderpostzegels want ik weet hoe fijn het is voor de kinderen als ze weer een naam in kunnen vullen. Maar het makkelijke is, ze hoeven geen geld te innen en de postzegels krijg je per post thuisgestuurd. Dit jaar stonden ze er weer en ik kocht weer kinderpostzegels. Ik zag de dikke smile op het gezicht van die donkere jongen toen ik zei, "natuurlijk koop ik die". Maar nu komt het waar ik niet blij mee ben. Ik kreeg netjes de postzegels toegestuurd en het geld werd van mijn rekening afgeschreven, prima.. maar.... ook dit keer plakte de zegels weer niet goed terwijl ik toch "goeien tuf heb"... Nou ja... vol verbazing kreeg ik 8 dagen later weer een pakketje postzegels toegestuurd... ik denk zijn die nou helemaal gek geworden... je praat wel over meer als 25 gulden. Maar 10 dagen later werd er weer zo'n bedrag van mijn rekening afgeschreven. Nondeknetter, ik kwaad, zo werkt dat niet. Ik ben een van de weinige die nog altijd kinderpostzegels koopt en dan houden ze heel gemoedereerd twee keer geld af, wel twee keer ontvangen maar toch maar èèn keer besteld. Ik heb een klacht ingediend wat dit zit me helemaal niet lekker en ik ben best wel boos. Of ik er volgend jaar nog koop? "Jawel, het is voor kinderen door kinderen en dat moet zo blijven.

HET VERHAAL VAN
"BUITE SPEULE IN DUN HIMMEL"

Wij kinderen van de hemel waren 'n hecht clubje, ieder een kon met ons meespelen die uit onze straat kwam en het waren wel vaak dezelfde jongens en meisjes van de zelfde families die altijd op straat, in de bossen, in het liender of op de plak van van Goch lagen. Van sommige moeders mochten kinderen niet op straat maar van de meeste toch wel. Wij hebben uren doorgebracht bij de weilanden, de korenvelden en de sloten in het liender. We hebben er ooit 'n sloot afgedamd door er veel rommel en zand in te gooien op 'n grote hoop zodat de vuile troep die van turrup af kwam niet verder kon… en die troep stond me toch hoog tot een man met 'n schop alles openmaakte en zei dat het gevaarlijk was wat we deden maar gevaar dat kende wij niet zo. In het Liender was de boomgaard van Leenen en die bestond uit drie delen. Een stuk lag achter hun huis… een stuk waar de afgraving was en mensen 'n soort volkstuintjes hadden en een stuk was naast de bessentuin van van Oosterhout. Daar stond ook het huisje waar de geplukte appels bijeen werden gebracht en verkocht. Maar terug naar de afgraving… ik was 13 jaar en zat op de LTS en had op dinsdag en donderdagmiddag vrij. Ik ging gewapend met een schop, wat ijzerdraad, 'n oude zaag en hamer en tang naar de boomgaard die daar lag… legde een oude houten plank over die sloot die er rondom lag en ging naar de hoek en zaagde de paal onder door… ik trok die recht en maakte die ergens vast zodat die overeind bleef staan. Niemand zag dat die was doorgezaagd maar als wij als kinderen 'n appeltje wilde jatten want regelmatig gebeurde, dan deden we de ijzedraad los… lieten de paal met de tuindraad zakken zodat we zonder veel poespas zo de boomgaard konden binnen lopen… appeltje plukken, voor ieder twee en dan weer terug, de paal weer rechtgezet en alles leek weer normaal. Pietje Leenen zal zich wel vaak hebben afgevraagd waarom die bomen aan die kant zo weinig appels hadden… wij wisten het wel. Zo ook lagen we vaak in de bossen en op de plak van van Goch om te voetballen. Maar dat voetballen deden we ook vaak op straat en werd de bal tegen de huizen geschopt, soms tegen 'n ruit maar omdat we meestal 'n plastic bal hadden die niet heel zwaar was, knapte de ruiten niet kapot, gelukkig. Maar in de Hemel stonden ook de houten lantaarnpalen met de stroomdraden en als we lomp bezig waren schopten we de bal hard tegen een van de draden aan die dan contact maakte met de andere draad… zeg maar de plus en de min tegen elkaar en dan ontstond en 'n groot flitslicht en zaten de mansen vanaf Pietje Bukkems tot bij Verdeuzeldonk zonder stroom. Dan moest er iemand naar Driek van den Eijnde lopen die op de Markt 'n electrowinkel had en de man van de elektrische reparaties was en die moest het euvel weer herstellen. De hele buurt boos dat we weer 'ns vervelende jongens waren geweest. Driek klom dan in de houten lichtpaal tegenover ons met van die kromme haken die achter in het hout van de paal haakte en zodoende naar boven klom om zo'n pot te vervangen. Hij moest vaak ik d'n Himmel zijn… en wij? Hard weggelopen en thuis gezegd dat wij het niet waren geweest… of ons moeder dat geloofde? "Ik denk ut nie".

Wij gingen vroeger met onze familie nooit op vakantie, ons moeder ging wel ooit met 'n reisje mee zoals met onze Sjaak samen toen die nog geen verkering had en bij Franske van der Velden werkte, naar Koningswinter. Maar voor mij begon de vakantie echt toen ik bij het Jongensgilde was. We gingen op de fiets naar Heijthuizen, naar 'n boerderij wat familie was geloof ik van de familie van Rooij waar Martien onze hopman was en Henk de vaandrig. Verder hadden we als leiding, ik dacht Piet Coolen en ook Jan van Lieshout. Het mooie vond ik als 12 jarig manneke de ouderavond, dan kwamen de ouders maar ik geloof niet dat onze vader is komen kijken, ons moeder wel. (zie foto). Toen ik 15 was ging ik met de KWJ naar Nieuwenhagen in Limburg.. ik werkte bij Pietje Berkvens in Someren en die hadden niet op dezelfde tijd vakantie als de planning van het kamp. Ons moeder gaf mij een briefje mee voor de directie bij Berkvens met het verzoek om mij 'n week langer vankantie te geven en dat werd ingewilligd, er stond op de brief bij "Hoog grote uitzondering" en ik zou geen loon ontvangen. Nou nou, hoog grote uitzondering, "zônne goeie waar ik naw ôk wir nie"... Wij hadden het thuis niet zo breed dus ging ik vijf dagen bij Cuppens in Asten werken als hulpje, onze Henk had dat geregeld want die werkte daar toen en ik kreeg toen 7 gulden per dag. Het kamp in Nieuwenhagen was geweldig want ook mijn vrienden gingen mee. Henk van de Waarsenburg, Theo Maas, Martien Mennen, Martien Verberne en Geert van den Eijnden. Jammer vond ik dat het zo ongelooflijk ver fietsen was, 90 kilometer. De volgende vakantie ging ik mee als leider bij de Jong KWJ en gingen we naar Hoogland, bij Utrecht geloof ik... ik ging met de vrachtwagen 'n dag eerder om alles in gereedheid te brengen samen met enkele anderen. Terug ben ik ook met de fiets gegaan. Onze eerste andere vakantie was toen ik met vrienden, Henk weer, Geert weer en Hans Bekx naar Belgie. We gingen met de fiets, hadden niks bij ons en we zouden 5 dagen wegblijven. We waren net de grens over bij Valkenswaard en net Belgie in lag, ik geloof het plaatsje Barrier en daar was het kermis en we zijn niet meer verder gefietst. Half dronken gingen we daar het bos in om te slapen... en koud, niet normaal zo koud was het 's nachts. Bij 'n kroeg daar gingen we elke morgen eten, maakte er behoorlijk wat geld op voor die tijd en die man zorgde dat al ons vakantiegeld bij hem werd uitgegeven want we mocht op enkele strozakken in zijn berging slapen, we kregen er ook 'n deken. Vier dagen later waren de centen op en voldaan gingen we huiswaarts... oh ja, 'n uitsmijter kostte daar 1,25 gulden, we mochten met Hollands geld betalen. We hadden veel lol gehad daar als 15/16 jarigen. Mijn 55 gulden waren allemaal op, dat wel... Thuis vroeg ons moeder hoe het gegaan had, maar.... "ik vurtèlde mer nie dè ik vier daag zat waar geweest"..

HET VERHAAL VAN
"KERSMIS VIEREN BIJ ONS THUIS"

Kerstmis was bij ons altijd een van de hoogtepunten van het jaar toen we jong waren, toen wij nog in d'n Himmel woonden. Wij zaten altijd in de keuken want voor in de kamer sliepen onze vader en moeder, later verhuisde die naar het kamertje langs de keuken. In de keuken stond de boom met ballen die kapot konden vallen en we hadden nog 'n paar andere mooie dingetjes zoals 'n huisje en 'n vogeltje zover ik me kan herinneren en natuurlijk de piek. Er waren 'n paar plaatsjes vrijgehouden voor de Kerstkransjes die ons moeder er net voor we naar bed gingen in hing, zeg maar rond 8 uur 's avonds, want anders hadden we die al voor die tijd op. Dan hadden we ook 'n stuk of wat kaarsjes in de boom, van die dunne in allerlei kleuren. Kerstmis was echt groot feest want onze vader die nog bij Sjang Koek op het broodfabriek werkte, bakte zelf mik en kleine broodjes in het fornuis in de keuken. Ook bakte ons moeder rond die tijd "drie-in-de-pan", dat waren 'n soort oliebollen maar dan platgedrujkt. Ze waren vet, dat wel, maar overheerlijk, je kon er niet veel van op. Ook was er Russische pudding zoals we dat noemde. Gele pudding die gekookt was en van te voren moest "rijzen" en als die klaar was zaten er lange vingers in, ranja en 'n soort slagroom gemaakt van opgeklopte melk. Bovenop zat een vel maar omdat de pudding omgedraaid was zat het vel onder aan en ons moeder schepte de pudding voor ieder op en het vel bleef liggen, ik herinner me nag dat onze vader dat op had. Er werd weinig weggegooid, 'n heel verschil met tegenwoordig. Op eerste Kerstdag aten we 's zondagse soep, getrokken van echt soepvlees en die was me toch 'n partij lekker, mmmmmmm als ik er nu aan denk loopt het water weer uit de mond.... lekkkkkerrrr. We kregen ook 'n stukje vlees, aardappelen en groente, natuurlijk ook appelmoes. De saus was heerlijk en nog altijd als ik eet gebruik ik heel veel saus, lekker bruin... mijn aardappelen dreven en drijven nu nog altijd in de saus. Als extra'tje trok ons moeder een grote pot perzikken open, ingemaakte uit eigen tuin, kleintjes maar oh zo heerlijk, Heel anders als die waterzakken die we nu in de winkel kopen. Die perziken was het toetje want van te voren aten we natuurlijk de Russische pudding. Na het eten hoefde wij, kleine jongens niks te doen, ons moeder, ons Ellie en ons Jo zorgde dat alles weer afgewasen en zuiver in de kast kwam. Dan kwam de avond en voor we naar bed moesten, zo rond half negen, normaal om half acht maar omdat het Kerstfeest was mochten we langer opblijven. Na het kaarten, Pesten of Jokeren dan mochten we ons voetendekentje voor het fornuis opwarmen, later voor de kachel toen het fornuis daar weg was, en dan uitkleden, pyama aan en dan twee of drie kerstliedjes zijngen... de herdertje lagen bij nachten, nu zijt wellekome en er is 'n kindeke geboren op aard... en dan met het warme dekentje naar boven naar de ijskoude kamer, het bed waar een dikke gestikte deken op lag en vlug onder dat ding met het dekentje aan de voetjes. Onze Frans lag alleen wanr daar sliep onze Hub langs en die gingen altijd laat naar bed en onze Henk en ik in het andere bed. We deden dan nog onthou spelletjes, zoals namen opnoemen van de mensen uit de Hemel van Pietje Bukkems tot bij Verdeuzeldonk. We baden soms nog 'n weesgegroetje... Ons Annemieke lag op de kamer naast ons waar de meisjes lagen. En het fijne was..... Tweede Kerstdag kwam er aan en we hadden Kerstvakantie en de chocolade kerstkransjes waren nog lang niet op......

HET VERHAAL VAN
"ZINGE, ZANGURS EN KWEKERS"

Ik neem je mee terug naar de tijd dat wij nog op Hemel 57 woonden. Dat was zo rond 1960 waar ik het nu over ga hebben. Ik wilde helemaal niet leren, Jan Cortenbach, onze buurjongen en Wim van Bommel, ook uit onze straat zaten bij mij in de klas op de Ambachtschool en we leerden alle drie voor timmerman. Na twee jaar had ik het wel gezien, werd van school gestuurd en ik ging werken. Kocht van mijn extra weekgelden van de vakantie en van kerstmis een gitaar en ging aan het spelen. Thuis zongen wij al jaren lang liedjes uit "het zingende Boertje", een blad met teksten van de bekende liedjes van toen... "Kleine Nachtegaal en Het oude Jagershuis" klonken geregeld op zondagmorgen bij ons in de kamer. Ik leerde gitaarspelen bij Leny van den Burgt uit de Prins Bernhardstraat waar ik negen lessen had gevolgd en de rest leerde ik uit mezelf. Ik speelde toen Kangeroe eiland, Barcelona, Va bene en Oh grote beer feillos met mijn zang er bij. Later speelde ik jarenlang met Henk van de Waarsenburg als duo "the Blues" en ook bij de Pelona's. Na mijn diensttijd ging ik in Heusden bij "the Independents", nog later begon ik in Helmond met een bandje maar die waren te jong voor mij. Uiteindelijk kwam ik bij the Secrets terrecht waar ik tien fijn jaren heb gehad. Maar als ik kijk naar de muziek van nu dan verlang ik echt naar de gouwe ouwe van toen, de muziek van vroeger toen muziek nog echte "Muziek" was. Kijken we 'ns even naar het songfestival, tenminste als je nog van Songfestival kunt spreken want tegenwoordig is het meer "schreeuwfestival". Het enige goeie nummer wat wij de laatste jaren hebben gehad is dat van Waylon met Ilse Delange. Toch denk ik nu met weemoed terug aan toen. In 1957 won Corry Brokken met Net als toen, in 1959: Teddy Scholten met 'n Beetje en in 1969 Lenny Kuhr met De troubadour. In 1975 won Teach-In met Ding-a-dong en in 2019 won Duncan Laurence met Arcade. Maar de laatste jaren hebben we dus alleen Ilse en Waylon gehad met een steengoed nummer dat eigenlijk had moeten winnen. Ilse DeLange en Waylon deden mee als de formatie The Common Linnets met het lied Calm after the storm. Zij wisten een finaleplaats te halen en veroverden in de finale de 2e plaats: het beste resultaat voor Nederland sinds 1975 en met 238 punten tevens het hoogste puntentotaal ooit behaald door een Nederlandse inzending. Maar we hebben ook wat "gepruts" gehad. Het songfestival gaat trouwens niet meer over de liedjes maar veel meer om de show er om heen waar ik ziek van word als ik die vervelende lichtshow steeds voorbij zie flitsen. Kom op zeg, we komen voor het beste liedje en anders niks. Over beste liedjes gesproken... wat dacht je van: 2001, toen werd Michelle met Out on my own 18e namens Nederland, waardoor het land in 2002 verplicht thuis moest blijven. In 2003 had Nederland weer eens kans op hoog te eindigen met het nummer One more night van Esther Hart, maar eindigde later op een ietwat teleurstellende 13e plek. Toen er in 2004 nog meer landen meededen met het Eurovisiesongfestival, werden de halve finales geïntroduceerd en moesten Nederland en alle andere landen zich eerst zien te kwalificeren om pas in de finale deel te nemen. Re-union kwalificeerden zich met Without you namens Nederland de allereerste keer sinds het systeem werd geïntroduceerd (het land eindigde bij de beste tien landen op de 6e plek), maar strandde in de finale op de 20e plek. Vanaf 2005 ging het met Nederland op het Eurovisiesongfestival snel bergafwaarts: tussen 2005 en 2009 was het land niet in staat om zich te kwalificeren voor de finale. Ik ga ze niet allemaal opnoemen maar we habben wat "bras" gehad en ik snap niet dat er mensen zijn die onze inzendingen goed vonden, waardeloze rommel. Vorig jaar was het helemaal slecht... ze zongen zelfs vals... ai ai en de commentator Jan Smit gaf na afloop aan: prachtig gezongen en loepzuiver.... dan zakt je toch de broek af... deze palingboer heeft er toch echt geen verstand van want het was tegen het valszingen aan. En dan komt nu het lachtertje van het jaar.. we hebben weer een nieuwe inzending... iemand die niet zingt maar praat en als er gezongen zou moeten worden alleen maar schreeuwt. Geweldig... ik hoef in ieder geval die twee avonden van de uitzending geen tv op het songfestival af te stemmen.. Oh nog iets, "nee ik doe niet mee ook al zouden ze me vragen alhoewel ik zeker weet dat ik met mijn liedjes meer punten zou halen als onze nieuwe inzending voor 2024... oh ja... wij noemen het trouwens al jaren "stront-festival"...

Ik heb eigenlijk niks met de verkiezingen, jaja, ik heb wel gestemd want dat is een voorrecht ook al heb ik 'n paar jaar geleden verteld dat ik nooit meer ga stemmen. Dat kwam zo... In ons eigen Asten houden ze, er net als vroeger trouwens, achterkamertjes politiek op na. Als er een partij is waar mensen in zitten die hun niet liggen dan worden die door smerige tot standkomingen aan de kant gezet. Ik bedoel zo, het CDA was de grootste en dat leverde hun 5 zetels op in de Astense raad, dan kwam Samen voor Asten waar ik op stemde omdat ik daar vertrouwen in had en ook die haalde 5 zetels, en dan kwam Algemeen belang met 4 zetels. Verder was er het PGA met 2 zetels en de VVD met 1 zetel. Nu moeten we drie wethouders hebben dan zou je denken dat een normaal Astens mens de posten alsvolgt zou verdelen... CDA en Samen voor Asten leveren ieder 'n wethouder en de derde gaat dan naar Algemeen Belang die vier zetels hadden. Maar wat gebeurde er... de twee grote gaan bij elkaar zitten, ik den k in een donker kamertje, en zetten de partij met vier zetels gewoon aan de kant... 'n partij die toch 1910 stemmen behaalde, niet ver van de aantallen van de twee grote die 2485 en 2097 stemmen haalden. Maar wat doen die samen.... ja hoor ze hutselen en rommelen net zo lang dat er een wethouder komt van een partij waar maar 484 mensen op gestemde. De stemmen van ons eigen Asten, stemmen van onze eigen inwoners worden door enkele andersdenkende, en in mijn ogen geen echte Astenaren, zomaar aan de kant gezet. En dan krijgen we een wethouder die aanhanger is van de VVD, en over die partij weten we onderhand wel genoeg, die mag volgens de twee grootste partijden een wethouder leveren en dan het meest waardeloze gedoe in deze "schemer-actie", hij is 'n Somerenaar. Kijk als je toch 'n gewone inwoner bent van een mooi dorp, dan ga je toch niet de politiek volgen die we landelijk ook hebben. Maar dat terzijde, ik ben wel gaan stemmen en ik stemde op Wilders... op Wilders Peer? Ja en daar geef ik uitleg bij. We zijn het in Nederland wel voortaan goed beu dat we een regering hadden van de VVD en D66, maar hoe kom je daar vanaf want die blijven nog steeds een grote aanhang hebben, tenminste, net voor de verkiezingen. Om eindelijk van, in mijn ogen "prutsers", te worden verlost moeten we zorgen dat er een partij komt die groter wordt en de VVD en aanhangers, "de boks op doet" en dan moet je kiezen tussen Wilders en de club van Omtzigt en Groen-links/PvdA. Met die laatste had ik al helemaal niks want Groen Links is mij teveel tegen onze boeren. De BBB was eerder een optie maar die verloren steeds meer terrein en de partij waar ik altijd op stemde en ik nog altijd voor ben, de SP, de tomaten, daar wist ik van dat die niet groter konden worden als de VVD. Omtzigt was even een optie maar door het getreuzel en gedoe verloor hij steeds meer aanhang. Dus ga ik zoals zoveel Nederlanders voor de PVV, ook al ben ik het niet altijd eens met de harde taal van Wilders. Maar nu vertel ik jullie waarom zoveel mensen op Wilders hebben gestemd... Let op en onthou dit goed... ALLE REGERINGEN DIE WE NU KRIJGEN KUNNEN HET NIET SLECHTER DOEN ALS DE REGERING DIE WE DE LAATSTE JAREN HEBBEN GEHAD. Daarom stemde men op de PVV, niet dat Wilders zo goed is maar omdat het eindelijk eens afgelopen moet zijn met de mensen die Nederland in diepe dalen brengt. Nu zei de VVD we willen niet regeren met Wilders... waarom zo'n uitspraak... je bent 'n partij die mee doet aan de Verkiezingen en omdat je ons land mee wil regeren, dus doe dat dan ook, maar inmiddels is dat al wat bijgewerkt geloof ik. Ook de partij van Omtzigt komt met iets wat niet op echt regeren lijkt. Waarom doe je dan mee aan de verkiezingen... kijk naar het aantal mensen die op je heeft gestemt en ga gewoon mee regeren met die andere politieke partijen en doe wat de meerderheid van Nederland wil. Een ding is zeker ik stem nooit meer op de partij Samen voor Asten want als iets me tegenvalt is het wel het gesjoemel en zo, en ik hou niet van dingen die niet "Des Astens" zijn.

HET VERHAAL VAN
"SPEULE IN DE BOSSE"

De tijden veranderen, maar dat hoef ik eigenlijk helemaal niet te vertellen. Als het heel slecht weer was in mijn jonge tijd, zeg maar toen ik 8 t/m 12 jaar oud was en dat was dus rond 1955, dan speelde we binnen bij ons thuis in de keuken. Maar voor ons was het al gauw goed genoeg weer om buiten te zijn en dat betekende dat we vaak in het Liender te vinden waren maar ook bij de open grote plak bij van Goch, bij de fabriek van de strohulzen. Soms waren we ook met grote groepen kinderen bij elkaar en dan gingen we naar de bossen die lagen achter de Voordeldonkse school en ook op de plek waar de blokhut stond van het Jongensgilde. Er stonden daar veel bomen, hele hoge maar ook lagere dikke bomen die sterke takken hadden en als Piet van Loon mee ging dan was het geheit zeker boompje klimmen en dan van de ene naar de andere boom klimmen, 'n paar meter van de grond af en over de sterke takken in 'n rij van wel tien kinderen van de ene naar de andere klimmen. Gevaarlijk? achteraf gezien best wel maar Piet wist welke route we het beste konden volgen en Piet ging altijd voorop, die was voor niks of niemand bang. Ook gingen we boven in de hoge bomen vogelnestjes uithalen, achteraf gezien dom dom dom, maar je was nog 'n kind, wisten wij veel. Toch is er altijd iets wat me is bijgebleven.... Het was Woensdagmiddag en we waren met 'n stuk of tien kinderen bij elkaar, van van Loon, van der Steen, Caris, Franssen, Kerstens en noem maar op, wij, de Weltens ook. Normaal gingen er nog wel meer mee maar ik weet nog dat die woensdagmiddag Frits Vaes niet mee mocht van hun moeder, die vond het veel te gevaarlijk. Jammer maar helaas. Wij gingen weer 'ns boompje klimmen met Piet en Gerard van Loon en Sjaak van der Steen en nog enkele van mijn leeftijd. We waren weer uren onderweg geweest daar in de bossen en we hadden weer 'n heerlijke middag gehdaan huiswaarts gingen ad zoals altijd. Toen we moe maar voldaan huiswaarts gingen zagen we van verre Frits rondlopen met een doek om de nek waar hij zijn arm in de rusten had gelegd... Raar dachten we want eerder voordat we gi ngen had hij dat nog niet. Toen vertelde hij zijn verhaal... hij was maar alleen want de meeste kinderen waren met ons mee het bos in. Frits was gaan spelen bij het kadaverhuisje schuin tegenover Verdeuzeldonk... en hij had geprobeerd om op dat huisje te klimmen, het was hem warempel nog bijna gelukt tot hij op een gegeven moment zijn evenwicht verloor en halfweg het dakje naar beneden duikelde en het had tot gevolg dat hij zijn sleutelbeen gebroken had en naar het ziekehuis was geweest. Tja, soms zijn dingen gevaarlijk maar als je pech hebt, tja dan liggen de zaken toch iets anders. Later is Frits weer gewoon meegegaan toen hij beter was. Stiekem? Oh, "dè moetege mij nie vroage want ik ben ginne vurroaijer"...

HET VERHAAL VAN:
"OONS KROSBAAN"

Tussen Pietje Bukkems, de fietsenmaker en Marinus Engelen, de plaats waar je Lindebloemetjes kon inleveren, stond heel vroeger de haspelfabriek. Die had haar hoofdkantoor in Helmond en toen die falliet ging stond het jaren leeg. Tot Johan van Goch er zijn strohulzenfabriek in begon, het maken van o.a. strooie verpakkingen voor flessen en hulsen voor afdichting van pannendaken. Later bouwde hij een nieuw bedrijf er stuk achter met de ingang aan de Hoogstraat. Een deel van de oude fabriek gebruikte van Goch voor opslag van stro en een ander deel werd verhuurd aan Frans van der Velden. Frans was hoofd van 'n IJzergieterij en dacht dat hij beter ook voor zichzelf een bedrijf kon beginnen en dat deed hij hier met de hoofdingang aan de Hemel, hij vervaardigde veelal putdeksels. Toch kwam er in de Hemel een einde aan toen Asten haar industrieterrein kreeg achter de Prins Bernhardstraat/Ommelseweg. Hij was de eerste die er zijn nieuwe bedrijf begon... veel mensen kennen het van later toen de kemie er begon. Maar terug naar de Hemel... er was een stuk braakliggend terrein gekomen toen de oude gebouwen waren afgebroken. Wij jongens uit d'n Himmel staken de koppen bij elkaar want de grond daar was wat heuvelachtig geworden en uitermate geschikt als crossbaantje voor oude fietsen en glijers, steppen dus. Dus we gingen thuis schoppen halen, harken en rieken en het weelderige groen werd weggehaald zodat er 'n baantje kwam waar je tussen het groen door over de zandheuveltjes kon crossen... het werd er druk, vele kinderen kwamen kijken naar de jongens en soms ook meisjes die daar hun snelheid wisten te ontwikkelen op het slingerende parkoers. Het was een uniek baantje, waar in Asten ooit een motorcross werd gehouden op een slinger parkoers zo hadden wij dat voor onze fietsen en glijers. We maakten er veel gebruik van... ik heb er ooit met een geweldige sprong de oude damesfiets gebroken maar dat heeft Pietje Bukkems voor niks, weer handig gerepareerd zodat ik thuis niet op mijn kop zou krijgen. Helaas gooide na 'n hele tijd de gemeente roet in het eten, alles werd met de grond gelijk gemaakt en afgegraven, met gele grond gevuld en er kwam twee blokken van 2 woningen op staan... onze droom was vervlogen... maar de herinnering aan dit baantje blijft me altijd bij... het zandcross baantje tussen de hoge zotmannen en ander groen, met hoge bulten, scherpe bochten hoog en laag en heuvels waar je sprongen kon maken. Later kwamen er in Asten fietscrossbaantjes... jaja, van ons afgekeken, wij waren toen al vindingrijk wat spelen betrof. Toch jammer dat ik er geen echte foto van heb.

HET VERHAAL VAN
"GERARD GASTON REMERY"

Gerard Gaston Remery werd op 17 mei 1892 in Zuiddorpe geboren als oudste zoon van een gezin en zijn vader was onderwijzer aan de openbare school in Zuiddorpe. In 1894 verhuisde het gezin naar Koewacht omdat zijn vader hoofd van de openbare school in Koewacht St. Andries werd. Gerard had zes broers en acht zussen. Hij ging leren voor onderwijzer. In juni 1912 vertrok Gerard naar Nistelrode omdat hij daar een aanstelling kreeg als onderwijzer en daar leerde hij Elizabeth van der Ven kennen, zij was de dochter van de burgemeester. Zij trouwden 26 april 1920 en kregen samen 9 kinderen, 5 dochters en 4 zonen. Het gezin woonde eerst in Asten op het Koningsplein en later in de Burg. Wijnenstraat. Vanaf 1912 was hij eerst als onderwijzer verbonden aan de lagere school te Nistelrode. Bij het begin van de mobilisatie in de eerste wereldoorlog als gewoon militair in dienst is gegaan en sindsdien bevorderd is tot de rang van officier. Op 15 februari 1918 keerde hij weer terug in de functie van onderwijzer. In het eerst volgend examen slaagde hij voor de hoofdakte gevolgd door de 2 jarige studie voor landbouwleraar die in Boxtel werd gegeven. Van 1922 tot 1947 was Gerard hoofd van de openbare lagere school in Asten. Daarnaast gaf hij les aan de landbouw huishoudschool in Lierop, eerst parttime en vanaf 1949 kreeg hij een volledige dagtaak met het geven van Algemeen Vormend onderwijs aan leerplichtige leerlingen. In 1929 werd Gerard gevraagd om die lessen te geven aan de RK landbouwhuishoudschool Nazareth in Lierop, ook wel de boerinnenschool genoemd. De school was in 1911 door pastoor Offermans gesticht om de algemene en landbouwtechnische vorming van toekomstige boerinnen te verzorgen, "boerenmeisjes in alles eene haar passende opvoeding te geven en haar te vormen tot godsdienstige en werkzame moeders, huisvrouwen en boerinnen". Gerard heeft de beide wereldoorlogen bewust meegemaakt. In de eerste wereldoorlog als officier tijdens de mobilisatie. Na de oorlog was hij jarenlang commandant van de Vrijwillige Landstorm. Voor en tijdens het uitbreken van de tweede wereldoorlog was hij hoofd van de Luchtbescherming in Asten. Na de bevrijding van ons land boven de rivieren was Gerard een van de harde werkers bij de organisatie van de Hark (Hulp Actie Rode Kruis), een materiele hulpverlening uit het Westen. Vanuit de Zaanstreek werden grote partijen meubelen en huishoudelijke artikelen naar Asten verzonden. Gerard werkte vaak in zijn eigen tuin en bracht zoveel mogelijk in praktijk wat hij aan anderen leerde. Regelmatig gebruikte hij stukjes grond als een proefveldje, daarbij werd onderzoek, voorlichting en onderwijs op een eenvoudige wijze gecombineerd. Als de resultaten goed waren toonde hij met trots de producten aan degenen die hij tegenkwam en maakte een praatje, als hij van zijn buitentuin naar huis ging. In 1957 ging Gerard met welverdiend pensioen. Buiten het onderwijs deed Gerard ook veel voor de gemeenschap. Bijna 20 jaren was hij bestuurslid van de harmonie St. Cecilia en secretaris van het comité dat festivals, concoursen e.d. organiseerde. Ook menig Koninginnefeest heeft hij mede doen slagen en in verscheidene comite's had hij zitting zoals o.a. in 1935 bij het zilveren ambtsjubileum van wijlen burgemeester Wijnen. Vele jaren stond hij aan het hoofd van de commissarissen van de orde van de Sacramentsprocessie. Op 26 april 1963 ontving hij voor de vele diensten door hem aan de gemeenschap en kerkelijke instellingen bewezen, de pauselijke onderscheiding van het ridderschap in de Orde van de H. Sylvester. Gerard Remery was een geboren lesgever, foto onder uit zijn tijd dat hij leraar was in Nistelrode. Gerard was geen autoritair iemand vol gezag maar vriendelijk en innemend. Wat ik me van hem herinner is dat toen hij en zijn vrouw 50 jaar getrouwd waren wij met ons orkest the Secrets op hun feest in het gemeenschapshuis gespeeld hebben, dat was in 1970. Gerard is overleden toen hij 87 jaar oud was.

HET VERHAAL VAN
"TOON EN LENA VAN HOEK - BELLEN"

Ik ga nog maar 'ns terug naar 'n paar van vroeger dat in d'n Driehoek, tegenover de klokkekgieterij in zo'n klein knus huisje woonden. Ik kan dat weten want we maakte daar van de firma Gielen 'n nieuw dakbeschot en nieuw dak op. En elke keer als we pauze hadden kregen we koffie en 's middags ook nog soep. Antoon van Hoek werd geboren op de Markt in Asten, Markt 4 en dat was op 14 juni 1903. Het geboortehuis moest toendertijd worden afgebroken want het moest wijken voor het nieuwe gemeentehuis. Na zijn schoolperiode ging hij thuis mee aan het werk als kuijper, zijn moeder wilde de graag hebben want z'n vader was al vroeg gestorven. Hij heeft veel gewerkt bij Eijsbouts en heeft daar vier generaties Eijsboutsen meegemaakt. Hij begon 's morgens om zes uur en werkte er tot half acht 's avonds en daar kreeg hij toen 2,50 gld voor... later toen hij 18 jaar was verhoogd naar 19,50 gld en toen hij trouwde kreeg hij 22,50 gld. Hij werkte er 49 jaren en ging genieten van zijn welverdiende rust. Maar we gaan terug naar de oorlog van '14 - '18... toen kwam bij er 'n 16 jarige Duitse schone op bezoek bij Toon z'n tante, die dame viel Toon meteen al op en toen de oorlog was afgelopen kon hij het niet laten om die "mooie Duitse" nog 'ns te gaan zoeken in Duitsland. Daar trof hij de inmiddels echte dame geworden schone aan: Lena Bellen was haar naam, geboren op 7 juli 1899 in Oberhausen, ze had 'n Duitse vader en 'n Nederlandse moeder. Dat bezoek van toen kreeg 'n tegenbezoek van Lena en Lena stond te wachten bij de kazernepoort in Blerick Toen Toon de wapenrok verwisselde voor 'n burgerkloffie. Van het ene kwam ook het ander en op 1 september 1931 zijn ze getrouwd. Toon hield van klokken, hield ook van koorzang en muziek en samen maakten ze vele uitstapjes. Toon was lange tijd lid van Astens mannenkoor, vanaf de oprichting zelfs. Ze hebben allebei 'n behoorlijke leeftijd gehaald... waren weinig ziek. Toon is overleden op 14 februari 1989, hij was toen 85 jaar oud. Lena werd 96, overleden op 15 december 1995. Ik vond het echt reuze mensen.

HET VERHAAL VAN
"MARINUS EN LENA ENGELEN - HAAZEN"

Wij, de jongeren van vroeger kende deze twee erg goed want we kwamen er wel 'ns omdat je er lindenbloemetjes kon inleveren, "lijnebluumkus" tegen 'n kleine vergoeding. Wie waren Marinus en Lena eigenlijk? Toen marinus jong was hadden ze het thuis niet erg breed maar dat had bijna niemand toen. Het was altijd werken geblazen. Zijn ouders kwamen uit de Kommerstraat in Someren waar ze 'n winkel hadden. Het was 'n soort "supermarkt" want je kon er duizend en een verschillende artikelen kopen maar 'n groot deel van de inkomsten zat toch in het handelen... langs de deuren je spullen proberen te verkopen en daar was Marinus goed in. Hij voer met zijn ponykar stad en land af om de huishoudelijke artikelen te slijten en ook eetbare producten. Lena was geboren op de Achterste Diesdonk en was drie jaar jonger als Marinus. Lena had haar moeder verloren op erg jeugdige leeftijd en werd opgevoed bij 'n tante in Heusden. Op Heusden heeft Marinus haar ook leren kennen... hij was wel niet echt op zoek naar 'n meisje maar hij kreeg kennis met haar toen hij aan het zoeken was naar winterturf en daardoor begon er iets te branden tussen de twee. Nadat ze waren getrouwd gingen ze wonen in Heusden in 'n boerderijtje want ze hadden nog al wat koeien, maar Marinus zag meer in zijn handeltje en ze besloten te verhuizen naar "dun Himmel" en daar paste de twee wel.. ooit zei Marinus hierover: "Als engelen in de Hemel, kan het hierboven niet beter worden"... beiden hielden wel van grapjes maken. Marinus ging handelen in kleding en textiel en dat kwam in de oorlog ook goed van pas want er werd veel geruild, dat was goed voor de boeren maar ook voor de familie Engelen.. Lena heeft ook niet veel anders gedaan dan werken... zo ging dat vroeger. Samen kregen ze 9 kinderen waarvan ik de meeste wel ken... Mijn zusjes Ellie en Jo waren vriendinnen met een van de dochters van Lena en Marinus... dat was Truus. Voor mij blijven ze in de herinnering als de kopers van de Lindenbloempjes die wij veel hebben geplukt want wij hadden zo'n boom voor ons huis staan maar niet alleen bij ons, ook bij Zegers, Kerstens, Cortenbach, van Heugten en van der Loo hadden 'n boom voor het huis en daar plukten wij ook van maar ook van de familie die 'n grote houte "keet" achter het huis hadden staan. Ze hebben samen met hun kinderen en kleinkinderen ook hun 50-jarig huwelijksfeest gevierd.

HET VERHAAL VAN
"ANTOON EN TIL VAN ASTEN - TOEMEN"

Wij kennen Antoon van Asten het beste als misterke van Asten.. jarenlang stond hij aan de scholen in Asten, 43 jaar om precies te zijn. Antoon komt eigenlijk uit Heeze en daar is hij ook getrouwd. Hij werd geboren in 1910 als zoon van 'n molenaar en eigenlijk zou Antoon ook molenaar worden maar omdat zijn moeder vroeg was overleden gingen de drie kinderen van Asten naar Belgie naar de kostschool en daar koos Antoon de richting van het onderwijs... zijn twee andere broers werden priester. De molen die nog steeds in Heeze staat, St Victor, werd verkocht omdat zijn vader toch geen opvolger had. Na twee maanden in Oirschot te hebben gewerkt werd hij benoemd aan de Lagere School voor jongens in Asten en het was ook wel handig dat hij toen vrijstelling kreeg van de diensttijd. Toen mister van Asten voor zijn eerste werkdag naar de jongensschool kwam op de markt, dat was op 1 februari 1931, werd hij aan de leerlingen voorgesteld door het hoofd van die school, mister Hoes. Van meester Hoes heb ik nog 'n paar weken les gehad toen hij inviel voor de zieke juffrouw de Vent. Meester Hoes sprak toen de woorden: Dit is meester van Asten, die kwam vanmorgen met de bus van van Asten, van Asten naar Asten. Na enkele jaren kreeg mister van Asten "Irste klas" en die heeft hij altijd weten te behouden, tot aan zijn pensionering toe. Toen ging het er nog heel anders aan toen, klassen met soms wel 60 leerlingen waren toen geen uitzondering en in de eerste 23 jaar heeft hij gemiddeld 53 leerlingen in de klas gehad. Al;s je dat zo'n beetje om zou tellen kom je al uit op zo'n 1750 leerlingen die hun eerste basislessen van hem hebben gehad. Het onderwijs was toen nog heel anders als nu het geval is... mister van Asten zei hierover: "Ik klôtte soms mer wa an"... Het kon ook niet anders met zoveel leerlingen in èèn klas. Mister van Asten heeft zich altijd ingezet voor het verenigingsleven. In Heeze was hij medeoprichter van de voetbalclub en in Asten is hij een van de mensen die 50 jaar lid zijn van NWC. Nadat hij er ooit bestuursled van was werd hij voorzitter in de periode van 1937-1944. Hij werd door NWC benoemd tot erelid iets wat hij ook werd bij de Heemkundekring in Someren/Asten en ook die van Heeze/Leende/Zesgehuchten. Een van zijn grote hobby's was dan ook de heemkunde en zocht hij de stamboom uit van de familie van Asten en hij kwam er achter dat zijn oorspronkelijke familie dan ook afstamde van Asten en gaat hij hier terug naar 1585. De andere hobby's van Antoon waren biljarten, schaken en bridgen en hij was 'n echte postzegelverzamelaar. De vrouw van Antoon, Til van Asten - Toemen was de dochter van 'n bakker in Heeze. Til had het in het begin druk met de opvoeding van haar zeven kinderen, èèn jongen en zes meisjes.... ze was in 1937 met haar man naar Asten gekomen. Maar ook Til zat niet stil want ze heeft zich 17 jaat ingezet voor het Rode Kruis en een van haar hobby's was dezelfde als van haar man: bridgen. Wat ikzelf nog weet van misterke van Asten? Ik weet nog dat wij als kleine jongens in de kerk op de kleine houten knielbankjes moesten zitten, de jongens rechts en de meisjes aan de linkerkant van het altaar. Het was daar altijd druk en je mocht er niet praten of dingen doen die niet hoorden. Naast die knielbankjes stond 'n bidstoel voor een van de lararen van 'n school die om beurten de jongens in de gaten moesten houden... zo ook mister van Asten. Ik zie hem daar nog altijd zitten en met zijn vingers knippen als er iemand zat te praten. Nee straf kreeg je niet van hem want we zaten niet op de school waar hij les gaf. Of de jongens die bij hem in de klas zaten dat wel hebben gekregen weet ik ook niet. Ik heb wel vaak gehoord dat het "un goei misterke waar". Antoon en Til zijn getrouwd op 'n beetje 'n rare dag: 1 april 1937. Til is overleden op 23 december 1990... mister van Asten werd 86 jaar, hij is overleden op 11 september 1996. Op de foto boven Antoon en Til toen ze 50 jaar getrouwd waren en onder mister van Asten rechts, in gezelschap van de meesters, Dibbits, Spoor en Jacobs.

HET VERHAAL VAN
"MISTUR VÚ KIMMENADE"

Jos van Kemenade, ofwel voor ons mister van Kemenade. Zoon van Driekske van Kemenade, de slager en een van de kinderen uit 'n rij van dertien. We kennen hem eigenlijk niet zoals op de foto hiernaast want toen we er les van kregen was hij nog maar 'n jonge leraar... nog niet getrouwd. Ik kwam bij hem in de eerste klas zitten in 1951, Jos van Kemenade was toen 27 jaar oud. Ik denk dat de meeste kinderen die op Voordeldonk les van hem hebben gehad hem een van de allerbeste vonden die er les hebben gegeven. Nu moet ik wel zeggen dat ik alleen van hem, van juf de Vent en mister Rombouts les heb gehad en daar waren de mannelijke leerkrachten wel de goeie vond ik. Juffrouw de Vent? Iedereen weet wel hoe ik over haar denk. Mister van kemenade was de opvolger van mister Biemans.. In 1951 kwam hij lerares Beppie Gerolds tegen waar hij twee jaar later mee trouwde... ze bleven nog 'n hele tijd in Asten wonen op de Kruiskensweg. Jos kreeg 'n nieuwe baan in Etten-Leur en ik herinner me zijn afscheid op school nog goed... ik zat toen in de vijfde klas dus zal dat zo ongeveer in 1955 of 1956 zijn geweest. Hij had ook hobby's... voreger in Asten was hij bij de verkenners als leider, maar hij hield ook van duiven, kanaries en konijnen en hij kweekte zelfs Fazanten, kippen en kalkoenen. Na het overlijden van zijn Bep was het moeilijk om zijn broze lichaam te versterken... langzaam vervloog die hoop... Ik moet nog altijd terug denken aan de tijd dat ik bij hem in de klas zat... de eerste klas toen ik 6 was en in de vierde toen ik 9 was.. Natuurlijk zijn er ook wel dingen op te noemen waar ik niet zo blij mee was... maar bij mij is en blijft mister van Kemenade altijd nog de fijnste "peer" die we op de Vorreldonkse school hebben meegemaakt. "Bedankt mister vur die schônen tijd"...

HET VERHAAL VAN
"ANTOON EN LIESA VAN DE WAARSENBURG - SLEEGERS"

Deze twee lieve mensen ken ik wel erg goed want ik ben er jarenlang gekomen toen ik kameraad was met een van hun kinderen, Henk van de Waarsenburg. Antoon en Lieske woonden toen in de Hoogstraat maar gingen later weer verhuizen naar de Molenweg nummer 10, vlakbij waar ze vroeger ook al hadden gewoond dat was waar later Schriks drukkerij kwam. Antoon, "Tôntje", werd geboren op 9 februari 1905 op de Leensel en dat lag korter bij Liessel dan bij Asten maar toch gingen ze naar Asten naar de school en ook naar de kerk. Toen hij van school kwam moest hij net als zo velen toendertijd meteen gaan werken want er moesten centjes worden verdiend. Hij werkte bij 'n boer en later ging hij werken in de constructiewerkplaats bij d'n DAF. Tot hij werd aangenomen bij bakker Slaats waar hij zo'n 17 jaar lang met de broodmand rondliep om brood etc te bezorgen. Inmiddels had Antoon ook Liesa leren kennen, Lieske kwam uit Zeilberg. Hoe dat gebeurde? Nou dat was volgens Antoon best eenvoudig, Z'n broer ging niet graag alleen naar haar zusje toe en hij nodigde Antoon uit om mee te gaan naar die familie want er was nog 'n meisje daar in huis die nog geen verkering had. "Enzo ist gekomme"... Zo gingen ze dus samen "vreije" in hetzelfde gezin. Na 'n jaar of vijf vonden ze het welletjes en gingen uitkijken naar 'n huis en dat was niet zo moeilijk want bakker Slaats had net 'n nieuw pand gebouwd. Het oude mochten Antoon en Liesa huren. Het trouwen ging toen ook heel bijzonder... Ze trouwde op 19 januari 1932, 's morgens om 9 uur in de Zeilberg en na de bruiloft stapte Antoon 's nachts nog op de fiets, Lieske er achterop met alle kadootjes die ze hadden gekregen en ze fietsten naar de Molenstraat, nu Burg. Wijnenstraat schuin tegenover bakker Slaats. Dertig jaar hebben ze op die plek lief en leed gedeeld, later verhuisde ze naar de Hoogstraat en weer later naar de Molenweg meteen vooraan in de eerste blok. Armoe hebben ze ook gekend net als de meeste families toendertijd, maar ze hebben zich er altijd kranig doorheen weten te slaan. Hun hobby's, het samen doen van het huishouden en in de zomer hadden ze kippen en konijnen maar voor de winter gingen die weg want Antoon ging niet in de kou zitten prutsen. Dat het huishouden zijn grootste hobby was kwam omdat hij 'n broer had die hem dat had geleerd want die vond het te duur om 'n meid te huren die dat werk voor hem deed... Dat was toch 'n rare volgens Antoon want die zorgde er vroeger wel voor dat je 's zomers om vier uur langs je bed stond. Prachtige verhalen... Leuke bijkomstigheid die ik voorheen ook nooit heb geweten, Antoon was de broer van Miet van de Waarsenburg die altijd in de Hemel hebben gewoond want ze was getrouwd met Hein van der Wallen, ons allemaal wel bekend. Op de foto boven zie je Antoon en Liesa even aan het "gekken" want ze waren wel "in" voor 'n geintje, rechts mijn kameraad Henk bij de auto die Antoon kocht en waar Henk in mocht rijden als hij zijn ouders altijd maar wegbracht en kwam halen als ze dat graag hadden. Linksonder het huisje op de Leensel waar Antoon is geboren en onder Antoon en Liesa toen ze 50 jaar waren getrouwd.

HET VERHAAL VAN:
"TOON HURKMANS"

Ik zeg wel altijd dat ik alles weet maar toch sluipt er af en toe iets voorbij wat ik weer niet het fijne van weet. Zo ook iets over Toon Hurkmans, ik wist dat hij ooit vrijwilligerswerk heeft gedaan maar dat weet ik pas sinds 'n goed jaar. Ik zag 'n mooi verhaal op facebook over Toon als vrijwilger voorbij komen en heb hem gevraagd of ik dit mocht plaatsen en Toon stemde toe, vandaar dit verhaal. Ik zal je eerst even uitleggen wie Toon is. Hij is 'n zoon van Jan en Nel Hurkmans, ze woonden langs Jan Bosch, in de blok van twee waar eerder Jan Franssen had gewoond. Toon heeft drie zusjes en 'n broer. Toon vertelde me dat hij van februari tot augustus 1987 vrijwilliger was in Nicaraguar en werk deed daar als bouwvakker, zijn vader had me leren metselen en timmeren, hij deed veel verschillend werk, zeg maar alles wat er gedaan moest worden, voegen, betonijzervlechten (aardbevingsbestendig bouwen), stukadoren en schilderen. Ook vertelde hij me dit nog: "Daarnaast heb ik nog een hele diapresentatie gemaakt over het thema: Vervoer in Nicaragua. Daarvoor heb ik het hele land door gezworven (en ja, ook in de gevaarlijke zones geweest, wat natuurlijk erg gevaarlijk was - en bleek te zijn. Ik kom van de Hemel, en daar zijn ze niet bang, maar als de kogels om je oren fluiten, wordt je een heel kleine jongen!) en veel meegemaakt en gezien". Iedereen in Europa zeikt over de huidige stroom vluchtelingen, maar die had je daar ook. Mensen die op de vlucht sloegen voor het geweld en niks meer bezaten. Eén grote ellende en mijn hart brak ervan. De vluchtelingen nu maken hetzelfde mee. Tot zo ver over Toon zelf... hieronder zijn verhaal.

(Het volgende speelde zich af in Nicaragua in 1987)
Ik zat samen met Bienvenida, de moeder van het gastgezin bij wie ik gedurende zes maanden in huis woonde, 's avonds rond een uur of zeven buiten, genietend van de avondkoelte. Het was volle maan en de lemen huizen voor ons waren goed zichtbaar. We zagen José, Bienvenida's man, het huis naderen en hij plofte met een 'Oef!' vermoeid op een stoel. Hij had een vriend geholpen de sorghumoogst binnen te halen, een graan waar tortilla's van werden gemaakt. "Moe?" vroeg ik en hij knikte. "Het was meer dan we verwacht hadden", zei hij, "maar dat is goed, nu heeft zijn gezin te eten".

Bienvenida bracht drie koppen koffie en de koppen waren van plastic. We slurpten genietend van het hete brouwsel. Eindelijk hadden we dat weer in huis. Vanmorgen was een vrouw uit het dorp naar de stad Matagalpa geweest en had ettelijke kilo's koffiebonen ingeslagen, die ze later in het dorp weer doorverkocht. Veel verdiende ze er niet aan, maar het was een extraatje dat ze goed kon gebruiken. Veel vrouwen deden zoiets. Een vrouw bakte brood en verkocht daar delen van, een ander had een partij bakolie ingeslagen en was het zo kwijt. Bonen, rijst, uien - alles werd ingekocht en weer verhandeld. Bienvenida had laatst nog koekjes gebakken en de mensen stonden er voor in de rij. "Als het dan een goede oogst was, zul je wel wat extra's hebben verdiend?" vroeg ik. José keek me aan en begon te lachen. "Nee, nee" zei hij. "Ik heb hier helemaal niks aan verdiend." "Ja maar je zult toch niet voor niks hebben gewerkt?" "Het was een vriendendienst, Antonio." zei hij. "Ik help hem met de oogst en straks helpt hij mij. Zo werken wij hier. Van geld is geen sprake." "Ik begrijp het." zei ik. "Dienst - wederdienst en met gesloten beurzen." "Precies. Doen jullie dat in Holland ook?" "Soms. Maar meestal willen we uitbetaald worden - al is het ook je beste vriend." "Maar vrienden help je toch zonder daar meteen geld voor te vragen? En jij dan? Jij werkt hier ook zonder dat je er geld voor krijgt. Wat is dan jouw reden?". Ik gaf niet meteen antwoord, maar keek naar het bouwterrein wat verderop. In de maneschijn waren de eerste muurtjes voor de school goed zichtbaar. Een schooltje dat door zeven Nederlandse vrijwilligers werd gebouwd en dat werd gefinancierd door de Unesco en de Nederlandse Bouw- en Houtbond. Er was een half jaar voor uitgetrokken en als de materiaaltoevoer niet stagneerde zou het schooltje binnen vijf maanden helemaal klaar zijn. Mijn werken hier werd niet beloond, maar de rest tegelijkertijd weer wel. Een heleboel zelfs. Nicaragua had me verrast. Een mooi land en de mensen waren hartelijk en ontzettend gastvrij. In Los Rastrojos, het dorp waar wij werkten, was niks. Geen stroom, geen kraanwater, geen gas, geen sanitair - echt helemaal niks. Je werd als het ware 50 jaar teruggeworpen in de tijd. Adobehuizen van leem en daken van stro, golfplaten of dakpannen. Ons huis had golfplaten en dakpannen. Verlichting kwam van een candil, een diesellampje dat meer walmde dan licht gaf. Je behoefte deed je op de berghelling achter een struik en dat werd gauw genoeg opgesmikkeld door de loslopende varkens. Water haalde je bij de dorpspomp en het eten werd gekookt op lemen kacheltjes en houtvuur. Veel vrouwen kregen door het roet van die vuurtjes oogklachten. Ik leerde Spaans sneller dan ik verwacht had, maar zo gek was dat ook weer niet. Alle Hollanders zaten apart bij een gastgezin in huis en die mensen spraken alleen maar Spaans. Misschien was dat een van de bedoelingen: Spaans leren en integreren. Ik had het prima naar mijn zin, want mijn gastgezin bestond uit een geweldige vader en moeder en de kinderen waren rustige, vrolijke, speelse kinderen, die zonder morren hun huishoudelijke taken uitvoerden, zoals water halen, vegen, op de kleintjes passen of meehelpen op het land. Ze deden het goed op school, een vervallen gebouw naast het nieuw te bouwen schooltje.

De dorpelingen begonnen al aan ons te wennen. In het begin waren we als van een bijkans andere planeet, maar toen we wat beter werden in Spaans en gesprekken konden voeren, merkten ze algauw dat wij niks meer of minder waren dan zij. Goed, we hadden mooie kleren bij ons en camera's en rare dingen als walkmans; wij waren blank en blond en zij vrij donker. Dat vonden ze heel bijzonder. Maar toen ze na een tijd in de gaten kregen dat wij ook vloekten en poepten en grappen uithaalden of ziek werden, toen was de nieuwigheid er al gauw vanaf en werden we als gelijken behandeld, iets waar ik blij om was. Ik keek mijn ogen uit. Er waren vulkanen, regenwouden, meren. Het vervoer was allerbelabberdst, met overvolle bussen en gaten in alle wegen. Hoe vaak heb ik niet boven op een bus gezeten of op een bumper gestaan met mijn nagels achter het rubber van de voorruit. Treeplankzeilen noemden we dat. Auto's werden honderdduizend keer opgelapt met materialen van andere merken. Treinen hadden een gewoon onderstel met daarop een Bluebirdbus gelast. De machinist had een rond stuur en schakelde met een lange versnellingspook. Boten waren oud en versleten. En er was de oorlog. In sommige gebieden mochten wij absoluut niet komen. Daar zwierven de Contra's rond en die hadden de opdracht om elke blanke overhoop te schieten, want wij steunden de Sandinisten - hun vijand. Eén ding heb ik zeker geleerd van oorlog: er is gebrek aan alles en de gewone mensen zijn daar het ergst de dupe van. Niet geweld is karakteristiek voor oorlog, maar schaarste. Ik kreeg steeds meer bewondering voor het geduld en de verdraagzaamheid van de Nica's. Ze hielden de moed erin met slogans, veel grappen, baseball en dansfeestjes. Als er bier of rum was, moest je snel zijn. En discussiëren konden ze allemaal als geen ander. Dan keken ze je recht aan, sloegen de rug van de ene hand in de handpalm van de andere als om woorden kracht bij te zetten en pakten om de haverklap je arm of schouder beet. Dit soort fysiek contact vond ik leuk en deed dat na een tijdje zelf meer en meer. Later in Holland heb ik dat maar weer afgeleerd, want dat vond men maar eng.

Maar de meest bijzondere beloning kon ik op José's vraag wel beantwoorden: "La amistad." Zei ik. De vriendschap. Die was zo bijzonder hier, én noodzakelijk. Zonder vrienden redt je het in deze samenleving niet. Men heeft elkaar nodig om te overleven, zowel fysiek als geestelijk. Mijn 'ouders' knikten. Ja, dat was een goed alternatief voor geld. "Jullie en ik zullen altijd vrienden blijven," zei ik en dat is uitgekomen. Elke vijf-zes jaar ben ik teruggegaan en zag de veranderingen. Het gezin trok weg uit dat bergdorpje en ging in het dorp La India in een stenen huis wonen langs de hoofdweg van Sebaco naar Léon. De kinderen gingen studeren, trouwden, kregen kinderen. José stierf en Bienvenida bestiert nu alleen het huishouden. Haar jongste dochter woont nog thuis, maar werkt als sociologe verderop. Een aantal kinderen wonen dicht bij haar in de buurt en elke morgen rond half zeven stormen de eerste kleinkinderen het huis van hun oma binnen. Ze zijn nooit bang van me geweest. Zien me als een witte vriend van de familie, terwijl hun ouders me als een lid van de familie beschouwen. Ik vind het een kostbaar geschenk. Ik kreeg geen geld, enkel vrienden en dat is nu voor mij een van de belangrijkste dingen in het leven:

Vriendschap.

Dank je Toon voor dit prachtige verhaal... ik heb het nu al drie keer gelezen...

HET VERHAAL VAN:
"MARINUS EN LENA VAN EMPEL"

Wanneer ik terug denk aan de van Empelkus dan ga ik meteen terug naar m'n eigen jeugd... we speelden vroeger met vuur... hahahaha ja best wel gevaarlijk soms en om vuurtje te stoken kochten we petroleum voor in onze ondergrondse hut in de "Roojen Berg". Degene die toen in d'n Himmel en aangrenzende straten rond kwam was Marinus van Empel... voor ons "ut olliemenneke". Eigenlijk was hij van beroep zandvormer en ik denk dat dat was op bedrijven die 'n ijzergieterij hadden. Nu zet ik hier af en toe paren neer uit d'n Himmel die 50 jaar getrouwd zijn... zelfs 60 jaar maar dit keer dus 'n echtpaar die 65 jaar getrouwd zijn geweest: Marinus en Lena van Empel en dit keer dus niet uit d'n Himmel maar van d'n Bult, het Sint Jozefplein in Asten. Op het moment dat ze 65 jaar getrouwd waren had Marinus de leeftijd van bijna 90 jaar. Zijn vrouw Lena van Empel - Manders was toen 84. Het leuke aan dit alles is dat ze op het Sint Jozefplein al wonen sinds hun trouwen op huisnummer 4... Marinus woonde er trouwens al meer als 68 jaar. Meteen na de oplevering van de woningen door de Sint Jozef-woningstichting zijn ze er komen wonen en ze woonden graag nog op zichzelf. Lena heeft hulp in de huishouding maar ze poetste zelf altijd mee. Ze is geboren op 2 April 1904 en overleed op 12 maart 1998. Marinus werd 92 jaar oud, geboren op 29 augustus 1897 en is overleden 3 januari 1990. Ze hadden tien kinderen... Maria Christina, Maria Wilhelmina, Johannes Adrianes, Jana, Leo, Johanna, Jan, Leny, Martina en Mien. Jana trouwde met Cor Clevis die we kennen van cafe de Sport op de Markt en Leo trouwde met 'n engeltje uit d'n Himmel, Tonny van der Wallen. Johannes Adrianus overleed toen hij pas 5 jaar oud was. Veel weet ik niet over Marinus en Lena te vertellen alleen weet ik dat ze trouwde in augustus 1922. Ze zijn beiden oud geworden Marinus 92 en Lena 93 jaar. Foto boven is gemaakt op het Koningsplein en Marinus ken ik precies zoals hij daar staat... altijd de pet op.

HET VERHAAL VAN:
"DRIEK EN ANNA WELTEN"

Natuurlijk zet ik ook het verhaal van mijn eigen vader en moeder hier neer, Driek en Anna Welten van Bussel. Vanaf 1934 woonde ze in d'n Himmel en daar bleven ze 25 jaar wonen voordat we met de hele "bubs" naar de nieuwe Bloemenwijk verhuisden, de Rozenstraat. Die nieuwe huizen in de Rozenstraat, 11 stuks, werden aangewezen aan mensen die in de Macretewoningen woonden, de witte gebouwtjes aan de Molenstraat, en aan mensen die eindelijk wel 'ns 'n douche in huis wilden hebben en dat waren ook mensen uit d'n Himmel, uit die drie blokken van twee. Jan Zegers was al gaan verhuizen en naar Hemel 34 gegaan maar Tinus Cortenbach, Willem van Heugten en wij verhuisden naar de Rozenstraat. Mijn vader is geboren in de Emmastraat, toen was dat daar nog de Wolfsberg. Hij was de oudste van zes kinderen en had alleen hald broers en 'n half zuster, z'n vader was twee keer getrouwd nadat de moeder van m'n vader op jonge leeftijd was overleden. Na de lagere school ging hij naar Caron werken zoals zoveel mensen uit Asten deden, de strohulzenfabriek, later ging hij werken bij de Haspel, die lag in de Hemel, naast waar nu garage Bukkems is. Vervolgens ging hij naar de brood en koekfabriek van Sjang Hoefnagels, "de Drie Kronen" en daar bleef hij 25 jaar werken met alleen even 'n verplichte tussenstop bij de werkverschaffing. In 1951 ging hij naar de Vlisco en bleef daar tot aan zijn pensioen, toen gewoon 65-jarige leeftijd. Net zoals dat vroeger bij zovelen ging heeft m'n vader ons moeder leren kennen op de kermis. Ons moeder kwam eigenlijk van Meijel maar die heeft op veel verschillende plaatsen gewoond... Zeilberg en de Rips o.a. maar ze streken uiteindelijk neer in Heusden. Ons moeder was Anna van Bussel en had acht broers en zusjes. Ze werkten veelal op de boerderij thuis van haar ouders maar een keer per week ging ze met de fiets naar Roermond, samen met haar broers, om turf te venten. Om 5 uur op en 's avonds om 8 uur thuis, dat was toen ze rond de 20 jaar oud was. Toen ze 22 was ging ze naar Philips in Eindhoven en werkte er als controleuze van lampjes. Onze vader en ons moeder hebben vijf jaar "gevreeje" zoals men dat noemde en besloten toen te gaan trouwen... en trokken in bij de ouders van onze pa om 'n paar jaar later dit te verruilen voor 'n woning in de Hemel. Onze vader was 'n echte vakbondsman, iets wat "bazen" niet altijd in dank afnemen.. hij was medeoprichter van de Bakkersbond waarvan hij ook voorzitter is geweest. Hij zetten zich ook in voor de arbeiderspartijen... in de Astense gemeenteraad was dat samen met Piet Mennen en Toon Snijders. Ons moeder ging altijd graag kienen en als ze thuis kwam met 'n prijs zei onze vader altijd... goed zo... volgende keer maar weer gaan maar ohwee als ze niks had... "gij kaant nie kiene".... hahaha. Ons moeder lachte dan altijd heel smakelijk. Moeder was altijd actief op latere leeftijd, lid van het zangkoortje van de Vrouwenbond, ze was bij de gymclub, en de volksdansgroep en ze deed ook graag op de koffie gaan bij de buren. Vader is gestorven toen hij bijna 82 jaar was en ons moeder heeft later nog lange tijd bij m'n zus Annemieke in gewoond voordat ze naar Bartholomeus vertrok en op 85-jarige leeftijd ploteseling overleden is. We hebben er geweldige ouders aan gehad, ik zou geen andere hebben willen hebben... Ze zeggen dat ik van gezicht en in al mijn doen en laten op m'n vader lijk... dat klopt ook... en dat wil ik ook graag...

HET VERHAAL VAN:
"BERT EN MARIE HOEFNAGELS"

Natuurlijk kende ik ze ook want het waren echte Himmelse mensen... toen ik klein was woonde ze er al. Hoefnagels is 'n echte Astense naam en wat wil je ook van hun naam kom je al tegen in 1680. Ze hebben zelfs ooit 'n cafe gehad aan de Waardjesweg en er was ook 'n beugelbaan bij... maar dat zijn dingen lang voor mijn tijd. De vader van Bert woonde in de Wolfsberg en daar werd Bert ook geboren. Dat was op 30 mei 1910. Zijn vrouw Marie was twee jaar jonger als hij en Bert had Marie leren kennen zoals dat vroeger zo vaak gebeurde, op de kermis, Meijel kermis maar Marie zelf kwam van Helden Panningen. Na hun huwelijk gingen ze wonen in de Kerkstraat maar later verhuisde het gezin naar de Hemel... eerst woonde ze op nummer 26 in een van de woningen die na de oorlog zijn gebouwd tussen Jan Meulendijks en Willemke Leenen in. Nog later verhuisden ze naar de andere kant van de weg, huisnummer 27. Bert vond boeren niks en hij ging werken in de Peel, turfsteken maar ook schepen lossen... het maakte hem niet uit wat hij moest doen want hij moest geld verdienen voor zijn grote gezin.. Het gezin had 15 kinderen waarvan er eentje als kleuter is overleden maar 14 mondjes vullen viel ook niet mee. Net als zoveel families van toen kende ook het gezin Hoefnagels - Cauven geen grote luxe maar de kinderen hebben 'n fijne jeugd gehad. Moeder Hoefnagels was het grote voorbeeld in het gezin, ze had haar handen vol aan haar kinderschaar en daarbij heeft ze ook haar moeder nog 22 jaar tot aan haar dood verzorgd. Bert heeft tot aan zijn pensioen nog ruim 20 jaar bij de Vlisco gewerkt net als meer mensen uit d'n Himmel. Moeder Marie was ook bij de vrouwenbond waar ze alles voor deed wat in haar vermogen lag... ze werd er gehuldigd voor haar 40 jarige lidmaatschap, dat zegt wel voldoende. Ooit waren ze nog gast in 'n tv-programma van Hennie Huisman waar wij Astenaren allemaal vol aandacht naar hebben zitten kijken. Toen ze 50 jaar waren getrouwd was iedereen aanwezig... de 14 kinderen met aangetrouwden en hun 21 kleinkinderen. Als je zegt dun Himmel? dan denk je ook meteen aan de familie Hoefnagels... je weet wel van dat grote huis met die klein huisjes er tegenaan... dat zie je op de kleine foto... hierboven ook eentje van de laatste restjes nadat alles was afgebroken. Onder de familie bijeen bij het gouden huwelijksfeest. Echt schon.

HET VERHAAL VAN:
"TOON EN GERARDA VAN LOON"

Ze zijn allebei niet in Asten geboren, Toon is geboren in Liessel en Grarda, want zo noemde we haar altijd, in Meijel. Toon op 31 december 1910 en Grarda op 13 januari 1910. Toch is het wel "un Aastus paar" en ze komen uit d'n Himmel. De ouders van Toon woonden in Bluijssensbroek want daar waren ze vanuit 't Vreek in 1924 naar toe gegaan. Grarda kwam met haar ouders van Meijel naar Liessel en haar werk was "dienen" bij iemand op de Brand. Ze waren dus niet zo ver van elkaar af en zo kon 't gebeuren.... zeker als je 'n oogje op elkaar hebt. Bij boer Hoeben op de Brand, nu geddelte Venbergweg kwamen de twee bij elkaar, Toon als knecht en Grarda als meid en 'n klein huisje in de buurt van de boerderij werd hun onderkomen toen ze getrouwd waren en nu hadden ze de kost vrij en ze hoefde geen huur te betalen. Dat kwam goed uit want dan konden ze mooi sparen voor slechtere tijden... Toon verdiende 6 gulden in de week. Die slechtere tijden kwamen ook toen de crisistijd daar was en toen de oorlog voor de deur stond. Grarda moest haar baan opzeggen toen de kinderen kwamen. Iets extra's was er in die tijd niet bij t/m de eerste jaren na de oorlog maar dat was bijna bij iedereen zo. Er moest hard worden gewerkt voor de kost in 'n gezin met veel kinderen. Ook de van Loons was 'n groot gezin: Leo Nellie, Coby, Henk, Mieke, Piet, Gerard en Tonny. Toch zou het beter worden want Toon kreeg 'n baan bij de gemeentedienst en bleef dat bijna 30 jaar doen. Door zijn werk bij een van de grootste boeren in Asten, boer Hoeben leerde Toon alle soorten werkzaamheden waar ook rietdekken en veeslachten behoorde. Dat laatste kwam goed uit want Toon solliciteerde als controleur van de Rijks Voerselorganisatie waar hij toezicht moest houden op de voedselproductie. Veel van die opzichters toen moest men niet want er zaten fanaten bij maar Toon mat met de juiste maat maar kneep ook wel 'ns 'n oogje dicht. Ooit hadden de Schotten die zorgden voor de bevrijding het varken van Toon buitgemaakt maar dat nam niemand die Schotten kwalijk want die hadden ook wel zin in iets anders als ingeblikt voedsel. Bij 'n poging om hiervoor schadevergoeding te krijgen werd hij samen met Johnny Hoes, jaja die zanger, door de Amerikanen aangehouden omdat die dachten dat ze Duitsers waren. Door de grote mond van Hoes wisten ze zich uit die situatie te redden. Na de oorlog was de huisvesting 'n probleem maar ze hadden 11 weken bij de familie van der Steen onderdak genoten. Dat werden later zelfs hun buren want Asten kreeg twee barakken van het rode kruis en een ervan kwam achteraan in dun Himmel staan naast Toon van der Steen. Dat chalet kregen Toon en Grarda toegewezen en ze hebben er lange tijd gewoond en daar kennen wij de familie van Loon ook van... de houte barak met de waterput achter het huis. Ik ben er vaak geweest, ook toen ze in de Anjerstraat zijn komen wonen want ik bracht mijn ouders er met de auto naar toe als ze er gingen buurten want de van Loons waren vrienden van ons. "Onze vadder en ons moeder kwame dur ôk gér net als wij vruuger". Op de foto's, boven Toon en Grarda, midden de barak van achter het huis gefotografeerd en onder de familie met onder Grarda en Toon en v.l.n.r.: Henk, Tonny, Gerard, Nellie, Coby, Leo, Mieke en Piet.

HET VERHAAL VAN:
"JAN EN STIEN BOSCH"

Eigenlijk heet Jan ook nog Johan maar dat heb ik ook nooit geweten, wij noemden hem net als iedereen Jan Bosch. Hij werd geboren op 16 April 1908 en Stien, die werd geboren als Christien Prijs op 31 januari 1911 in Papenburg in Duitsland. Haar roepnaam was Stien. Jan kwam uit 'n Peelwerkersgezin waar hij een van de negen kinderen was, en van 'n echt Astens geslacht was. Toen hij 12 jaar oud was ging hij werken want dat was toen heel normaal. Zijn eerste baantje kreeg hij bij "dun IJzeren", 50 uur per week moest er worden gewerkt en het loon? 8 cent per uur, vier gulden in de week. Het was geen zuiver werk maar Jan deed het graag tot hij 'n keer de opdracht kreeg om paarden-drollen te gaan rapen. Gemalen paardenmest werd vroeger gebruikt in het bedrijf bij het mengen met kernzand. Dat kwam Jan op werkweigering te staan en hij stond op straat. Toen ging hij werken bij de strohulzenfabriek van van Goch, die zijn bedrijf had in 'n gebouw dat lag tussen de kerkstraat en de Julianastraat. Toen hij trouwde werkte Jan daar nog steeds. Op 12 januari 1933 trouwde ze... in die tijd was het armoede troef... het was in de krisistijd en er waren toen geen sociale voorzieningen. Jan was zijn vader al vroeg verloren door 'n ongeluk en men moest alle zeilen bijzetten om de eindjes aan elkaar te knopen. Dus 'n echte bruiloft zat er niet in maar ze 'n zus van de moeder van Stien zorgde die dag voor 'n grote ketel met boerenmoes en worst, wat die dag als feestmaal werd geserveerd. Jan en Stien kregen vier kinderen, Mien in 1934, Herman in 1936, Nel in 1939 en Toon in 1940. Leuke bijkomstigheid.. Nel werd geboren op 10 juni 1939 en Toon 'n jaar later ook op 10 juni. Tussen 1937 en 1939 werkte Jan aan het defensiekanaal in de Peel waar ze kazematten moesten bouwen. In z'n vrije tijd hielp hij mee met bestratingen en bij Thieu Thoer op Sluis 13 leerde hij het stratenmakersvak. Met karweien verdiende hij redelijk de kost en toen hij ergens bezig was kwam 'n ambtenaar van de gemeente langs die zag dat hij vakwerk afleverde en die konden op de gemeente nog wel 'n goeie kracht gebruiken. Jan was nog maar 'n week bezig toen hij weer wilde opstappen want het beloofde loon werd hem niet betaald maar burgemeester Ploegmakers zorgde er persoonlijk voor dat hij bleef... en dat was lange tijd want hij werkte er tot aan zijn pensioenering, bijna 30 jaar. In zijn jonge tijd is Jan van veel verenigingen lid geweest zoals de harmonie en van NWC. Ook was hij ooit lid van het orkestje de Astoria Band maar zoals Jan zelf ooit zei: "We han wel talent mer gin vurstand van muzziek make". Stien hield zich altijd bezig op de achtergrond, die deed d'r werk als huisvrouw en huismoeder en daar hield ze van. Toen Jan en Stien 25 jaar waren getrouwd hadden ze echt 'n feestweek... want 'n dag later trouwde de oudste dochter Mien dus dat werd dubbelfeest. Wij van d'n Himmel kennen Jan Bosch als de man die "dun Himmel hard hi gemakt, kruipend op zun kneijs". Jan en Stien waren 'n schon stel... ze hebben bijna 50 jaar in d'n Himmel gewoond. Kleine foto is Jan Bosch de gemeentewerker zoals wij Himmelse mensen hem kennen, hieronder 'n prachtig plaatje van de familie Bosch van vroeger met v.l.n.r. Mien, vader Jan, Nel, Toon, moeder Stien en Herman. "Egte Himmelse mensen van vruuger".

HET VERHAAL VAN:
"TOON EN BETJE VAN DER STEEN"

Ik ga deze map nog 'ns nieuw leven inblazen door de verhalen te vertellen over Himmelse mensen van vroeger. Als eerste Toon en Betje van de Steen - Boerenkamps. Toon werd geboren op 26 Juli 1908 in het Limburgse Horst en kwam met wat omwegen via Helmond en Brouwhuis in Asten terecht. Zijn vader begon 'n boerderij op het Kloostereindje op Voordeldonk. Toon z'n eerste baantje was krantenbezorger, niet zo maar, maar 'n echte vaste baan, hij was toen 15 jaar oud. De krant was toen de Zuid Willemsvaart, later Helmondse krant, Helmonds Dagblad etc etc. Hij had 'n route in Asten waar hij elke dag door weer en wind, kou en warmte trotserende 250 kranten in de brievenbussen moest steken. Het vervelende was dat hij die 250 kranten elke dag in Helmond op moest gaan halen. Daar had het jonge ventje 'n volledige dagtaak aan. Nu was Toon al wel 'n geweldige slimmerik en hij schakelde ook wat hulp krachten in die voor hem de krant meenamen naar veraf gelegen huizen en boerderijen, dat was wel wat gemakkelijker voor hem. Een van die krachten was 'n meisje dat op d'n Trico werkte; Betje Boerekamps en die woonde op de Brand. Betje was daar geboren op 31 januari 1911. Ze was 14 jaar toen ze ging "dienen", helpen in 'n huishouding, eerst op de pastorie in Valkenswaard en later in Eindhoven. Bij d'n Trico kwamen geregeld baantjes bij en Betje maakte daar gretig gebruik van toen er 'n baantje voor haar was. Ze heeft er 6 jaar gewerkt. Hoe de vonk kwam? Toon vertelde ooit dat hij niet bang was uitgevallen maar als het om vrouwvolk ging was hij best wel verlegen. Daarbij had Toon van die rossige haren, enkele van zijn kinderen hadden dat later ook, en Toon vond zich echt niet de knapste. Maar Jan van Bussel, zijn kameraad, 'n oom van mij trouwens want hij trouwde met 'n zus van m'n moeder en dreven lange tijd de Sparwinkel op Heusden, hielp Toon wel op de goeie weg en zei tegen Toon: "dé meiske van Boerkamps nimt altijd owwe krant mee, die zal ow wel mugge anders zo ze dé nie doew". Zondags na het lof trok Toon de stoute schoenen aan en fietste achter Betje aan... Op de hoek van het Kloostereindje en d'n Brand vroeg hij aan Betje of ze die middag met hem wilde gaan fietsen... Betje zei meteen ja, "en zo is ut gekomme". Na enkele jaren zijn ze getrouwd en ze kochten 'n stuk grond in d'n Himmel en leende geld voor 'n te bouwen huis, 400 gulden voor de grond en 2000 gulden voor het huis. Ze hebben er samen lang gewoond... 43 jaar. Na zo'n tien jaar bezorging van kranten ging Toon er 'n melkwijk bij nemen en dat ging hem zo goed af dat hij de kranten liet voor wat het was. Hij heeft veel en op veel plaatsen gevent in Asten en Heusden. Doordat hij altijd plezierig over kwam en altijd vol grappen zat, tegen iedereen buurten en geen onderscheid maakte, was hij 'n graag gezien man bij de huisvrouwen. Hij had "heilige huisjes" waar hij soep en koffie kreeg, soms ook "streuf". Als er ergens 'n kind was geboren informeerde hij altijd naar de kleur haar... als die niet rood was zei hij "God zij dank, nie van de mellukboer dus".. Toon kon goed praten maar als men iets in vertrouwen zei, ook goed zwijgen. Betje zorgde thuis voor het huishouden... ze hadden zes kinderen. Betje was echt 'n lieve vrouw, voor iedereen maakte ze koffie of smeerde 'n boterham als dat nodig was. Toon had als hobby NWC waar hij tien jaar in det derde speelde. Hij was geen goeie voetballer maar had wel enkele kinderen die daar goed in waren. Ook voetballen kijken deed Toon graag en ik weet nog dat het verwoede kaarters waren.. er werd veel gerikt, ook met de vrienden van hun kinderen. Nooit zullen we vergeten dat hij zo'n geweldig paardje had... dat sloeg hij op de kont en zei dan: "vooruit gij, naar de wei" en het paardje wist de weg alleen, die wei stond gewoon open. Na zijn pensioen zijn Toon en Betje veel gaan reizen... ze hebben veel gezien van de natuur overal. Toon en Betje zijn altijd zichzelf gebleven, Toon was altijd dienstbaar gebleven naar zijn klanten toe.. Ik vergeet nooit als hij met zijn "romkaar" bij ons kwam... dan stopte het paardje bij Kerstens voor de deur waar hij naar de voordeur liep waar opoe Marie hem altijd brood gaf... het paardje wist dat van buiten... en dan vervolgde het beestje zijn weg weer, het paardje wist overal de weg waar Toon zijn klanten had. Toon en Betje hebben altijd alles gedaan voor hun kinderen, Harrie, Goda, Frans, Jackie, Ellie en Tonny. Later toen ze niet meer zo goed konden verhuisden ze naar Bartholomeus. Beiden hebben 'n mooie leeftijd bereikt, Betje overleed op 83-jarige leeftijd op 12 Mei 1994 en Toon ruim acht maanden later op 86-jarige leeftijd op 23 Januari 1995. Op de foto's, boven Toon en Betje, toen ze trouwden en een van later toen ze op reis gingen. Links boven: Toon rechts op die foto met z'n vrienden, links Jan van Bussel die hem de goede weg wees. Rechtsboven: Betje in het midden, aan het inpakken bij d'n Trico. Links onder: Betje voordat ze getrouwd was en rechtsonder: Toon de melkboer zoals we hem het beste kennen met zijn paardje en de ventwagen. "Geweldigge mense die we noit zalle vurgete, Betje en Toon van de Steen".

DE ZWARTE RUITER

Ik neem jullie mee terug naar vroeger... en dit is echt 'n spannend verhaal... hahahaha ja echt want het gaat over 'n Hellemonder en dan is het toch altijd wel spanend, nie dan? Ik vond stukken van verhalen over hem.. Helmond heeft een slechte naam, zo klaagt menig Helmonder. We, het is een feit dat de stad een lange traditie van onaangepastheid kent. Tot na de oorlog werkte veel arbeiders voor 'n laag inkomen dat stropen en smokkelen nog altijd werd gedaan, dat moesten ze wel. Alcohol kon vervolgens de immense zorgen doen vergeten. Ik heb er vaak van gehoord, de beroemdste "eerlijke boef" hier in de buurt, Hans Gruijters, geboren in Boekel in 1925 en overleden in 1980, Hij had als bijnaam "de Zwarte Ruiter". Hij kwam uit een Beek en Donks gezin van maar liefst 21 kinderen en natuurlijk ontspoorde er makkelijk iemand. Mooie Hans was nummer twintig de rij. Na de oorlog trouwde hij met een meisje uit Mierlo-Hout, bij wie hij ook introk, en hij stortte zich direct op de wildste vorm van smokkelarij, met beschietingen en achtervolgingen. Maar de politie kreeg hier steeds beter vat op, waardoor Hans noodgedwongen switchte naar de zwarte handel in auto’s. Een leger van sjacheraars stond hiervoor in de regio paraat, maar pingelen ging hem niet goed af en hij specialiseerde zich met succes op inbraak. Met de politie constant op zijn hielen hing hij steeds openlijker de ongrijpbare bandiet uit. Een volksheld die buurtkinderen met zijn pistool liet spelen en in zijn stamcafé rondjes weggaf. In de wijde omtrek wist iedereen dat hij een dief was, maar hij spaarde zijn achterban en gedroeg zich netjes bij de gewone mensen en hij gaf geregeld wat weg, hij was anders dan de anderen. De Zwarte Ruiter uit Helmond kreeg zijn bijnaam omdat hij zwarte haar had en zijn voorliefde voor de kleur zwart, zoiets als Johnny Cash. Tijdens de Mierlose Kersenoptocht bereed hij eens een zwart paard, met een zwarte leren jas om, zwarte laarzen aan en een zwarte cowboyhoed op. Het publiek schreeuwde als men hem zag: "De Zwarte Ruiter". Het ging mis op het moment dat hij ter bekostiging van zijn grootse levensstijl een van de eerste gewapende overvallen uit de geschiedenis wilde plegen. Op het postkantoor in Ravenstein, met een doek half voor zijn gezicht, zat hij al geknield voor de brandkast toen de beheerder binnenkwam. Een schot, en de volgende dag stierf de beheerder aan zijn verwondingen. Zo’n tragedie had Brabant, ja heel Nederland, nog nooit meegemaakt. Amper een week later schepte Hans met zijn auto een fietser, wederom fataal. Hij reed door, maar via getuigenissen kwam de politie bij hem terecht en uit de ene aanwijzing volgde de andere. In de jaren vijftig nemen zijn misdaden in aantal en ernst steeds meer toe. In de publieke opinie blijft er echter een soort romantisch waas om de Zwarte Ruiter hangen. Uiteindelijk wordt hij in 1956, en ook in hoger beroep in 1957 veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf en ter beschikkingstelling van de regering. Al tijdens zijn rechtszaak was hij tot een nationaal figuur uitgegroeid. Hij was in de ogen van velen 'n ouderwetse boef nadat hij uit de gevangenis wist te ontsnappen op de meest ouderwetse manier: met behulp van een vijl en een touwladder. Een weken durende klopjacht volgde, waar de kranten bol van stonden. Hij werd gepakt en zat zijn straf uit. Interessant is dat Hans steeds heeft volgehouden dat hij de beheerder van het postkantoor niet zelf had neergeschoten. Hij kreeg daarin bijval van zijn tweede vrouw en zelfs van de kapelaan van zijn parochiekerk in Mierlo-Hout, waar hij zich nooit meer durfde te vertonen. Als om zijn onschuld te illustreren nam hij na zijn invrijheidsstelling een gevoelig liedje op dat op de plaat werd gezet: "Mijn moeder", en startte hij een schoonmaakbedrijf maar niet hier in de buurt. Hans bleef 'n rare vogel maar er moet van hem gezegd worden dat hij niet alles fout deed... hij stal dan wel bij de rijken maar gaf de buit geregeld aan de armen, hij wilde als een fatsoenlijke schurk herinnerd worden, zoals zijn vroegere omgeving had verlangd. Hij overleed met 'n knipoog naar zijn oude stijl, zittend op een paard en nauwelijks 55 jaar oud. Dat vergrootte in elk geval weer de sympathie voor hem, zodat mensen in Helmond en omstreken nog tijdenlang konden menen dat er zoiets als een sociale asociaal bestaat. Mijn mening is dat als er doden in het spel zijn die nergens iets aan kunnen doen dan blijf je 'n boef die niks geeft om het leven van anderen ook al geef je veel weg van je buitgemaakte spullen... Klik op het hoesje hieronder links en je wordt naar you-tube doorgeschakeld en je krijgt het liedje van moeder te horen.

........

DIEP IN DE GROND

Het klinkt raar maar toch is "de Hemel" niet alleen boven.... en ook niet alleen hebben wij de Hemel hier in Asten... nee het Himmelse zitten soms ook diep in de grond... maar dat ga ik hier in dit verhaal vertellen... over iemand die dan wel niet in d'n Himmel is geboren... maar wel lange tijd van z'n leven er woonde en net als ik.. erg goeie herinneringen aan heeft en er zijn jeugd doorbracht: Henk Caris (50). Toen Henk 15 jaar was ging hij naar de mijnschool in Limburg en op 'n dag werd er van hem 'n intervjoe afgenomen en dat werd geplaatst in het blad "Tussen De Rails".

Dat was 'n blad dat 'n uitgave was van de spoorwegen en waarvan meerdere exemplaren in elke trein lagen om gelezen te worden als je niks te doen had... Gelukkig nam Leo Franssen (45) er ooit eentje mee naar huis toen hij dat in de trein zag liggen en gaf het aan Henk Caris nadat zijn broer Harrie Franssen (45) er wat foto's van had genomen. Henk hag het blad nog altijd in 'n oude schoendoos zitten en zodoende kwam het in mijn bezit om hier dat verhaal te plaatsen... ik heb wat delen gescand maar de rest typ ik gewoon omdat het bijna niet mogelijk is om de geschreven tekst te scannen en die acceptabel te maken om hier te plaatsen... Ga er even voor zitten want het is best 'n heel verhaal... maar nostalgie van de bovenste plank, 'n soort reclame voor het vak mijnwerker van toen.... mooi om te lezen omdat de mijnen allang zijn gesloten....

Op 8 januari 1948 is Henk Caris geboren in het Noord Brabantse Asten. Op de normale manier doorliep hij de lagere school, haalde kattekwaad uit en plaagde hij van tijd tot tijd zijn zus en zijn vijf broers. Vader Caris is werkzaam in de textielindustrie, hij liet zijn zoons volkomen vrij om hun eigen loopbaan uit te stippelen. Waarom koos jij nu de mijn? "Twee van mijn broers werkten daar ook, het leek me wel wat". Hij spreekt vlot, maar geen woord te veel. De aanwezigheid van enkele heren van de vakopleiding voor de mijnen met wie ik al 'n tijdje heb zitten praten doet hem kennelijk niets. Reis je dan elke dag van Asten naar Hoensbroek? "Ja met de bus"... Elke morgen om zes uur staat Henk in Asten op, hij is de leerling die het verste van de mijn af woont. De bus, die alleen het jeugdvervoer voor de mijn verzorgt, pikt hem op. In elke bus is er 'n begeleider die de reizigers, zo tussen de veertien en zeventien jaar, in de gaten houdt. Maar meestal zitten Henk en z'n kornuiten in de bus te kaarten, te kletsen of te slapen. Hoe ziet 'n gewone dag op de Ondergrondse Vakschool er nu uit? Henk haalt zijn schouders even op en zegt: "Nou - gewoon". Een compleet programma van de opleiding geeft een goed beeld. Op het rooster staan de theorievakken: mijnbouwkunde, materialenleer, theorie ondergrondse machines, natuurkunde en werktuigkunde, elektrotechniek, schetsen, rekenen, Nederlandse taal, algemene vorming, hygiene, godsdienst en lichamelijke oefening. Daarnaast komen dan nog de praktijklessen in de jeugdwerkplaatsen, de leerpeiler, de tuin en het bovengrondse bedrijf.

Leerlinghouwer

In het derde en laatste jaar gaat de OVS-er regelmatig mee de mijn in. Normaal is hij voor zijn 18de jaar klaar met deze opleiding en start hij zijn eigenlijke loopbaan als leerling steenhouwer. De "afbouw' in de mijn, zoals de slag aan het kolenfront genoemd wordt, kent ook 'n grote evolutie.. De "mijnwerker met lamp" zoals Jan Toorop die eens in forse lijnen tekende, bestaat al lang niet meer. Ook in de peilers is de mechanisatie en de automatisering doorgedrongen. Daar werken teams van volwaardige vaklieden als metaalbewerkers, elektriciens, monteurs en houwers. Na de oorlog werd dan ook de noodzakelijkheid ingezien van een grondige opleiding, aangepast aan de eisen die de moderne techniek stelt. Uit het lesrooster blijkt wel hoe breed dit opleidingsschema is opgezet. De karaktervorming van deze jonge mensen loopt door alle theorie- en praktijklessen heen. Onontbeerlijke eigenschappen bij de mijnarbeidzijn: verantwoordelijkheidsbesef, hulpvaardigheid en nauwkeurigheid. De kompels moeten onvoorwaardelijk op elkaar kunnen rekenen. Tijdens zijn eerste OVS-jaar heeft Henk Caris dat al goed begrepen en geleerd. Een groot deel van de mannen die les geven, is zelf ondergronder geweest.

Troepwerk fijnste vak

Wat vindt je nu fijn aan dit vak, Henk? "Het troepwerk" weet hij direct, "bruggen in elkaar pionieren en het werk in de tuin". En verdien je er ook al wat? "Jazeker, ik krijg elke week 28 gulden in mijn handen".. Voor 'n jongen van 15 jaar in die opleiding en er nog voor geen cent productieve arbeid in het bedrijf zelf levert, is dat 'n aardig bedrag. Henk geeft zijn geld vrijdagsavonds aan zijn moeder en krijgt zijn eigen zakgeld. De verdiensten van een vakman zijn bijzonder goed bij de mijnen. Als Henk straks zijn drie OVS-jaren achter de rug heeft en als leerling-houwer bij 'n ploeg is ingedeeld gaat hij als 17-jarige direct al 540 gulden bruto per maand verdienen. Heb jij soms het vak van mijnwerker gekozen om het hoge loon? "Ook natuurlijk", geeft hij grif toe, "maar het lijkt mij wel fijn werk ook".

Avontuur

Er zit iets van avontuur in die ondergrondse arbeid. Ergens speelt het gevoel mee dat ook een zeeman kent. Een mijnwerker-van-morgen heeft dat eens treffend uitgedrukt: "Je komt op plaatsen waar nog nooit 'n mens is geweest".... Evenals de zeeman werkt ook de mijnwerker temidden van de natuur en net als de zee is de ondergrondse wereld van de mijnwerker miljoenen jaren oud. Daar moet je een bepaalde geestelijke instelling voor hebben. Een jongen die zich na acht lange schooljaren bij de OVS aanmeldt wordt dan ook eerst behoorlijk psychologisch getest en medisch gekeurd. Daaruit moet blijken dat hij zich tijdens de jaren van zijn opleiding die speciale mentaliteit eigen kan maken, die voor het werk ondergronds benodigd is. Aan het eind van het tweede leerjaar wordt dat nog eens extra bekeken tijdens 'n twee-weeks kamp. In Vaalsbroek is dat, daar worden de grenzen van het eigen kunnen eens goed afgetast.

Dropping

Geen kinderachtig programma overigens: een complete dropping met opdracht in een onbekend en dunbevolkt gebied is een van de hoogtepunten. Heb je daar al wat van gehoord Henk? "Ja, was het maar vast zo ver, het lijkt me mieters". Henk ziet er niet tegenop maar wel heeft hij gevraagd naar het waarom, zoals de hedendaagse jeugd dat doet, hij is erg rieeel. In de jaren leert hij al werken met dure machines en apparaten... Zo kent hij zijn verantwoordelijkheid als hij straks in de peiler gaat werken. Hij weet dat tweehonderd meter volledig gemechaniseerde mijngang maar liefst twee miljoen gulden kost. Dit werk vraagt kerels met inzicht en zelfvertrouwen, Kerels vooral..... Daar moet je wel degelijk een persoonlijkheid voor zijn, die toch soepel genoeg is om het samenspel met collega's volledig te kunnen spelen. Je kunt het zelfs brengen tot opzichter. Dat zijn belangrijke mannen die leiding aan het ondergrondse werk geven. Henk vertelt dat hij niet van lopende-band-werk houdt, hij is liever wat zelfstandiger. Ook daarom ziet hij wat in de mijnen. Veel contact met de mensen van onder-de-grond heeft hij nog niet. Maar wel kent hij de verhalen van "'n schicht is zo voorbij".. waarmee bedoeld wordt dat 'n werkdag ondergronds omvliegt. Een ploeg kompels laat zich niet zo-maar uit elkaar plukken dat weet hij ook. De saamhorigheid is groot. Straks als leerling houwer, zal Henk zijn oudere collega's eerst moeten bewijzen dat hij zijn werk verstaat en bereid is, het samenspel te aanvaarden. Zo wordt dus aan de Ondergrondse Vakschool hard gewerkt aan de opleiding van de mijnwerker-van-morgen. Daar kunnen zij 'n goed beroep leren, daar worden zij gevormd tot karaktervolle mensen die hun plaatsen waard zijn in de gemeenschap. Het werk van de OVS heeft geleid tot een aanzienlijk hoger niveau van, en tot een aanmerkelijke hogere waardering voor, de hedendaagse mijnwerker.

Tot zover het verhaal in "Tussen de rails" en hieronder de grote foto van Henk Caris als 15-jarige, prachtig.
Is Henk trouwens ooit mijnwerker geworden?? Neeje Neeje... "hillemôl nie"... maar het blijft mooi...

KERSTMIS, UN WOAR VURHAAL

Na de Himmelse reünie dacht ik eraan dat ik Peer Welten, van Himmels.nl, had beloofd wat foto's te geven om in te scannen voor op de website. Daarom ging ik in mijn albums en doos foto`s neuzen wat er zoal bij zat. Toen ik deze foto's voor mijn neus zag liggen dacht ik bij mijzelf: Misschien is het wel leuk om er een verhaal bij te schrijven, bij deze dus "min woar gebeurd (kerst)verhaal". Het is 1957 en bijna kerstmis als ons moeder, Anneke van den Burg, hoog zwanger nog naar de nachtmis wil gaan. Er waren destijds twee heilige missen van 24 op 25 December, de eerste al om 22.00u en de andere om middernacht dus 24.00u. Ze is nog naar de mis van 24.00u geweest en daarna ben ik op 1e kerstdag in 1957 rond 22.00u als kerstkindje ter wereld gekomen. In die tijd was dat toch wel iets heel bijzonders; het geloof en de kerk, zeker bij ons thuis, speelde de boventoon, dat was heilig. De Deken van Asten, maar ook de pastoors van elders hadden meer inbreng dan de burgemeester, zo leek het wel. Ons moeder had al een naam voor mij namelijk "Emanuel", maar de verloskundige kwam met een andere naam op de proppen. Zij vond "Stefanus" wel een mooie naam, vernoemd naar de Heilige Stefanus die op 2e Kerstdag wordt vereerd als eerste martelaar, omdat hij ten onrechte is doodgestenigd en later heilig verklaard. Uiteindelijk is mijn roepnaam Stefan geworden, mijn doopnamen zijn (hoe kan het ook anders) heilige namen geworden: Stefanus - Jozef - Maria. De heilige Maria was onbevlekt ontvangen en is moeder van het kindje Jezus. De heilige Jozef was de man van Maria en timmerman, òk toevallig dè ik dè ok ben geworre. Als het aan ons moeder had gelegen, dan was ik nooit een timmerman geworden, vroeger was het heel normaal dat er in elk huishouden iemand voor pater, missionaris of priester ging leren. Je begrijpt dat mijn ouders, maar vooral ons moeder, apetrots waren dat er bij hen maar dan ook nog in "dun Himmel" un kerstkientje waar geborre. Jaren later kwam pas het besef en werd Eerste Kerstdag voor mij een belangrijke dag; mijn verjaardag, deze werd in huize Van den Burg groots gevierd. Weer later was ik minder blij met deze datum, want nodig maar eens mensen uit op je verjaardag als die op Eerste Kerstdag valt, dat gaat bijna niet want iedereen wil graag Kerst vieren in huiselijke kring of samen met hun gezin. Als je de Eerste Heilige Communie had gedaan dan mocht je naderhand misdienaar worden, voor ons was dat vanzelfsprekend, wij moesten toch al iedere morgen naar de kerk, dan kon je beter maar wat te doen hebben. Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel eens blij was als de Deken of Kapelaan (die iedere week naar school kwam voor godsdienstles) vroeg wie er een extra mis wilde dienen, het ging dan om een huwelijksmis of een begrafenis. Mijn vinger was er altijd bij; vooral toen ik bij juffrouw De Vent in de klas zat heb ik veel missen gediend.
Iedereen zal begrijpen dat ons moeder dit geweldig vond, haar streven naar iemand die in het geloof hogerop zou komen kwam steeds dichter bij. Samen met klasgenoten van de ambachtsschool en andere leeftijdsgenoten ben ik verdergegaan als zondagsmisdienaar. Het afschaffen van het misdienaarskamp en daarna ook nog de vervangende feestavond, heeft ons doen besluiten om ermee te stoppen. Eerlijk gezegd denk ik dat de hormonen hierbij ook nog een grote rol zullen hebben gespeeld. We gingen namelijk graag op stap en namen de nodige biertjes om moed in te drinken om daarna een meisje te durven versieren. En zondagochtend half bezopen en met een slaapkop op het altaar staan kon niet door de beugel. Uiteindelijk heb ik verkering gekregen met een meisje (Anja van den Einden) uit Ommel en ben met haar in 1981 in het huwelijksbootje gestapt. Zoals je ziet ben ik haar niet ver weg gaan zoeken. Ik heb mijn èigen lief vrouwke in de bedevaartplaats 'Onze Lieve Vrouwe praesentatie' Ommel gevonden. .Helaas sloeg het noodlot een half jaar later toe, niet wetende wat ik mankeerde (maar wel met pijnklachten in mijn buik en gewrichten) kwam ik in het ziekenhuis terecht op de afdeling Interne Geneeskunde. Wat ik daar meegemaakt en gezien heb, heeft geestelijk een ander mens van mij gemaakt. Toen ik met spoed werd opgenomen hebben ze mij direct aan het infuus gelegd, apart van andere mensen in een onderzoekskamer zonder ramen. Ze waren bang dat ik dit niet zou overleven. Omdat ik bijna gek werd in dat kleine kamertje en omdat het ietsje beter met mij ging, hebben ze mij verplaatst naar een kamer met drie bedden en uitzicht naar buiten. Toen pas realiseerde ik mij op wat voor afdeling/gang ik lag. Er stierven daar nogal wat mensen. In die 9 weken dat ik daar heb gelegen, zijn er meer dan 40 mensen onder een wit laken van de afdeling gereden. ? Dat heeft een enorme impact op je verdere leven. Ik heb langs verschillende van deze mensen gelegen, de ene dag komen ze binnen en hoor je hun levensverhaal, de andere dag zijn ze overleden terwijl ze nog langs je liggen. Na enkele weken mocht ik voor het eerst in bad, tijdens dit badderen werd het plotsklaps zwart voor mijn ogen en ben ik weggezakt. In een moment van bewustzijn heb ik nog de stop uit het bad kunnen verwijderen en de verpleging gealarmeerd. De deur, die ik nooit op slot had mogen doen, werd open gebroken en ik werd uit het bad getild, ik was totaal verzwakt en uitgeput. Niet veel later werd het weer zwart voor mijn ogen en is mijn specialist langs gekomen met de boodschap dat ik er zeer ernstig rekening moest houden dat ik mijn ziek zijn niet zou overleven en dat ik dat diezelfde dag nog aan mijn vrouw en familie moest vertellen, anders zou hij dat doen. Als een mokerslag kwam het bij mij aan: net een half jaar getrouwd en dan al deze boodschap terwijl je nog zoveel plannen had. Uiteindelijk heb ik mijn vrouw Anja, haar ouders en mijn ouders gebeld dat ze naar het ziekenhuis moesten komen. Ik heb hen zelf het slechte nieuws verteld en er is toen heel wat emotie los gekomen, het was gewoon niet te bevatten. Met behulp van Lourdeswater dat ons moeder mij kwam brengen, de kundigheid van de doktoren en veel medicijnen ben ik er wonderwel bovenop gekomen, maar wel ongeneeslijk ziek gebleven. Dat het ongeneeslijk was wist ik overigens toen nog niet. Ik had beloofd dat als ik bij leven en welzijn het ziekenhuis kon verlaten, ik naar Lourdes zou gaan om te bedanken. Bij die belofte sloten mijn vrouw en haar ouders en natuurlijk mijn eigen ouders zich aan en we zijn daar geweest om te bedanken voor mijn herstel. Ook daar zag ik heel veel ellende, maar ik zag ook mooie dingen. Ik zag mensen die vol hoop en goede moed vèrder wilden met hun ellende, handicap of andere gebreken. Alle hierboven beschreven gebeurtenissen hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben, de ziekte die ik heb zal ik nooit kunnen overwinnen. Wel heb ik door deze ervaringen de gave gekregen om mensen die ernstig ziek of stervende zijn, geestelijk bij te kunnen staan en ze van goede adviezen te kunnen voorzien welke voor hen belangrijk kunnen zijn. Ook gepaste humor en onzin die ik vertel vinden bij hen gretig aftrek. Vele mensen die mij kennen zijn verwonderd dat ik ondanks mijn ongemak en ongeneeslijke ziekte toch nog vrolijk en humoristisch kan zijn. Ik zit boordevol fantasie en heb een mond die niet gauw stil staat, of het is eten of ik praat. Vooral dat laatste vinden sommige mensen niet altijd prettig, maar gelukkig zijn er velen die mijn 'preken' geweldig, vet, tof en gaaf vinden en mij bellen of vragen wanneer ik weer kom buurten, want ik kan van iets een heel verhaal maken. Ons moeder vroeg mij vaak om mee te gaan op familiebezoek en dat kwam omdat ten eerste toch thuis was, ten tweede had ik vervoer voor haar omdat ze slecht ter been was en tot slot vond de het leuk als ik mee kwam vanwege mijn humor en fantasieverhalen. Ook had ik begrip voor hun lief en leed en kon door mijn ervaringen daar handig op inspelen en mee omgaan. Ons moeder heeft vaak tegen mij gezegd dat ik pastoor had moeten worden, zeker omdat ik mensen die geen uitweg meer zagen en alleen maar treurig en diep in de put zaten, weer moed gaf en kon laten lachen zodat ze probeerden hun leven weer op te pakken. Van mij namen ze dat aan omdat ook ik iets ernstigs mankeerde en er elke dag toch wat van probeerde te maken. Op de laatste dag van mijn moeders leven zat ze met een dilemma, ze sprak haar zorgen uit en vroeg mij wat ik ervan vond. Ik heb haar met alles wat ik in mijn leven had doorgemaakt mijn visie en uitleg verteld, zij op haar beurt antwoordde naar mij toe: "Ik heb het altijd al gezeet, gè had pastoor moeten worre". Uit dankbaarheid heb ik dit waargebeurd verhaal geschreven en voorzien van foto's van mijzelf als kerstkientje, timmerman, misdienaar en 'pastoor' (nagemaakte met carnaval). Ook ben ik trots en dankbaar dat ik als "Kerstkientje in de Himmel ben geborre" en ben opgegroeid, daarbij heb ik mijn geloof kunnen gebruiken om tegenslagen te verwerken of te overwinnen. Fijn vind ik het dat ik vele mensen heb kunnen helpen met mijn kijk op het leven, mijn levensverhalen, humor en fantasie, maar ook mijn 'geloof' dat alles goed komt en komt het niet goed, dan komt het toch! Tot slot, ons moeder zag in mij een pastoor of pater, maar ik werd een (pastorale) medewerker en een prater. Stefan van den Burg, 25-12-2012... (bedankt Stefan)

STILLE ANBIDDERS

Ik heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht, zouden mensen van vroeger voor ze met de ware Jacob trouwden ook al 'ns verliefd op iemand zijn geweest of ergens 'n stille aanbidder hebben gehad? Ons moeder, Anna Welten - van Bussel (57) heeft ons wel ooit verteld dat er eentje van Verberne wel verkering met ons moeder wilde hebben, 'n stille aanbidder dus... maar hoe ging dat dan vraag ik m'n eigen af... ze kwamen eigenlijk nergens volgens mij want ze moesten werken op de fabriek of ze "diende" ergens, ze moesten thuis mee helpen op de boerderij of in huis en in ons moeder d'r geval moest ze koeien melken want ze hadden thuis wat vee rondlopen. Ooit mochten ze gaan dansen b.v. met de kermis ofzo maar verder was er niet veel. Dus ik denk dat de dames de mannen van vroeger kende van naar de kerk gaan en van de kermis of er was 'n jongen bevriend met 'n broer en die zag het wel zitten of zo... ik weet het ook niet precies maar zoiets vermoed ik. Toch hebben we van ons moeder nog 'n paar nieuwjaarskaarten die ze heeft gekregen en die erg geheim waren... (als we dit eerder hadden geweten dan hadden we er smakelijk om kunnen lachen). Hier staan de kaarten die ik bedoel, eentje van 'n Wimke, verder geen naam, en de andere van Johan van den Broek. Zouden het stille aanbidders zijn geweest of alleen maar vrienden? Ik denk het eerste want de platjes aan de voorkant spreken boekdelen. Jammer dat ik het ons moeder niet meer kan vragen maar ik denk dat ze 'n rood gezicht zou hebben gekregen en gezegt zou hebben "doe mer weg die kartjes"... hahahahaha grandioos, want we kennen ons moeder maar al te goed... Toch heeft ze op de een of andere manier Driek Welten dan toch ontmoet, gelukkig maar want we kunnen ons geen betere vader wensen... Toch vind ik die kaartjes keileuk en ons moeder zal 't me wel vergeven dat ik ze deel met de Himmelse Engeltjes... daar is niks verkeerds aan... wij vinden het fantastisch dat we de kaarten nog vonden gedateerd 31-12-1925 toen ons moeder dus 17 joar jong was en... let 'ns op de tekst: Aan mejuf Johanna van Bussel, p/a Jacobus van Bussel (de naam van ons moeder d'r vader), Asten, Peel, N.br. gefrankeerd met 2 cent... ongelooflijk dat zoiets aankomt (ze woonden toen tegenover het cafe van de Vos op de Meijelseweg in Heusden). De andere is nog gekker: Aan de jonge juf A v. Bussel Milheze, Rips (ze heeft ook 'n tijdje in de Rips gewoond met haar ouders en de rest van d'n broers en zusjes) ook met 2 cent aan postzegels... Trouwens.. dat ons moeder van die stille aanbidders had was ook niet zo verwonderlijk want ze was "een mooi meid, 'n verdorriese mooi meid".

EIND VAN DE WEG

Zaterdag 15 okt 2011, hebben we Jos Manders (25) begeleid naar zijn eindstation, het was 'n prachtig verzorgd afscheid, en zo ontzettend "wârrum", zoiets grijpt je aan en ik weet zeker dat hij 't schôn vond mi de liedjes in dialect erbij. Ook 't liedje van "onzen Himmel", want hij was 'n echte Himmel-liefhebber in hart en ziel. Hij wist dan ook bijna alles van de stroat. Efkus stokte minnen ôjjum wir, toen ik 't liedje hurde mi de foto's van Jos en van d'n Himmel durbij. Tijdens dit afscheid hebben z'n kinderen, kleinkinderen en ook de familie Hoefnagels het ook aangegeven, hij was 'n perfectionist, als ie iets deed dan moest 't goed zijn. In de korte tijd dat onze website bestaat heb ik hem ook zo meegemaakt, als hij iets deed dan moest het goed en perfect moest zijn. Als ik 'n foutje maakte op de site en hij zag het dan was hij er meteen bij om me te corrigeren, dat moet ook want we wilden allebei dat deze site goed moest zijn, mooi, leuk, lollig en interessant en zeker voor de mensen die Himmel-liefhebber, net als wij, moest het herkenbaar zijn en zodoende er voor zorgen dat ze vaak 'n bezoekje aan Himmels.nl zouden brengen. Toen hij de laatste keer bij mij aan huis kwam zei hij nog: "de website word weer steeds mooier hé Peer", en ik zag dan dat ook hij glunderde en net als ik, trots was. Vandaag heb ik niks aan de website gedaan, alleen dit verhaaltje hier neer gezet met de foto's en eigenlijk wilde ik eerst 'n heel verhaal maken, maar ik zie er vanaf omdat ik hier zit met 't prentje, door de kinderen Manders opgesteld en dat zegt alles... Daar hoef ik niks meer aan toe te voegen, de tekst staat hieronder. In die korte tijd van samenwerking met Jos heb ik gezien hoe hij met de dingen om ging en daar kan ik alleen maar 'n voorbeeld aan nemen. Ik ben trots um zúnne vriend te zijn, en ik weet dettie nie hillemôl weg is en altijd over minne schouwer mee zal blieve kieke as ik an de peecee zit te prutse an "ons" websait...
Vundaag liet onzen lieven Heer un lekker zunneke schijnen toen Jos an zunne léste reis begon noa dien anderen Himmel.....Mérrege mug ut wir régene as ut wil.. Bedankt Jos, loat me mér wete as ge wir wá néeijs het....

SUPPORTER

Uit het Eindhovens Dagblad van zaterdag 30 oktober 1993 komt dit mooie verhaaltje over Jantje Kersten (55) (83 joar jong) en als iemand 'n bekend figuur is uit d'n Himmel dan is hij 't wel. Ik heb 't 'n beetje ingekort omdat ik dit deel 't lolligste en 't belangrijkste vond. Jantje was 'n supporter in hart en nieren en dan speciaal vur SPV uit Vlierden want wat voor weer 't ook was, Jantje ging van Asten, door Ommel naar Vlierden naar de Hoge Zijde, het sportpark van Vlierden om zijn mannen aan te moedigen en....... te ondersteunen. Op d'n terugweg ging hij steevast in Ommel bij cafe Eijsbouts aan om wat te kletsen over voetballen en dan zeiden ze: wa hedde gemakt Jantje??Jantje lachte dan wat want die wisten dat al heel goed en ze deden 't alleen om Jan wat op stang te jagen. Jantje geniet veel bekendheid door 't turf venten maar 't meeste toch door z'n karakterustieke aanmoedigen langs 't veld.... "DUR OP" is de uitdrukking die alleen bij hem past zoals 't zwart/wit tenue bij SPV van Vlierden past. In Asten zeiden ze dan ook altijd 't Vlierdus menneke tegen hem wat Jan als 'n eretitel beschouwde en als je daar over begon dan barste ie los over NWC uit Asten want die hadden 't goed verziekt. Zijn enige zoon Jantje jr. kon ook goe voetballen (en dat kan iedere Hemelnaar beamen) en die kwam in NWC-1 te staan en niemand kon zo dribbelen en goochelen met d'n bal als Jantje jr., zeg maar de Cruijf van d'n Himmel, maar op 'n dag stond Jan niet in 't eerste opgesteld maar een van Boot. Als Jan dat vertelde dan zag je hem nog verkleuren... die vader van Boot zat op 't gemeentehuis in Asten en ik ben maar turfventer en 't was in d'n tijd dat Driek Crooymans 't voor 'n zeggen had en Jan vond 't niet altijd eerlijk wat er gebeurde... toen heeft in 'n heel kwaaie bui tegen Driek gezegt: ik hoop dat NWC ieder jaar degradeerd... ook dan gniffelde Jantje weer... maar door 't passeren van hun Jantje jr. en al 't gedoe is hij overgestapt naar Vlierden, daar hadden ze hem graag als supporter.... Iedereen wachte op "de Jantje Kersten-kreet" want steevast zou je die 'n paar keer per wedstrijd horen, .........DUR OP...........

NIE LIEGE MUNNEER

ik kreeg over Pietje Bukkems (30) dit verhaaltje van vroeger alweer heel wat jaartjes geleden: Pietje ging naar Utrecht naar de automarkt met zijn auto om wat zaken te doen, maar ergens bij den Bosch worde hij aangehouden voor contrôle en omdat hij zijn rijbewijs was vergeten kreeg hij 'n bon en de politie vroeg om zijn naam, Pietje zei: Pietje Bukkems... , Bukkems P.....
Waar woon je vroegen ze toen: in d'n Himmel zei Pietje. Die politieman voelde zich genomen en zei... meneer Bukkems, efkus serieus nu... nou zei Pietje: Ik woon in d'n Himmel op nr 30 en mijn buren zijn Engelen...Toen had die politie het helemaal niet meer en hij zei: als u zo door blijft gaan kunt u dat op het buro allemaal uit komen leggen. Omdat Pietje dat maar bleef volhouden schreven ze toch alles wat hij zei maar op en kreeg ie z'n prentje (procesverbaal) en stopte die in z'n binnen-zak en voor dat ie de raam dicht draaide en weg wou rijden zei Pietje: Je weet nu dus wel dat ik van d'n Himmel ben en de Engelen miin echte buren zijn en als je 't niet geloofd dan vraag 't maar aan de politie in Asten... hawdoe..., hij draajde de raam dicht en reed rustig aan..... 'n dikke "smail" op z'n gezeecht...... (hierboven een foto van Piet met een van zijn eerste auto's).

SLIM PERTJE

Ook wil ik iets vertellen over deze bijzondere man en z'n bijzonder paardje die vroeger ook in d'n Himmel woonde en die heel zeker tot de bekende Astenaren behoorde: Toon van der Steen (84). Toon was melkboer en bezorgde op veel plaatsen de melk, los en ook in flessen, niet alleen in Asten maar ook in Heusden en hij had altijd z'n vaste route. Behalve melk ook pap: rijstepap, chocolade, havermoute pap maar ook de pap waar ik als kind 'n verdomden hekel had: mölk en als ik daar nog aan terug denk... gadverdorrie (kriebels krijg ik er van). Maar eigenlijk wil ik niet over melk hebben maar over Toon met z'n paardje. Ik weet dat dit echt waar is, want ik heb het zelf meegemaakt want ik zat er namelijk zelf ooit bovenop. Als hij na 't venten op 't rômfabriek aankwam, dat toen in de Julianastraat stond waar nu de aanleun-woningen staan, dan spande Toon z'n paardje uit.. hij zette mij 'r bovenop en dan zei Toon tegen mij... mooi stil blijven zitten en tegen 't paardje: "noa huis gij", en dan liep 't paardje door de julianastraat, 'n stukske door de emmastraat en bij de Centra draaide die zelf linksaf d'n Himmel in en langzaam liep 't paardje richting voordeldonk. Toon liep zelf wel mee maar 'n 50 meter er achter want onderweg naar huis telde Toon z'n ontvangen geld alvast. Achteraan in d'n Himmel stond 't huis van Toon van der Steen, waar nu Henk van Rooij woont en daar aangekomen pakte hij mij d'r af, dan kreeg 't paardje te eten, hij worde gekamd en mocht 't beestje de stal op en genieten van 'n verdiende nachtrust of als 't goed weer bleef, dan sloeg Toon 't paardje weer op de kont en dan zei hij: noa de weij gij, en 't paardje liep op z'n dooie gemak naar de andere kant van de weg waar 'n stukske verder z'n wei was. Toendertijd kon dat nog allemaal want d'r liepen nog zowat geen auto's, ongelooflijk verhaal, maar wel waar. Hierbij 'n foto van Toon met z'n paardje en achter op de melkkar zie je de grote ketel waar de verse dagmelk in zat en deze foto is gemaakt voor 't melkfabriek.

UNNE GOEIE TAMBOERMÉTER

Ik noemde hem altijd Jantje Cortenbach (59) en dat komt nu goed uit want ik ga over hem vertellen, toen Jan Cortenbach nog "Jantje" waar en dan speciaal over het volgende: Net als z'n broers Rini en Gerard ging ook Jantje bij 't Jongensgilde en ik kan me dit goed herinneren want ik was er zelf ook bij in die tijd in navolging van m'n broer Henk maar die ging later bij het voetballen. Jan was niet alleen gewoon lid maar hij gaf zich ook op voor de drumband dat was in 1956, dit ook weer net als z'n andere broers. Rini en Gerard waren tambours met de diepe trom.Later ging Gerard over naar de bazuinen. Jan werd tambour-maître en daar was ik eerlijk gezegt best wel jaloers op want dat had ik ook wel graag gewild, maar de keuze viel op Jan en Gerard van Loon die als mede tambour-maîtres mee liepen als hoofd van de drumband en dat ging zo… Vooraan liep de hoofdtambour-maître, dat was Henk van Roy en op de hoeken liepen de twee jonge hulpjes, Jan en Gerard. Maar na lange tijd stopte Henk van Roy (nu wonende in het huis van Toon van der Steen (84), en er moest 'n nieuwe komen en dat werd Jan. Jan was de nieuwe hoofdtambour-maître en ook Gerard van Loon stopte zodat alleen Jan nog voorop liep bij de drumband. Jan zei me wel: "Ik rierde as un rietje toen ik er dun irste keer alleen vur stôn". Maar Jan deed dat met verve, nooit gooide iemand de stok zo hoog de lucht in als hij om hem later weer op te vangen zonder hapering, nou ja een keer liep het mis, in Ommel, toen hij het ding omhoog gooide had hij even niet in de gaten dat er bomen stonden en de prachtige stok met glimmende bal bleef steken in de takken en even later viel hij op de grond, vol deuken en zonder vulling kwam hij thuis met het ding maar Jan zou Jan niet zijn als hij die stok niet weer opknapte, deuken eruit gehaald, doek en zand in de bol om hem weer op gewicht te brengen en hij was weer als nieuw.
Trouwens hij was wel 'ns ooit meer gevallen maar dat mag geen naam hebben. Ooit dachten wij, als hij de stok omhoog gooide: Jezus, dat ding vangt ie nooit meer op want hij gooide hem zo hoog als 'n huis, maar dan was Jan juist in z'n element.. vangen dat ding en niet nadenken en verder macheren… perfect, 'n groots tambour-maître en het was dan ook 'n kleine ramp toen Jan in 1971 besloot om te stoppen, iedereen vond het jammer, het gezicht van de drumband was verdwenen. Als beloning voor zijn jarenlange trouw aan de drumband en het jongensgilde mocht Jan de stok die eigendom van Jong Nederland was behouden en nog altijd staat het ding in de kamer bij Jan in de Orionstraat, en Jan kijkt er vaak naar en gaan ook zijn gedachten weer terug naar die mooi fijne tijd die hij beleefde als "de" tambour-maître van ons Aastens jongensgilde. Bedankt Jan, "gij waart echt unne kei mi dé ding, nun bittere hebben ze nôit gehad", sorry voor al die andere die dit ooit bij Jong Nederland deden maar die konden aan Jan uit onzen Himmel niet tippen. Op de foto's.... och daar hoef ik niks bij te vertelle, dat ziet iedereen wel. Prachtig mooi, echt wel...

EMMELIE EN SARA

Na 20 jaar heb ik weer 'ns gesproken met Gerard Bukkems (30) terwijl we eigenlijk maar 'n 500 meter van elkaar af wonen, vroeger samen zes jaar in dezelfde klas gezeten, in dienst op dezelfden tijd bij dezelfde divisie in Oirschot gezegen en hij mij dikwijls op haalde als we verlof hadden........ het kan raar lopen dat zie je wel, maar door deze site kwamen we weer bij elkaar uit en spraken we weer 'ns af om nog 'ns wat bij te kletsen. De laatste keer dat we elkaar gesproken hadden was op de reunie van de voordeldonkse school en volgens Gerard moet dat zoiets in de begin jaren negentig zijn geweest, dus toen ik daar was hebben we onzen hele jonge tijd en ook d'n tegewoordige in sneltreinvaart weer 'ns doorlopen en het was ook weer laat geworden dat snap je wel. Hij liet mij ook weer wat mooie foto's zien van vroeger en hij vertelde ook nog verhaaltjes en dingen die ik niet wist en een er van is nog van afgelopen jaar en dat wil ik hier plaatsen omdat ik dat echt heel speciaal vind. Z'n jongste zusje Emmelie Bukkems (30), bij de meeste van ons wel bekend, worde op 25 december afgelopen jaar 50, ze zag Sara en om haar 'n onvergetelijken dag te bezorgen hadden ze 'n groot feest georganiseerd maar niet alleen dat, ze hadden 'n advertentie in de krant gezet met 'n oproep, kijk hieronder maar 'ns effe...(links de advertentie vooraf) En toen kwam de verrassing van d'r leven want veel mensen gaven gevolg aan die oproep en Emmelie kreeg.... 241 verjaardagskaarten toegestuurd...., bijna ongelooflijk... (en die póstbooi há ut al zó druk mi zun kerstkaarten hahaha), rechts de na-advertentie..., dit zijn de krantenknipsels maar bij trallerhand staan de beide gewone foto's. Ik vond dit wel zo speciaal dat ik de foto's die Gerard mij terbeschikking stelde hier ook neerzet, schón toch... Iemand de dag van haar leven bezorgen, fantastie's, zó Himmels....

LÉVE-LANG-GEMINTE-MAN

Natuurlijk is het niet zo bijzonder als je afscheid neemt van je werk want dat gebeurt zo vaak maar dat je afscheid neemt van je werk waar je nu de leeftijd voor hebt om te stoppen met werken en er bent begonnen als broekie van 15/16 jaar, dat is wel bijzonder... Je leven lang, ruim 46 jaar, in dienst gestaan voor je werk.. Kijk dat was Hans van den Burg (54) uit d'n Himmel, en dan ook nog bij de gemeente Asten. Als 15-jarige zat hij op de Mulo in Asten en de strenge mister Bouwmans keek in de examenklas waar Hans ook in zat en hij volgde met z'n ogen alle leerlingen en toen zei hij: "Hans van den Burg, morgen bij me langskomen"... Vaak betekende dat onheil maar dit keer niet, hij vroeg Hans of hij interesse had om op de gemeente te gaan werken want daar waren twee nieuwe krachten nodig. Na 'n gesprek met de ouders van Hans kreeg hij daar in 1964 dus zijn aanstelling, samen met Ellie Smits. Hij kwam op de afdeling Registratuur, verruilde die later voor Financiën en in 1971 ruilde hij weer voor de afdeling Algemene Ontwikkeling waar hij Ruimtelijke Ordening en Sport onder zijn hoede kreeg. In 1971 was de eindfase van Sporthal de schop waar hij Algemeen bedrijfsleider werd, zeg maar, het visite kaartjes van de gemeente als het ging om Sportzaken. Sportzaken is altijd Hans z'n "ding" geweest en gebleven en veranderingen werden steeds beter zichtbaar ook in de sport, professionele managers werden voorzitters van verenigingen en accountants werden aangetrokken voor penningmeester... Hans weet als geen ander dat voor organisatie etc in de sport veel vrijwilligers nodig zijn: "Als vrijwilligers afhaken is het niet meer te betalen" en daar heeft hij volkomen gelijk in... In december 2010 stopt Hans zijn werkzaamheden en kan met rots terug zien op de dingen waaraan hij meewerkte: Alle grote sportparken in Asten, de tennishal, de sporthal, de gemeenschapshuizen en jeugdaccomodaties, de visvijver, de molen, het kasteel, soosgebouw d'n Dissel... Hij kreeg veel geld om te besteden, in 2009/2011 ruim drie miljoen voor de renovatie van de Schop, voor Ondo uit Heusden en NWC in Asten... Hans zei: "het is wel aangenaam om af en toe de Sinterklaas te mogen spelen... Dat hij goed op de hoogte was van de politiek in Asten komt voor 'n deel omdat hij 24 jaar lang de notulen van de gemeenteraad verzorgde.. Wij zijn trots op Hans die in Asten, Heusden en Ommel de Sport steeds hoog in het vaandel had staan en mede door hem de sport in Asten naar 'n plek te tillen waar ze nu is... Hans gaat nu nog naar het gemeentehuis als gewone burger net als jij en ikke.... Op 20 januari 2011 nam Hans officieel afscheid van zijn werk, zijn gemeente.... maar hij blijft 'n Astenaar en kan genieten van z'n vrije tijd... "Hans blie die gewone jonge uit d'n Himmel"...

BIERTJE ??

Al jaren lang is reclame niet meer weg te denken van onze tv. Niet dat ik het nou zo leuk vind maar gewoon omdat de omroepen geld nodig hebben om programma's te maken en zo kan het ook gebeuren dat er in de rust van 'n voetbalwedstrijd van oranje wel twee reclame bloks komen en je wil niet weten wat 10 seconden reclame kost als er miljoenen mensen naar de tv kijken. Toch heb ik van een reclame altijd ontzettend genoten en dat was die van "Vakmanschap is Meesterschap" van de Grolsch brouwerijen, niet zo zeer om de drank ofzo maar gewoon om het feit dat er 'n spotje op kwam met onze eigen Himmelsen boy, Harrie van der Steen (84). Ik denk dat hij nu wel de bekendste Himmelnaar zal zijn in Nederland want het spotje van Grolsch, opgenomen bij klokkengieterij Eijsbouts in Asten werd meerdere malen uitgezonden op de tv. Ik wilde het filmpje graag hebben maar na vele contacten met iemand van de reclame van Grolsch bleek dat ook zij het niet meer in hun bezit hadden, op internet staan er verschillende, ook alleen de afbeeldingen maar niet waar de klokkengieterij met Harrie opstaat. Ik heb toen contact opgenomen met de makers van die spotjes maar ook daar hetzelfde, ze hadden er wel maar weer net niet wat ik moest hebben, dus ik hoop dat ik via onze site toch nog iemand kan benaderen die dit ooit heeft opgenomen o.i.d. zodat ik het alsnog aan jullie kan laten zien (er is trouwens ook 'n kalender in omloop waar hij nog opstaat maar ook die heb ik niet en ook niet kunnen bemachtigen). Vandaar dat we het voorlopig met dit moeten doen: 'n foto van Harrie aan het werk met 'n klok om die gietklaar te maken (samen met Louis Loomans) en 'n foto van de heerlijke grolsches, de enige echte beugelflessen. "As de Grolsch-febriek me vur deez schôn reclame gin twee kretjes kuddoo du dan weet ik ut ók niemér, kiek mer noa de foto wan werrik dé ik er mi heb gehad um die zoo te make en ut is zowiezo goejekôpper as oonder de reust van ut voetballe", Ja toch ?? Er zal nu bij hun toch wel 'n belletje gaan rinkelen, of toch 'n klok ??

Submenu:

Personen enzo ←
Vieja viediejo
Slag um de Pil